Ik las dat wetten gemaakt onder de Napoleontische wetgeving (ook wel napoleontische code genoemd) zo werken dat enkel wat in de wet gedefiniëerd is legaal is, (...).

Werkgevers kregen veel rechten terwijl de werknemer zich niet mocht organiseren[1]. De anticlericale Napoleon brak met de gewoonte dat het strafrecht de door de kerk verboden gedragingen bestrafte. Verboden en strafbaarstellingen waren gebaseerd op het algemeen belang en de openbare orde. Een verbod op homoseksuele handelingen ontbrak in de Napoleontische wetgeving.

Doordat vele landen tussen 1804 en 1814 onder rechtstreeks Frans bestuur vielen, werd het Franse Burgerlijk Wetboek ingevoerd in het huidige Frankrijk, België, Luxemburg, Nederland, Noord-Italië, delen van Duitsland, ... Franse vazalstaten namen ook veelal het voorbeeldwetboek over: Westfalen, Zuid-Italië, Polen, ... Napoleon zei : Ma vraie gloire n’est pas d’avoir gagné quarante batailles. Waterloo effacera le souvenir de tant de victoires. Ce que rien n’effacera, ce qui vivra éternellement, c’est mon Code civil. (vertaling: Mijn echte glorie komt niet van het feit dat ik veertig veldslagen heb gewonnen. De herinnering aan Waterloo zal zovele overwinningen uitwissen. Wat door niets zal worden uitgewist, wat eeuwig zal voortbestaan, is mijn Code civil .) En inderdaad hebben vele landen die rond 1815 bevrijd werden van het Franse juk, ervoor gekozen het Franse Burgerlijk Wetboek toch te behouden. In Frankrijk, België en Luxemburg is het nog steeds van kracht (zij het gewijzigd). (...)

Wat is hetzelfde gebleven

De code Napoleon is in Frankrijk en België opmerkelijk gelijk gebleven op het vlak van de algemene beginselen van het contractenrecht. De nummering van de artikelen van het Franse en het Belgische wetboek is nog voor een groot deel hetzelfde gebleven, zelfs al is de inhoud intussen vaak verschillend geworden. Nederland is met zijn nieuw Burgerlijk Wetboek iets verder "weggedreven", met name door de introductie van de redelijkheid en billijkheid in het Nederlands recht als corrigerend rechtsmiddel in handen van de rechter op een al te legistische, dat wil zeggen letterlijke, uitleg van de wet of overeenkomst.

(...) it is considered the first successful codification and strongly influenced the law of many other countries. The Code, with its stress on clearly written and accessible law, was a major step in establishing the rule of law. Historians have called it "one of the few documents which have influenced the whole world."

Je definitie van 'normale' wetgeving is wat mager. In ons huidige rechtssysteem is alles wat niet bij wet is geregeld vrij te kiezen. Dus wat niet verboden is mag je doen, maar aan de andere kant, wat niet verplicht is, hoef je niet te doen.

E.Desart schreef:Als we over hetzelfde praten: de "Code Napoléon" kan ik dit door jou vermeld principieel verschil met onze huidige wetgeving niet terugvinden.

De Code Napoléon is mee de basis van de wetgevingen van vele andere landen:

http://nl.wikipedia.org/wiki/Code_Napol%C3%A9on

Engelse versie:

http://en.wikipedia.org/wiki/Napoleonic_Code

"Encyclopedia Britannia" schreef:Napoleonic Code

Related Articles France [1804]French Code Napoléon

Main

French civil code enacted in 1804 and still extant, with revisions; it has been the main influence in the 19th-century civil codes of most countries of continental Europe and Latin America.

The demand for codification and, indeed, codification itself preceded the Napoleonic era. Diversity of laws was the dominant characteristic of the prerevolutionary legal order. Roman law governed in the south of France, whereas in the northern provinces, including Paris, a customary law had developed, based largely on feudal Frankish and Germanic institutions. Marriage and family life were almost exclusively within the control of the Roman Catholic church and governed by canon law. In addition, starting in the 16th century, a growing number of matters were governed by royal decrees and ordinances and by a case law developed by the parlements. Each area had its own collection of customs, and, despite efforts in the 16th and 17th centuries to organize and codify each of these local customary laws, there had been little success at national unification. Vested interests blocked efforts at codification, because reform would encroach upon their privileges.

