sciencetalk

Ik heb zitten zoeken op het forum maar niet echt kunnen vinden. Mijn vraagje is als volgt waar blijft het licht of de energie

welke door kenfusie in zonnen word omgezet. Dus anders materie word omgezet in licht welke word uitgezonden.

In zekere zin verdampt de materie dus, simpele doorredenering de massa in het heelal neemt af, het licht begeeft zich razendsnel

naar de grenzen en breidt deze uit (als ik goed geinformeerd ben).

Hoe is de relatie licht (energie) materie en dan bedoel ik neemt het licht de materie op sleeptouw?

Neemt de materie het licht weer terug? Of is die gedachte niet kloppend.

Kan indien (mischien ga ik te snel) het licht weer terugvalt naar een denkbeeldig centrum het hier weer annilheren naar materie?

Is er dan toch een continue heelal, een soort continue Big-bang?

Op de een of andere manier zie ik een dergelijk model nooit verschijnen, wie weet waarom?

Het behoud van massa-energie wordt niet geschonden. Sterren verliezen massa, de energie die ze uitstralen vertegenwoordigt ook massa. Fotonen hebben geen rustmassa, maar wel een relativistische massa want ze hebben energie (en impuls). Ze nemen dus massa mee van de zon.

Je moet ook een onderscheid maken tussen massa en materie: massa is een eigenschap van materiedeeltjes, deze eigenschap kan veranderen. Als een deeltje beweegt neemt zijn relativistische massa toe.

Dus? Het onderscheid tussen massa en materie zie ik wel maar zou dan

dus de uitgezonden energie de massa op sleeptouw nemen zoals ik stelde?

Het is me bij wat je zegt toch nog niet helemaal duidelijk waarom zo'n model dus niet kan.

Ok, dan mischien een vraag anders gesteld: hoeveel massa vertegenwoordigt de inmiddels uitgezonden energie (licht)?

Ik vermoed dat dit toch een redelijke grote portie (potentiele) massa (materie) betreft.

Het licht verdwijnt niet uit het heelal, het vliegt ook niet naar de grenzen van het heelal want het heelal heeft geen grenzen. Het licht vliegt ook niet naar het middelpunt van het heelal omdat er in het heelal geen middelpunt is.

Als het heelal uitzet verandert wel de dichtheid van het heelal, niet de massa-energie.

Met grenzen bedoelde ik denkbeeldige grenzen niet fysieke, om dan met jouw opmerking verder te gaan, dus het heelal zet uit en de dichtheid verandert

dus ook wel de verhouding massa/energie. als je spreekt over uitzetten van het heelal neem je toch ook een soort referentie van het heelal, wat ik als

denkbeeldig middelpunt neem is de resultante van zwaartekracht, kun je hierin meegaan of kan dit ook niet?

De resultante van de zwaartekracht ligt ook binnen dit heelal. Alles trekt elkaar aan, een vectoriële resultante zou dus trouwens nul geven.

Massa en enrgie zijn twee verschijningsvormen van hetzelfde, ze zijn onafscheidelijk. Welke meer op de voorgrond treedt kan dus inderdaad veranderen zodat de verhouding massa/energie inderdaad kan veranderen. De referentie die genomen wordt om de uitzetting van het heelal te beschrijven is die van objecten ten opzichte van elkaar: gemiddeld genomen bewegen objecten van elkaar weg. Die waarneming vindt je overal in het heelal. Daarom is het onzin te spreken over het middelpunt.

Dat is iets van de balon-vergelijking: dat is een 2D-simulatie van een heelal. Als je punten op de ballon zet en je blaast hem op bewegen die uit elkaar, waar op het ballonoppervlak (=2D-heelal) zit dan het middelpunt? En het ballonoppervlak is het strakgespannen heelal dat de uitzetting tegenwerkt: naar welk middelpunt op het ballonoppervlak is de resultante dan gericht?

Het vervelende van dit model is dat het een soort middelpunt geeft dat buiten het heelal ligt: wiskundig gezien heb je dat middelpunt niet nodig en kan je de kromming perfect beschrijven zonder dat middelpunt. Aangezien we niet weten of er buiten dit heelal uberhaupt iets bestaat is het een beetje onzinnig te spreken over dat middelpunt waar je toch niks mee kan en dat je toch niet kan vinden.

Ja ik moet zeggen je hebt het mooi verwoord, ik zie nu ook wel in dat zo model moeilijk werkzaam is, toch blijf ik wel een beetje hangen met dat licht (energie).

Zonder een (denkbeeldig) centrum werken geeft me echter helemaal geen aanknopingspunt waar dat licht blijft, heb jij nog enig idee?

Toevallige langskomer schreef:Ja ik moet zeggen je hebt het mooi verwoord, ik zie nu ook wel in dat zo model moeilijk werkzaam is, toch blijf ik wel een beetje hangen met dat licht (energie).

Zonder een (denkbeeldig) centrum werken geeft me echter helemaal geen aanknopingspunt waar dat licht blijft, heb jij nog enig idee?

Met waar het licht blijft, bedoel ik dan trouwens niet de plaats (het heelal) maar eigenlijk: kan het ook reversible terugkeren naar massa of blijft het

irreversible licht?

