sciencetalk

Stel je eens voor…

De ontwikkeling van 3D spellen gaat door, de graphics worden beter en beter… Over 20 jaar is deze dit spel zo reëel dat je op TV niet meer kan zien wat een animatie is of een werkelijk persoon…

Nog 20 jaar verder, de animatie is nu zo goed en kan 3D worden weergegeven. Een hele stad kan worden opgebouwd. Na nog een paar jaar verder krijg je simulaties in een simulatie. De overal 3D simulatie is bijvoorbeeld een wereld, met daarin losse kleinere simulaties zoals mensen, auto’s, planten en dieren.

Deze kleine simulaties zijn zo echt dat zij van zichzelf niet weten dat ze een simulatie zijn, de wind waait er door je haar, objecten voelen echt, er zijn zelfs ziektes en bacteriën. Je kan er dus ziek worden en pijn voelen, of zelfs doodgaan.

gehele heelal kunnen weergeven tot op de laatste atoom. Deze computer staat dan in iedere huiskamer. Op deze computer kan je, om meer te leren over het verleden, alle mensen die er ooit hebben geleefd simuleren. Deze informatie is grotendeels beschikbaar bij het stadhuis en overheid. Van foto’s tot biologisch materiaal. En wat er niet is kan via DNA terug berekend worden.

Over een paar honderd jaar is dit echt mogelijk. Een computer vol met simulaties van wezens die denken dat ze echt leven. Hun universum is het universum wat de computer weergeeft, er is voor deze mensen geen enkele manier om te testen of zij in een simulatie zitten, immers, alle middelen die zij tot hun beschikking hebben zijn simulaties en dus ongeschikt om een werkelijke meting mee uit te voeren.

Wie zegt nu dat wij nu niet in zo een simulatie zitten? Er is op dit moment volgens de beste wetenschappers geen mogelijkheid om dat te weten te komen. In dat geval is er in deze simulatie van het leven geen toeval mogelijk en is alles reeds vastgelegd. Tenzij... de eigenaar van deze computer ons vrijlaat in denken en doen om te kijken wat er dan met ons gebeurd. Misschien wil hij wel zien hoe we ons gaan ontwikkelen…

Een simulatie maken hoeft op deze supercomputer maar 10 seconden te duren, voor alle wezens in de computer verloopt de tijd wel normaal. Per dag kunnen er dus duizenden simulaties lopen, en dan nog eens op miljarden computers.

Volgens een kansberekening is de kans dat wij NIET in een simulatie zitten in dat geval ongelofelijk klein.

Voor iedere echte persoon met een computer op aarde zijn er meer dat 10.000.000.000.000.000.000 gesimuleerde personen. In dat geval een kans van 1 op 10.000.000.000.000.000.000 dat we echt zijn.

Wie zal het zeggen...

Wie zal het zeggen...

Tja, is er een manier om het wetenschappelijk te onderzoeken? Om het los te houden van een kroeg discussie?

Ik denk niet dat het nog 20 jaar gaat duren, de rekenkracht van een computer verdubbelt om de 18 maanden (wet van de Moore) en programmeurs doen nog steeds aan optimalisatie, ik zou gokken op 5 jaar, en dat is al heel voorzichtig.

Een computer die een simulatie maakt van alle atomen in een universum zal er nooit komen, alleen al omdat je voor het omschrijven van iedere atoom in je VR, meer dan een atoom nodig hebt in je computer. Een computer bouwen die letterlijk iedere atoom kan weergeven moet dus groter zijn als het object wat hij moet weergeven, in dit geval het universum. Alleen als het grootste deel van de atoom leeg zou zijn was er een kans...

Er zitten erg veel atomen in een object en om zo een detail weer te geven gaat echt nog veel tijd over heen. Zelfs volgens de wet van Moore.

