sciencetalk

The metaphor, according to I. A. Richards in The Philosophy of Rhetoric (1936), consists of two parts: the tenor and vehicle. The tenor is the subject to which attributes are ascribed. The vehicle is the subject from which the attributes are borrowed. Other writers employ the general terms ground and figure to denote what Richards identifies as the tenor and vehicle. Consider: All the world's a stage:-

All the world's a stage,

And all the men and women merely players;

They have their exits and their entrances; — (William Shakespeare, As You Like It, 2/7)



This well-known quotation is a good example of a metaphor. In this example, "the world" is compared to a stage, the aim being to describe the world by taking well-known attributes from the stage. In this case, the world is the tenor and the stage is the vehicle. "Men and women" are a secondary tenor and "players" is the vehicle for this secondary tenor.

The metaphor is sometimes further analysed in terms of the ground and the tension. The ground consists of the similarities between the tenor and the vehicle. The tension of the metaphor consists of the dissimilarities between the tenor and the vehicle. In the above example, the ground begins to be elucidated from the third line: "They all have their exits and entrances". In the play, Shakespeare continues this metaphor for another twenty lines beyond what is shown here - making it a good example of an extended metaphor.

The corresponding terms to 'tenor' & 'vehicle' in alternate viewpoint terminology are target and source.In this nomenclature, metaphors are named using the typographical convention "TARGET IS SOURCE", with the domains and the word "is" in small capitals (or capitalized when small-caps are not available); in this notation, the metaphor discussed above would state that "LIFE IS THEATRE". In a conceptual metaphor the elements of an extended metaphor constitute the metaphor's mapping--in the Shakespeare passage above, for example, exits would map to death and entrances to birth.

Invariantie

De invariantiehypothese is een tentatieve hypothese die een overkoepelende regel voorstelt voor alle metaforen(10), algemene en specifieke, conventionele en originele. Ze werd voor het eerst gepubliceerd in Lakoff en Turner (1989: 82) als "the principle of preserving generic-level structure in the mapping". Dat principe bestaat uit twee delen, hier geformuleerd in de gebiedende wijs:

- Preserve the generic level of the target except for what the metaphor exists explicitly to change.

- Import as much of the generic-level structure of the source as is consistent with the first condition (ibidem).

Een voorbeeld van het uitdrukkelijk veranderen vinden we bij de personificatie: "EVENTS ARE ACTIONS exists explicitly to change events to actions, often by making nonagents into agents. (...) Here, general causal structure is preserved, though agency is explicitly changed" (ibidem). Aan de andere kant verklaart invariantie bijvoorbeeld de beperking dat als je iemand een stomp geeft, je die stomp niet kwijtraakt aan het slachtoffer. In de metafoor ACTIONS ARE TRANSFERS wordt het element 'bezit' namelijk niet overgedragen, omdat het tot de algemene structuur van 'handelingen' behoort dat ze niet duurzaam zijn (Lakoff 1993: 216).

Na More than Cool Reason is de hypothese door Lakoff en Turner afzonderlijk uitgewerkt. Zij formuleren de hypothese in verschillende versies:

The Invariance Hypothesis: Metaphorical mappings preserve the cognitive topology (this is, the image-schema structure) of the source domain (Lakoff 1990: 54).

It appears that the strongest acceptable version of the constraint is: In metaphoric mapping, for those components of the source and target domain determined to be involved in the mapping, preserve the image-schematic structure of the target, and import as much image-schematic structure from the source as is consistent with that preservation. This is the formulation of the Invariance Hypothesis that Lakoff and I currently propose. (Turner 1990: 254).

Metaphorical mappings preserve the cognitive topology (that is, the image-schema structure) of the source domain, in a way consistent with the inherent structure of the target domain (Lakoff 1993: 215).

