Ik denk dat je een paar dingen omdraait. Er kan nooit een economie zijn, als niet aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Voor een stabiele economie geldt bv dat de mensen die haar bedrijven in veiligheid zijn.
Het ontstaat van een markt is onvermijdelijk zodra je een populatie hebt die groot genoeg is en er een ongelijke verdeling is van de resources. Een markt helpt om die resources op een eerlijke te verdelen. Hier heb je geen overheid of toezichthouder voor nodig.
Een land dat in oorlog is of dat bestuurd wordt door machten en krachten die geweld gebruiken of kunstmatig bepaalde factoren in de hand houdt kan nooit een duurzame maatschappij zijn.
Dat is de
definitie van een overheid: Een overheid claim het monopoly op geweld, de overheid perst haar burgers beschermingsgeld af onder dreiging van ernstige gevolgen. We rechtvaardigen het met een hele filosofie maar dat veranderd niets aan de realiteit.
In plaats van vrije handel is er dan piraterij en roof, of misleiding en onderdrukking.
True, maar niet op de manier waarop jij het denkt.
Ik geloof niet dat het slechts economische voordelen boodt slavernij af te schaffen. Dat de economie opbloeide is veeleer een gevolg van die afschaffing. Voor die afschaffing is hard gevochten, niet ontstaan omdat slaven in de uitverkoop waren.
Wereldwijd zijn slaven nu, vandaag, nog nooit zo goedkoop geweest. Waar slaven vroeger een investering van een jaarinkomen of meer vertegenwoordigende zijn slaven tegenwoordig voor een paar tientjes te krijgen. Dit veranderd de situatie: Het is nu letterlijk goedkoper om een nieuwe slaaf te kopen dan om ze in leven te houden. Dit was vroeger wel anders.
Daarnaast: De relatie slaaf-eigenaar van vroeger komt beter over een met de relatie werknemer-werkgever van tegenwoordig. Terwijl de relatie arbeider-werkgever van vroeger beter overeenkomt met de relatie tussen freelancer-werkgever. Als we tenminste naar de wederzijdse rechten en plichten kijken.
De moderne relatie slaaf-eigenaar bestond vroeger slechts hier-en-daar meestal tijdens oorlogen of andere crisissen, maar waren zeker niet de norm.
Natuurlijk geldt dat ook voor de wetenschappelijke methode, je moet haar niet blind volgen, maar om chaos te vermijden is zij wel een noodzaak; niet een middel om creativiteit de kop in te drukken.
Ik snap deze argumentatie niet. Als de wetenschappelijke methode iets is dan is ze overduidelijk niet blind. Als men bijvoorbeeld anderen gaat dwingen om op een bepaalde manier naar de feiten te kijken dan heeft men de geest van de wetenschappelijke methode al lang verloren. De wetenschappelijke methode kan men niet gebruiken om creativiteit de kop in te drukken, want ze vereist juist creativiteit. Iedereen die creativiteit de kop in drukt zal daarom ook automatisch de toepassing van de wetenschappelijke methode beperken.
Goede bedoelingen leiden dus niet altijd tot goede handelingen, maar om daar dan klakkeloos naar te leven? Mensen zijn veel te kritisch en wijzen alles dat anders is dan zichzelf af. Maar heeft de wetenschap het recht dat geloof van mensen af te pakken?
Ik heb al verschillende keren aangegeven dat skepsis meestal terecht is. Echter, resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst: Je moet skeptisch zijn met betrekking tot je skepsis? Hoe dan ook: Een theorie afwijzen omdat je het te ongeloofwaardig beschouwd of omdat je niet kan bedenken hoe het te testen zou zijn is conform de wetenschappelijke methode. Formeel is er maar 1 manier om een theorie fout te bewijzen: Door een passend experiment te doen die aantoont dat het niet overeenkomstig de realiteit is.
Is ervaring de maatstaf van alle wetenschap?
Het woord
empirisch is afgeleid van het latijn voor "ervaring". Dus JA, ervaringen (bijvoorkeur herhaalbare ervaringen) zijn de basis voor de wetenschap. Het is onze ervaring van de realiteit waar we theorieën aan toesten. Natuurlijk is dit eenvoudiger bij simpele ervaringen (metingen) dan bij meer complexe waarnemingen; deze laatsten zijn interpretatie gevoeliger.
Niet van alle, ik denk dat veel van ons kennen in ons is en dat daarom een goede wetenschappelijke methode niet zonder een stabiele ethiek kan. Dat zij soms voor een goede ontwikkeling ondergeschikt is, wekt alleen vragen op en niet de bevestiging dat alles om geld en eigen belang draait.
Ik kan mij geen implementatie van dit voorstellen. Voor zo ver de wetenschappelijke methode iets met ethiek te maken heeft is het die: Wees eerlijk, weer zorgvuldig, wees vlijtig. Meer dan dat kan ik mij niet echt voorstellen.
Ook al wijst de buitenkant wel in die richting, goed beschouwt is zo'n buitenkant er niet.
Ik kan echter slechts de buitenkant waarnemen; kun je bewijzen dat er een innerlijke is? Hoe neem je dat waar?
De realiteit is een instrumetnt dat voor die bevestiging zorgt, maar eigenlijk alleen maar vragen oproept, hoe kunnen we dan vooraf bepalen wat goed is? Ik weet niet of we ooit de werkelijkheid zullen kennen, maar een rationele opvatting ervan zal ons alleen maar stug en eenzijdig maken.
De realiteit, indien deze onafhankelijk bestaat, is geen instrument. Het zorgt niet voor bevestiging. Het is mogelijk inherent onkenbaar. De wetenschap probeert met toenemende nauwkeurigheid deze realiteit in kaart te brengen. Een echte wetenschapper kan niet stug en eenzijdig zijn.
Anderzijds, als individu begrijp ik je gevoelens, maar ik weet dat iedereen in de macht is daar iets aan te veranderen, alleen niet iedereen heeft controle over zijn dat daadwerkelijk te veranderen. Natuurlijk leidt dit niet tot algemene gegevens, maar daar is toch juist onze democratie voor, al zijn onze gevoelens niet altijd juist...
Degenen die door het huidige systeem hun macht verkregen hebben hebben geen enkele intresse in het structureel veranderen van het systeem.
Voor de rest: Je bent niet erg duidelijk, je leest slecht, en alles wat ypsilon hierboven al opmerkte.