Wat wel leuk is om via die wet te kijken hoe snel er een computer komt met de snelheid en capaciteit van menselijke hersenen. Dat zal rond 2035 zijn. Dat betekend overigens wel dat 3 jaar later de computer 4x zo slim is als de mens. en een halve eeuw later.... een computer met het denkvermogen van de gehele mensheid in ieder huis. Maar... de mens zal dan ook dezelfde techniek gebruiken om onszelf op te waarderen. Maar de echte strijd hebben we al verloren...

Wat wel leuk is om via die wet te kijken hoe snel er een computer komt met de snelheid en capaciteit van menselijke hersenen. Dat zal rond 2035 zijn. Dat betekend overigens wel dat 3 jaar later de computer 4x zo slim is als de mens. en een halve eeuw later.... een computer met het denkvermogen van de gehele mensheid in ieder huis. Maar... de mens zal dan ook dezelfde techniek gebruiken om onszelf op te waarderen. Maar de echte strijd hebben we al verloren...

De wet van Moore gaat ernstig tekort schieten voor die tijd ben ik bang, omdat we dan naar transistoren gaan die verdraait dicht in de buurt zullen zitten van een atoom groot, en dat is toch wel erg moeilijk. In ieder geval zal het niet kleiner worden dan dat (spintronics misschien).

Een computer die een simulatie maakt van alle atomen in een universum zal er nooit komen, alleen al omdat je voor het omschrijven van iedere atoom in je VR, meer dan een atoom nodig hebt in je computer. Een computer bouwen die letterlijk iedere atoom kan weergeven moet dus groter zijn als het object wat hij moet weergeven, in dit geval het universum. Alleen als het grootste deel van de atoom leeg zou zijn was er een kans...

Leuke gedachtegang, nooit bij stil gestaan. Het is in ieder geval een mooi practisch limiet. Je hoeft natuurlijk niet alles real time te berekenen. Ik geloof dat ze bij mij op de uni, bezig zijn geweest om iets van 1000 atomen te laten bewegen en uit te rekenen hoe ze zich zullen gedragen. 1000 atomen een paar nanoseconde. Het duurde geloof ik een paar weken aan rekenkracht met een supercomputer. .

Hoe dan ook, het hoeft natuurlijk niet real-time en je kan altijd gemiddeldes toepassen of slimmere algoritmes.

Ik denk niet dat het nog 20 jaar gaat duren, de rekenkracht van een computer verdubbelt om de 18 maanden (wet van de Moore) en programmeurs doen nog steeds aan optimalisatie, ik zou gokken op 5 jaar, en dat is al heel voorzichtig.

5 jaar tot wat. Totdat een computer een menselijk brein kan simuleren???

Zie http://www.simulation-argument.com voor meer info, er is ook een wiki.

Verschillende 'vreemde' resultaten uit experimenten lijken inderdaad te wijzen in een degelijke richting. Zo zou men veel onverklaarbare quantum effecten vrij eenvoudig kunnen verklaren door te zeggen dat de simulatie algorithme geschreven is met 'lazy evaluation' voor efficiëntie.

Door Lazy Evalutation zou de simulator niet elke elementair deeltje hoeven te simuleren, dat doe het alleen als de exacte eigenschappen van deze deeltjes relevant zijn voor de uitkomst op grote schaal, wat bijna nooit het geval is (alleen tijdens wetenschappelijke experimenten van de gesimuleerde mensen?).

De simulatie berekend net genoeg om een volgende toestand te berekenen en gaat pas verder met berekenen van iets zodra er behoefte aan is om dit te berekenen. Als voor de nauwkeurigheid van de uitkomst, de exacte waarde van een factor niet relevant is zal deze factor slechts bij benadering worden mee genomen het zal niet tot in het oneindige berekend worden. Als voor de uitkomt een bepaalde factor zelfs helemaal irrelevant is zal deze helemaal niet berekend worden.

Om een driehoek op je beeldscherm te tekenen zet je slechts 3 punten neer en verbind je de lijnen. met een eenvoudige formule kleur je de driehoek in. zet je er nog een punt bij dan heb ge een gevulde piramide. verschuif je de punten dan vergroot je de piramide zonder dat het veel extra computerkracht op HD ruimte behoeft.