Deze definities van de hypothese mogen dan uiteenlopen, in de toepassing blijkt dat Lakoff haar niet zo absoluut opvat als hij doet voorkomen. De formulering van Turner (1990) lijkt mij dan ook de beste. In dat artikel toont hij zich nog voorzichtiger dan in de geciteerde formulering. Het is volgens hem wel mogelijk dat de beperking tot invariantie overtreden wordt. Overtredingen komen echter alleen in originele metaforen voor en ze hebben altijd een bijzondere betekenis. Turners favoriete voorbeeld is de vertroostende afscheidsrede van Jezus Christus in het Johannes-evangelie. Jezus doet onder andere de volgende uitspraken:

Ik ga heen om u een plaats te bereiden (...) En waar ik heenga, weet gij, en den weg weet gij (...) Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven. Niemand komt tot de Vader dan door mij (Joh. 14: 2, 4, 6).

Deze tekst veroorzaakt een cognitieve kortsluiting, omdat een weg in de metafoor LEVEN <- REIS niet op een persoon geprojecteerd kan worden en een weg plus een reiziger al helemaal niet. Daardoor worden we gedwongen om een originele oplossing te bedenken: bijvoorbeeld een scheiding in twee metaforen, een voor Jezus' reis en een voor de reis van de apostelen - of we kunnen het lezen als een demonstratie van goddelijke wijsheid die de menselijke rede overstijgt. Misschien kunnen we concluderen dat er alleen in de productie van metaforen overtredingen mogelijk zijn, terwijl er in het begrip noodzakelijkerwijs aan de invariantie wordt vastgehouden.

de rest v.d tekst is niet zozeer van belang voor mijn vraag. ik maak het even tot een nieuw, toch verkort, gedichtje/songtekst, met wat andere zinnetjes ervan:

hele slimme meneer schreef:maar mijn vraag is juist of dat, het overbrengen van het gevoel/situatie, het criterium is. want als dat zo is, dan zou je allerlei metaforen kunnen gebruiken, die, als je ze letterlijk neemt (zegmaar binnen het fictieve verhaal) elkaar tegenspreken, zoals eerst achter glas zitten en daarna achter tralies, elkaar tegenspreken.

ookal persoonlijk, is het niet de kunst NIET lukraak alles wat je gevoel weerspiegelt op te schrijven, maar, door te gaan op 1 metafoor, in dit geval op de geschetste situatie achter de glazen muur? in het engels noemen ze dat 'extended metaphor' als 't goed is. of is het goed zolang het duidelijk is wat je bedoelt.

hello? didn't think so

broadcasting only static coming in

no one can hear me when i'm in here

behind these bars / in a rut / anyplace will do

Neem even aan dat het inderdaad beeldspraak voor hetzelfde gevoel is, dus net letterlijk bedoeld. En ook even niet verder denken of het mogelijk is tegelijkertijd achter zowel glas als tralies te zitten.

dank u voor de reacties ypsilon en Veertje (hebt geprobeerd te begrijpen, dat met Lakoff). aan die van johan hebk helaas niks. lezen dude.

ik zit altijd aan de andere kant

opgesloten achter een de glazen muur

en ook al sta je vlak naast me

zijn er tralies die mij van jouw scheiden

is dit poetisch correct omdat het gevoel duidelijk blijft, of is het fout dat ik een geschetste situatie voor mijn gevoel ineens vervang voor een heel andere situatie?

hele slimme meneer schreef:zou dit bijvoorbeeld beter zijn?:

ik zit altijd aan de andere kant

opgesloten achter het glas

en ook al sta je vlak naast me

is er een muur die mij van jouw gescheiden houdt (<--- met 'dt'? lol )

1. Ik voel me nooit een deel van de buitenwereld
2. Ik kan maar moeilijk met mensen communiceren, heb nooit ECHT contact
3. Als ik me slecht voel wordt het gevoel van "afgesloten zijn" nog erger
4. Ik zou zo graag weer deel worden van de buitenwereld

1. Ik sta altijd aan de andere kant van het glas
2. We zien elkaar, maar kunnen elkaar niet aanraken
3. Regendruppels (op de ruit) maken dat ik je haast niet meer zie
4. Ik zou willen dat ik het glas zou kunnen breken