After the French Revolution, codification became not only possible but almost necessary. Powerful control groups such as the manors and the guilds had been destroyed; the secular power of the church had been suppressed; and the provinces had been transformed into subdivisions of the new national state. The Napoleonic Code, therefore, was founded on the premise that, for the first time in history, a purely rational law should be created, free from all past prejudices and deriving its content from “sublimated common sense”; its moral justification was to be found not in ancient custom or monarchical paternalism but in its conformity to the dictates of reason.

Under the code all male citizens are equal: primogeniture, hereditary nobility, and class privileges are extinguished; civilian institutions are emancipated from ecclesiastical control; freedom of person, freedom of contract, and inviolability of private property are fundamental principles.

The first book of the code deals with the law of persons: the enjoyment of civil rights, the protection of personality, domicile, guardianship, tutorship, relations of parents and children, marriage, personal relations of spouses, and the dissolution of marriage by annulment or divorce. The code subordinated women to their fathers and husbands, who controlled all family property, determined the fate of children, and were favoured in divorce proceedings. Many of these provisions were only reformed in the second half of the 20th century. The second book deals with the law of things: the regulation of property rights—ownership, usufruct, and servitudes. The third book deals with the methods of acquiring rights: by succession, donation, marriage settlement, and obligations. In the last chapters, the code regulates a number of nominate contracts, legal and conventional mortgages, limitations of actions, and prescriptions of rights.

With regard to obligations, the law establishes the traditional Roman-law categories of contract, quasi-contract, delict, and quasi-delict. Freedom to contract is not spelled out explicitly but is an underlying principle in many provisions.

The code was originally introduced into areas under French control in 1804: Belgium, Luxembourg, parts of western Germany, northwestern Italy, Geneva, and Monaco. It was later introduced into territories conquered by Napoleon: Italy, The Netherlands, the Hanseatic lands, and much of the remainder of western Germany and Switzerland. The code is still in use in Belgium, Luxembourg, and Monaco.

During the 19th century, the Napoleonic Code was voluntarily adopted in a number of European and Latin American countries, either in the form of simple translation or with considerable modifications. The Italian Civil Code of 1865, enacted after the unification of Italy, had a close but indirect relationship with the Napoleonic Code. The new Italian code of 1942 departed to a large extent from this tradition. In Latin America in the early 19th century, the code was introduced into Haiti and the Dominican Republic and is still in force there. Bolivia and Chile followed closely the arrangement of the code and borrowed much of its substance. The Chilean code was in turn copied by Ecuador and Colombia, closely followed by Uruguay and Argentina.

In Louisiana, the only civil-law state in the United States (which is otherwise bound by common law), the civil code of 1825 (revised in 1870 and still in force) is closely connected with the Napoleonic Code.

The influence of the Napoleonic Code was diminished at the turn of the century by the introduction of the German Civil Code (1900) and the Swiss Civil Code (1912); the former was adopted by Japan and the latter by Turkey. In the 20th century, codes in Brazil, Mexico, Greece, and Peru were products of a comparative method, with ideas borrowed from the German, French, and Swiss.

Bron:

http://www.britannica.com/EBchecked/topic/...s/Related-Links

"Encyclopedia Britannia" schreef:The term Roman law today often refers to more than the laws of Roman society. The legal institutions evolved by the Romans had influence on the laws of other peoples in times long after the disappearance of the Roman Empire and in countries that were never subject to Roman rule. To take the most striking example, in a large part of Germany, until the adoption of a common code for the whole empire in 1900, the Roman law was in force as “subsidiary law”; that is, it was applied unless excluded by contrary local provisions. This law, however, which was in force in parts of Europe long after the fall of the Roman Empire, was not the Roman law in its original form. Although its basis was indeed the Corpus Juris Civilis—the codifying legislation of the emperor Justinian I—this legislation had been interpreted, developed, and adapted to later conditions by generations of jurists from the 11th century onward and had received additions from non-Roman sources.

bron:

http://www.britannica.com/EBchecked/topic/507759/Roman-law

Kritiek schreef:Ik las dat wetten gemaakt onder de Napoleontische wetgeving (ook wel napoleontische code genoemd) zo werken dat enkel wat in de wet gedefiniëerd is legaal is, in tegenstelling tot de 'normale' wetgeving, die definiëerd wat juist iet mag.

Klopt dat?

1899. Le prêteur ne peut pas redemander les choses prêtées, avant le terme convenu.

Burgerlijk Wetboek Boek 2, Artikel 439 - 3. In de technische rekening levensverzekering mag de toe- of afneming van de technische voorziening niet-verdiende premies onderdeel uitmaken van de toe- of afneming van de technische voorziening levensverzekering en behoeft de uitsplitsing, bedoeld in lid 2, onder d, niet te worden gemaakt.