Een deel van de energie wordt uitgezonden in de vorm van licht. Er is ook een deel dat zorgt voor de stralingsdruk.

Een druk in de ster die in evenwicht is met de kracht die de ster in zichzelf wil trekken, zijn eigen zwaartekracht.

ik vraag me ook weleens af:, waar blijft mijn geld?

maar de zelfde vraag kun je stellen, waar blijven mijn gravitatie golven?

stel dat het graviton deeltje echt bestaat die gaan ook nog eens overal door heen.

Met waar het licht blijft, bedoel ik dan trouwens niet de plaats (het heelal) maar eigenlijk: kan het ook reversible terugkeren naar massa of blijft het

irreversible licht?

Licht is energie en dus ook massa. Het moet er niet naar terugkeren. Als je wil weten of het kan obergaan in andere deeltjes: ja. Twee fotonen kunnen overgaan in bijvoorbeeld een elektron en een positron.

Voorwerpen kunnen ook licht absorberen: de aarde absorbeerd bijvoorbeeld licht van de zon tot ze zo warm is dat ze weer evenveel straling uitzend als dat ze absorbeert. Dat is wat fotonen doen: ze brengen energie en krachten over tussen andere deeltjes. Zo kunnen objecten opwarmen vanop afstand.

Door energie te absorderen kunnen er ook bepaalde chemische reacties mogelijk worden: de energie van het foton werd dan gebruikt om moleculen met een lagere totale energieinhoud om te zetten naar moleculen met een hogere enrgieinhoud (fotosynthese), of de energie kan gebruikt worden om de elektronen naar een hogere energietoestand te brengen (dat is ook bij fotosynthese het principe) en naar de -pool van een batterij te brengen (fotovoltaïsch), als het elektron daarna gebruikt wordt om iets aan te drijven komen er weer fotonen vrij.

Kris Hauchecorne schreef:De resultante van de zwaartekracht ligt ook binnen dit heelal. Alles trekt elkaar aan, een vectoriële resultante zou dus trouwens nul geven.

Massa en enrgie zijn twee verschijningsvormen van hetzelfde, ze zijn onafscheidelijk. Welke meer op de voorgrond treedt kan dus inderdaad veranderen zodat de verhouding massa/energie inderdaad kan veranderen. De referentie die genomen wordt om de uitzetting van het heelal te beschrijven is die van objecten ten opzichte van elkaar: gemiddeld genomen bewegen objecten van elkaar weg. Die waarneming vindt je overal in het heelal. Daarom is het onzin te spreken over het middelpunt.

Dat is iets van de balon-vergelijking: dat is een 2D-simulatie van een heelal. Als je punten op de ballon zet en je blaast hem op bewegen die uit elkaar, waar op het ballonoppervlak (=2D-heelal) zit dan het middelpunt? En het ballonoppervlak is het strakgespannen heelal dat de uitzetting tegenwerkt: naar welk middelpunt op het ballonoppervlak is de resultante dan gericht?

Het vervelende van dit model is dat het een soort middelpunt geeft dat buiten het heelal ligt: wiskundig gezien heb je dat middelpunt niet nodig en kan je de kromming perfect beschrijven zonder dat middelpunt. Aangezien we niet weten of er buiten dit heelal uberhaupt iets bestaat is het een beetje onzinnig te spreken over dat middelpunt waar je toch niks mee kan en dat je toch niet kan vinden.

Als men uitgaat van de Big Bang.....En deze kende al massa en zwaartekracht,dan bevonden wij ons in een trechter.....niet in een ballon....De versnelling die dan plaats vind aan de rand van het heelal kan dan een gevolg zijn,van massa die achter de zwaartegolf wordt na getrokken.De onderlinge aantrekkings kracht neemt hierdoor ook steeds verder af....Maar dit geldt ook voor de zwaartegolf die zich nog steeds aan de rand van het heelal bevind en uitdijt.Zie het zoals een bootje dat achter een watergolf wordt meegetrokken.Het heelal ziet er dan meer zo uit..... / En niet zo..... ( )

Willem de Sitter heelal / http://www.eddyechternach.nl/artikelen/heelal.html

Zouden wij of ons heelal......Mischien wel eens een inteferatie kunnen zijn van 2 gigantische zwaartegolven.......

De Franse natuurkundige De Broglie behoorde rond 1920 tot de langzaam groeiende groep mensen die het fotonidee serieus namen. Hij ging zelfs nog een stuk verder. Op grond van symmetrie suggereerde hij dat als licht een dubbel karakter had, golf en deeltje, waarom materie dan niet ook? Hij stelde voor de analogie met lichtgolven door te trekken naar materie en kwam zodoende tot de veronderstelling dat materiedeeltjes een golflengte moeten hebben, die net als bij fotonen gelijk zou moeten zijn aan

λ= h / p

waar p = mv de impuls is van het deeltje, en h de constante van Planck.

Met deze veronderstelling was hij tevens in staat een verklaring te geven voor het bestaan van discrete energieniveaus in atomen. Volgens de Broglie kwamen deze niveaus overeen met staande golven van de elektronen.

Hoe zit dat dan met zwaartekrachts golven....... 8)

Stel......Energie is ook >>>> E=Mg2