Met het berekenen van enkele atomen gaat dat helaas niet zo.

Hoe meer atomen er zich in je simulatie bevinden hoe makkelijker en betrouwbaarder je eind berekening wordt.

Ik gaf het voorbeeld van de grootte van de computer op om aan te geven dat er echt verschrikkelijk veel atomen in het universum zijn. Dit helemaal berekenen gaat voorlopig nog niet. Daarnaast heb je dadelijk misschien wel kwantumopslag en berekeningen die je verder helpen. Je kan in theorie op het plekje van 1 atoom vele andere atomen opslaan in andere dimensies.

Anyway, voor iedere probleem is er een oplossing, ook voor deze, we moeten hem alleen nog even vinden!

Het is binnen wetenschappelijke kringen inderdaad een zorgelijke ontwikkeling. Het zou inderdaad kunnen dat wij een simulatie zijn. Maar aan de andere kant, onze hersenen zijn een soort van biologische computer. Het zou raar zijn als onze werkelijkheid er NIET als een simulatie uit zou zien.

Ik voorspel dat we hier het laatste woord nog lang niet over gehoord hebben en dat hier veel over gepraat gaat worden.

Ik verheug me er nu al op!

Of wij nu wel of niet een simulatie zijn maakt alleen maar iets uit als we er uit zouden kunnen stappen.

Anders moeten we het toch gewoon doen met de werkelijkheid zoals wij die kennen.

Virtueel het zelfde (schijnbaar=blijkbaar) of zoals in het dagelijks spraakgebruik kun je zeggen:

Feitelijk maakt dat nix uit.

Beste Yopi,

Ik kan het niet minder met je eens zijn in de stelling dat het niets uitmaakt om in een simulatie te leven.

Als het echt een simulatie betreft is deze geschreven, de benaderingswijze van problemen kan je hier op aanpassen. Stel dat we in een simulatie zitten kan de schrijver ervan fouten hebben gemaakt waarvan wij gebruik kunnen maken.

Zijn we een grote simulatie of vele kleine bij elkaar, kunnen we deze los van elkaar rebooten. Als de speler dood gaat krijg je een 2e leven of mischien wel 100? Lopen er meer simulaties? zijn deze onderling verbonden? Kunnen we ervoor zorgen dat we het geheugen bewaren voor een nieuwe upload? Misschien klinkt het je allemaal ver gezocht, maar dat was een PC 30 jaar geleden ook voor de meeste mensen. Nu maak jij er toch dagelijks gebruik van.

Maar inderdaad, als we er niets aan kunnen veranderen ziet het er hetzelfde uit, of ziet de wereld er dadelijk toch anders uit omdat we anders bepaalde ideeën niet hadden uitgetest.

Dat simulatie-idee had ik al in het begin van de jaren '60, en toen bestonden nog geen computers. Ik vroeg me ook af, net zoals vele anderen, of al die mensen geen toneeltje speelden, speciaal voor mij. En achter mijn rug, als ik weg was, gewoon niets meer deden tot ik weer langs kwam fietsen

En, al een antwoord gevonden?

Louter filosofisch kan je er natuurlijk geen antwoord opgeven, en er is zelfs een wetenschappelijke context. Één van de gevolgen van de Quantum-theorie zegt dat een deeltje niet bestaat, wanneer het niet wordt waargenomen.

Voila, ik had dus tóch gelijk!

Nou het enige probleem is dus dat het iets minder individualistisch is, een meetinstrument wordt ook als waarnemer gezien, en het is niet alleen jij die een waarnemer bent dus.

Ja, da's ook weer juist. Ik had dus toch ongelijk

Misschien is dat meetinstrument er ook niet meer als je niet kijkt?

Maar planten groeien ook, iedere dag een beetje... daarnaast hoef je iets niet te zien om te weten of het er is. De bomen naast je huis ritselen in de wind. Daardoor weet je dat ze er zijn. Ook gevolgen van weer, natte stoep de volgende dag, of een pak sneeuw.

Maar dat alles zegt niets over wel of geen simulatie. Toch?