Het lijkt wellicht een onzin vraag, wat is de zin van Wetenschap. (als in rechtvaardiging of nut).

Toch zie ik dat als zeer wezenlijk.

In de geschiedenis hebben veel filosofen hun eigen visie op filosofie an sich geformuleerd, en daar zaten nogal wat verschillen in. Wat zou eigenlijk de doelstelling moeten zijn van wetenschap?

Welvaart?

Welbevinden?

Iets anders?

En zijn de resultaten tot nu toe positief? Hoe meet je dat?

Wat zijn de kosten (niet alleen in tijd en geld, maar bijvoorbeeld ook in zij-producten zoals de atoombom), en hoe weeg je die af tegen de baten?

(en ik bedoel hierbij bijvoorbeeld niet de tegenstelling tussen Kuhn en Lakatos, die het oneens zijn over vooruitgang in de wetenschap in het kader van al of niet dichter bij de waarheid komen; dat zie ik als intern proces, als strategie).

Bij mijn persoonlijke overwegingen bij het kiezen voor een werkplek, ga ik bij mezelf na of ik het een goede zaak zou vinden als het bedrijf waar ik voor werk al haar doelstellingen haalt en haar visie gestalte doet.

Een zelfde soort overweging heb ik nu bij Wetenschap an sich.

Ik ben benieuwd naar visies van anderen...

Systematisch kennis vergaarding [[spelling?]]

Zolang er personen zijn die kennis willen verkrijgen over een tot nu toe nog niet onderzocht object of proces zal de wetenschappelijke methode een van de beter methoden zijn om deze kennis te verkrijgen.

Wetenschap heeft daarmee in zichzelf geen zin, maar verkrijgt het zin voor iemand die kennis wil verwerven.

Systematisch kennis vergaarding [[spelling?]]

kennisvergaring

Zolang er personen zijn die kennis willen verkrijgen over een tot nu toe nog niet onderzocht object of proces zal de wetenschappelijke methode een van de beter methoden zijn om deze kennis te verkrijgen.

Wetenschap heeft daarmee in zichzelf geen zin, maar verkrijgt het zin voor iemand die kennis wil verwerven.

Wat er vervolgens met die kennis gebeurt kan men niet op het conto van de wetenschap schrijven: zonder wetenschap zouden we niet zo ver staan als vandaag het geval is. Uitwassen als de atoombom zijn helaas des mensen.

Wetenschap heeft daarmee in zichzelf geen zin, maar verkrijgt het zin voor iemand die kennis wil verwerven.

Een mooi begin, thanks.

Een extra vraag komt dan bij me op die het van psychologie naar sociologie brengt:

Wat is de rechtvaardiging van een groep mensen om geld en tijd te besteden aan het verwerven van kennis?

Ofwel: als je dan eenmaal die kennis hebt, wat ga je er dan mee doen? (wetenschap als middel, dus om iets anders te bereiken).

Er is voor bestuurders altijd wel een motivatie voor het uitgeven van middelen voor wetenschap. Waarom geld uitgeven voor wetenschap als je het ook aan gezondheidszorg of werkgelegenheid kunt geven?

Als het ophoudt bij het verwerven van kennis, is de status van wetenschap hetzelfde als die van yahtzee: een spelletje voor tijdverdrijf (okee, laat het schaken zijn). Misschien is dat het ook wel, maar ik zou het zo graag anders zien...

Wat er vervolgens met die kennis gebeurt kan men niet op het conto van de wetenschap schrijven: zonder wetenschap zouden we niet zo ver staan als vandaag het geval is. Uitwassen als de atoombom zijn helaas des mensen.

Dit is precies een van de thema's die ik graag bediscussieerd wilde zien; thanks voor je post.

Hoe staat het met de verantwoordelijkheid van de wetenschappelijke wereld? Is het inderdaad zo dat die niet verantwoordelijk is voor de gevolgen? Het argument van de atoombom lijkt wat mij betreft op: "ja, daar kan ik toch niets aan doen?" en dat bestrijd ik: Je kunt soms (natuurlijk niet altijd) wel degelijk van tevoren inschatten wat er zou kunnen gebeuren en het is voor een groot deel m.i. wel degelijk de verantwoordelijkheid van de wetenschapper om de gevolgen in ogenschouw te nemen.

Waarom geld uitgeven voor wetenschap als je het ook aan gezondheidszorg of werkgelegenheid kunt geven?

Tegenvraag: waar zou de gezondheidszorg staan zonder de wetenschap? En is het niet van belang dat wij de mechanismen van de maatschappij en het gedrag van het individu binnen deze kaders begrijpen om bepaalde problemen te kunnen duiden.

Vreemder zijn onze discussies omtrent evolutie en intelligent design, zoals te zien aan de lengte van het respectieve topic toch een heet onderwerp. Is het werkelijk van belang om te weten hoe we ontstaan zijn? Het is wel een vraag die de mens van het begin der tijden heeft bezig gehouden: waar komen we vandaan?

Tegenvraag: waar zou de gezondheidszorg staan zonder de wetenschap? En is het niet van belang dat wij de mechanismen van de maatschappij en het gedrag van het individu binnen deze kaders begrijpen om bepaalde problemen te kunnen duiden.

Yes, vind ik ook. Daarmee zijn we beland in rechtvaardiging van wetenschap, en dat is waar ik naartoe wilde.