EvilBro schreef:Als je de code bekijkt zul je zien dat er wel degelijk dingen verboden worden.

Bijvoorbeeld:

1899. Le prêteur ne peut pas redemander les choses prêtées, avant le terme convenu.

Tevens gold voor de code dat het verboden was "ex post facto"-wetten te gebruiken (simpel gezegd: de wet moet bestaan voordat je hem kan overtreden). Dit principe is niet verenigbaar met "alleen als het gedefinieerd is, is het legaal".

"Normale wetgeving" legt ook dingen vast die wel mogen. Bijvoorbeeld:

Burgerlijk Wetboek Boek 2, Artikel 439 - 3. In de technische rekening levensverzekering mag de toe- of afneming van de technische voorziening niet-verdiende premies onderdeel uitmaken van de toe- of afneming van de technische voorziening levensverzekering en behoeft de uitsplitsing, bedoeld in lid 2, onder d, niet te worden gemaakt.

Kortom, het klopt niet.

Dit is denk ik een financiële (handels?) 'wet',

wat een soort lid is bij een echte wet.

Je redenatie klopt, maar je waarnemingen niet.

Overigens begin ik een aardig eind te komen met de bewijslast als het inderdaad zo zou blijken te zijn dat de napoleontische wetgeving een 'positeve wet' is.

Ik las dat wetten gemaakt onder de Napoleontische wetgeving (ook wel napoleontische code genoemd) zo werken dat enkel wat in de wet gedefiniëerd is legaal is, in tegenstelling tot de 'normale' wetgeving, die definiëerd wat juist iet mag.

Je zou natuurlijk gewoon de wet even op kunnen zoeken dan hoef je niet te gokken wat het is.

Als je die redenatie wilt volgen dan zul je eerst duidelijk moeten maken wat een echte wet is en wat een nepwet is. De code maakt dat onderscheid in ieder geval niet. De nederlandse wet trouwens ook niet ("Maar meneer de rechter, het was maar een sub-subartikeltje","Oh in dat geval kunt u gaan...").

Je bewijstlast is erg simpel. Vindt een uitspraak die gedaan is waarover de napoleontische wetgeving niks zegt en waaruit blijkt dat de handeling als illegaal werd aangemerkt.

Nog een vraagje: wat is de bron die je vertelde dat napoleontische wetten zo werken dat enkel wat in de wet gedefiniëerd is legaal is?

E.Desart schreef:1) Wat betekent dit eigenlijk? Dat de wet alleen dingen die toegelaten zijn definiëren. Stijl: Dit mag, dat mag? En al wat niet mag gewoon niet vermeld staat?

2) Of betekent dit dat de wet vertelt wat mag en wat niet mag? Dus rechten en plichten, met al wat niet besproken of vermeld is automatisch illegaal is?

Bij nazicht van de Code Napoleon:

1) Je vindt zowel plichten als rechten.

2) Homofilie werd (reeds voorheen) gedecriminaliseerd en is helemaal niet vermeld in de Code Napoleon. Homofiel gedrag op zich was niet illegaal of strafbaar. Maar er staat ook niets in over andere geaardheid.

Hoe lang ik ook zocht, ik vind niets dat bovenstaande stelling (quote) bevestigd, wel dingen die wijzen op een normale wetgeving met rechten en plichten zoals wij die ook kennen.

Dit lijkt niet onlogisch aangezien de Code Napoleon aan de basis ligt van de wetgeving in ca 20 landen.

Moest hier zo'n principieel verschil in opbouw zijn, vermoed ik dat dit duidelijk beschreven zou zijn of naar verwezen.

Het argument inzake jurisprudentie klinkt mij vreemd in de oren. Wat in de wet staat is wet.

Een uitgebreide pagina over het ontstaan van de Code:

http://www.napoleon-series.org/research/go...de/c_code2.html

Ook hier vind ik geen bevestiging van de gequote stelling.

Dr. Rima Laibow.

Onzin. Iedere wet heeft subartikelen en modificaties in stukken.

E.Desart schreef:Gelieve een juiste complete referentie of bron te geven a.u.b. (zie regels forum). Deze is niet bruikbaar.

http://www.google.com/search?q=Dr.%20Rima%...-8&oe=utf-8

Ik heb toevallig wel recht gehad. WET is WET of het in subartikels staat of niet. En jurisprudentie heeft zeker waarde maar is niet bindend voor de rechter in onze (niet Engelse) landen.

Betreft jouw reactie aan Evilbro laat ik aan hem. Jouw bescheidenheid kent gééééén grenzen.