In een wereld waarin het leven vaak wordt geleefd tussen negen en vijf, groeit bij velen het verlangen naar iets meer. Niet alleen meer vrije tijd, maar meer betekenis. Terwijl sommige mensen hun zinnen zetten op luxeproducten of exotische vakanties als ontsnapping uit de sleur, kiezen anderen voor een radicaal andere aanpak: ze bouwen hun leven rond datgene wat ze écht gelukkig maakt. Een bijzonder voorbeeld daarvan zijn sneeuwsportinstructeurs die hun passie voor skiën of snowboarden niet alleen als hobby beleven, maar er een heel leven omheen bouwen. Zij volgen wat onderzoekers een Eudaimonic Consumption Career (ECC) noemen: een carrière gedreven door zingeving, persoonlijke groei en voldoening.
Van wintersportliefhebber tot levensstijl
Veel ECC’s beginnen met een onschuldige hobby. Iemand gaat een weekje skiën, ervaart het overweldigende gevoel van vrijheid op de berg en wil daarna alleen nog maar terug. Voor sommigen blijft het bij die jaarlijkse ontsnapping, voor anderen groeit het uit tot iets groters. Dat gold bijvoorbeeld voor Gabby, een van de sneeuwsportinstructeurs die jarenlang werd gevolgd in een 10,5 jaar durende studie. Wat begon als een leuke bezigheid tijdens de universiteit, veranderde in een levenskeuze:
Of ik nu CEO word met één maand vakantie per jaar, of ik ski elke dag en kan net mijn huur betalen… het is duidelijk wat ik kies.
Geluk als werk
Waar traditionele banen vaak draaien om geld verdienen, status opbouwen of zekerheid creëren, draait een ECC om voldoening. Niet het soort geluk dat komt van een nieuwe aankoop (hedonisme), maar het diepere soort geluk dat ontstaat door doelen te bereiken, jezelf te ontwikkelen en te leven in overeenstemming met je waarden (eudaimonia).
Onderzoek toont dat ECC’s niet zomaar een reeks leuke seizoensbaantjes zijn. Ze vereisen toewijding, fysieke en mentale ontwikkeling, en vaak een bereidheid om traditionele zekerheden – zoals een vast inkomen of een stabiele woonplek – los te laten. Instructeurs reizen van winter naar winter, tussen Canada, Nieuw-Zeeland en Japan, met enkel een paar tassen en hun uitrusting. Het leven speelt zich af in gedeelde accommodaties, met minimale bezittingen en seizoenswerk als financiële basis.
Tussen droom en werkelijkheid
Toch is het leven als ECC’er niet alleen rozengeur en maneschijn. Dezelfde flexibiliteit die vrijheid biedt, kan ook uitputtend zijn. Je bent constant onderweg, bouwt steeds nieuwe sociale netwerken op, en leeft zonder financiële zekerheid. Sommigen raken ontmoedigd door het feit dat ze jarenlang trainen en zichzelf ontwikkelen, maar nauwelijks rondkomen. Zoals John het verwoordde: “Ze verwachten passie, maar geven je minimumloon.” Voor anderen wordt het gebrek aan groei op een bepaald moment te frustrerend. Wanneer het gevoel van ontwikkeling verdwijnt, verdwijnt ook de magie.
Wat gebeurt er na de ECC?
Niet iedereen blijft voor altijd in deze levensstijl. Sommigen blijven parttime lesgeven, wonen bij een skigebied, of vinden andere manieren om met hun passie verbonden te blijven. Anderen keren het instructeursbestaan definitief de rug toe en verliezen zelfs het plezier in de sport die ooit hun alles betekende. Beth, ooit gepassioneerd snowboarder, merkte na haar vertrek:
Ik ga niet meer graag snowboarden. Het is duur en het weer is onvoorspelbaar. Ik mis het niet.
Leven met bedoeling
Wat dit onderzoek laat zien, is dat werk ook een bron van zingeving kan zijn – mits het aansluit bij wie je bent en wat je drijft. ECC’s bieden een alternatief pad voor wie genoeg heeft van de voorspelbaarheid van kantoorbaan en hypotheek. Tegelijk vragen ze veel: flexibiliteit, inzet, financiële offers en vaak het loslaten van zekerheden.
Of je nu kiest voor een leven in de sneeuw, een yogastudio runt of als surfleraar de wereld over reist – de vraag blijft dezelfde: leef je om te werken, of werk je om écht te leven?
Bron: Science Direct