Wij menen te weten "hoe het moet" en maken allerlei dingen mogelijk met wetenschap. Onderzoeken, verklaren en voorspellen: controleren dus. (beheren en beheersen, zoals Foucault zei).

Ziekten kunnen genezen en de rechtstaat zijn daar voorbeelden van (met alle ethische kanttekeningen daarbij).

Een rechtvaardiging van de wetenschap met referentie naar de gezondheidszorg roept direct de rechtvaardigingsvraag van de gezondheidszorg zelf op die door diezelfde wetenschap is ontstaan. Circulair dus...

Vreemder zijn onze discussies omtrent evolutie en intelligent design, zoals te zien aan de lengte van het respectieve topic toch een heet onderwerp. Is het werkelijk van belang om te weten hoe we ontstaan zijn? Het is wel een vraag die de mens van het begin der tijden heeft bezig gehouden: waar komen we vandaan?

Ja inderdaad!

En waar gaan we naartoe?

Of nog prangender:

Als we dat eenmaal weten, wat dan?

Waartoe dient de kennis van ontstaan en toekomst eigenlijk?

Wij menen te weten "hoe het moet" en maken allerlei dingen mogelijk met wetenschap.

Kun je deze zin nog even extra toelichten?

Het moet trouwens wel opgemerkt dat niet iedereen dezelfde kennisdrang heeft, en dat ze niet steeds even vitaal is.

Zijn we op een punt gekomen dat onze vooruitgang (die mede door de wetenschap tot stand is gekomen) problemen creëert die diezelfde wetenschap nog niet de baas kan? En waar zou dan de oplossing in schuilen?

Tegenvraag: waar zou de gezondheidszorg staan zonder de wetenschap?

Wellicht niet het beste voorbeeld... Is the net effect of health care zero?

Met betrekking tot de financiering: Ik denk dat het voornamelijk door de markt moet worden gedaan. De overheid [belastinggelden] zou zo min mogelijk hierbij betrokken moeten worden.

Kun je deze zin nog even extra toelichten?

Wij menen te weten "hoe het moet" en maken allerlei dingen mogelijk met wetenschap.

Daarmee doel ik op ethiek en op de rechtvaardiging van de wetenschap an sich en de toepassing ervan.

Soms hebben mensen een visie die van goud is (wordt gevonden). Dan vertalen ze die visie in een strategie en missie en doelen. Soms is de link met die visie van goud dan zoek, en zijn de uiteindelijke resultaten helemaal niet meer van goud...

Zijn we op een punt gekomen dat onze vooruitgang (die mede door de wetenschap tot stand is gekomen) problemen creëert die diezelfde wetenschap nog niet de baas kan? En waar zou dan de oplossing in schuilen?

Daar ben ik het volledig mee eens.

Iets dat eens voor ons werkte en zo mooi leek is een oncontroleerbaar eigen leven gaan leiden.

Een oplossing...

Is er iets met een grotere macht dan de wetenschappelijke methode?

Wellicht niet het beste voorbeeld... Is the net effect of health care zero?

Dat geloof ik niet. Ik denk dat de medische wetenschap er wel degelijk voor heeft gezorgd dat er minder ziektes zijn. Veel dingen die vroeger dodelijk waren zijn dat nu al lang niet meer. Het netto-effect van gezondheidszorg lijkt me dus zeker groter dan nul.

Een vraag die daarbij om de hoek loert is of dit wenselijk is. Ik ben niet van mening dat "vroeger alles beter was", maar het is wel degelijk zo dat we dankzij de vooruitgang van de wetenschap een bevolkingsexplosie meegemaakt hebben die de draagkracht van de wereld langzaam overstijgt. We doen het steeds beter, maar zijn er grenzen aan de groei? Of zijn dit doemscenario's?

Noot: Ik speel een klein beetje advocaat van de duivel for the sake of the argument.

De wetenschappelijke methode wordt over langere tijd ook aangepast, steeds krachtiger gemaakt. Domeinen van kennis die nu nog niet wetenschappelijk te onderzoeken zijn zullen met de tijd dat wel worden.

De wetenschappelijke methode wordt over langere tijd ook aangepast, steeds krachtiger gemaakt. Domeinen van kennis die nu nog niet wetenschappelijk te onderzoeken zijn zullen met de tijd dat wel worden.

Als het werkelijk zo is dat de wetenschappelijke methode een ongeleid projectiel is geworden, ligt de oplossing er volgens mij niet in om juist dat oncontroleerbare te versterken.

Volgens mij ligt de oplossing in de ethiek en pragmatisme.

Je kunt wel volhouden dat iets wetenschappelijk verantwoord is, maar als je steeds je neus stoot, bedenk je op een gegeven moment toch uit lijfsbehoud (van jezelf dmv pragmatisme, van anderen en je omgeving dmv ethiek) wat anders.

Wetenschap is geen projectiel, het heeft meer weg van een olievlek die zich steeds verder uitbreid in alle richtingen. Het maakt niet uit waar je begint, als je maar begint. Je kunt wetenschap niet beoefenen met de focus van een projectiel.

Hebben we controle over die olievlek?

Zijn we er verantwoordelijk voor?

Hebben we controle over die olievlek?

Amper. We hebben slechts controle over ons eigen handelen.

Zijn we er verantwoordelijk voor?

Individueel alleen voor dat wat wij zelf doen.