is er invloed van snelheid op zwaartekracht

[HansH]

En om even deze vraag van de TS aan te halen:

"mijn gedachte is dan: wijst de zwaartekracht die de aarde ondervindt van de zon, dan in de richting van een vroegere positie van de zon? En niet in de richting van de werkelijke positie van de zon?"

Zwaartekracht wijst niet naar een bepaalde richting. Zwaartekracht wijst naar alle richtingen tegelijk vanuit het centrum van de massa.

het is denk ik duidelijk wat er met 'richting' bedoelt wordt: de richting waarin de versnelling wijst. dat is immers en vector met een richting. Laten we dus niet net doen alsof we de vraag niet snappen om zo het antwoord te kunnen omzeilen.

[HansH]

het moge toch duidelijk zijn dat je met newton nog steeds de zwaartekracht van de zon kunt berekenen tot op 10 minuten nadat je de zon in een keer hebt weggenomen? Dus daaruit concludeer ik dat het effect van snelheid van voortplanting van de zwaartekracht daar bij hoort.

[flappelap]

Ik heb niet echt het idee dat er al een bevredigend antwoord is gegeven op de vraag. Daarom mijn 2 centjes:

In Newtons zwaartekrachtstheorie is zwaartekracht instantaan. De zwaartekracht van de zon op de aarde staat precies in de richting van de verbindingslijn tussen beide massamiddelpunten. Dat moet ook, want anders zou je instabiele banen krijgen in de theorie. Je kunt dus niet zomaar met de hand een vertragingsfactor inknutselen.

De ART werkt natuurlijk niet met krachten, maar je kunt voor ons zonnestelsel een zwakke veldenlimiet nemen op een Minkowski-achtergrond. Dan beschrijf je zwaartekracht als een veldeninteractie, of "kracht". Deze interactie is niet meer instantaan, maar plant zich voort met de lichtsnelheid, want de zwakke veldenlimiet is gewoon een relativistische veldentheorie. In het elektromagnetisme beschrijf je zo'n relativistische interactie met Lienard-Wiechert potentialen,

https://en.wikipedia.org/wiki/Li%C3%A9n ... _potential

die de relativistische vertraging ("retardation") in acht nemen. Iets soortgelijks geldt voor de zwakke veldenlimiet van de ART, want de Einsteinvergelijkingen worden dan in vorm immers gelijk aan de Maxwellvergelijkingen; dat is hoe we überhaupt theoretisch de lichtsnelheid voor zwaartekrachtsgolven afleiden. Je zou nu kunnen vrezen dat je in de zwakke veldenlimiet van de ART de (min of meer) stabiele banen in ons zonnestelsel dreigt kwijt te raken, maar volgens mij speelt er nog iets mee: in de zwakke veldenlimiet is zwaartekracht geen centrale kracht meer. De geodetenvergelijking stelt immers dat de zwaarte'kracht' afhangt van zowel de positie als de snelheid van de planeet. In de Newtonse limiet verwaarloos je de invloed van de snelheid op de zwaartekracht, maar in de zwakke veldenlimiet doe je dat niet. Er zijn dus 2 fenomenen:

- er is inderdaad een vertraging (retardation), waardoor de zwaartekracht van de zon niet exact naar de planeet "wijst",
- de kracht is niet centraal, waardoor de zwaartekracht sowieso al niet exact naar de planeet zou "wijzen".

Ik vermoed dat deze effecten elkaar tegenwerken en er voor zullen zorgen dat je wederom stabiele banen krijgt, maar daarvoor zou ik de berekening beter moeten bekijken.

edit: grappig, ik besef me nu pas hoeveel die "retardation" is; als de zon 500 lichtseconden weg ver staat en de aarde draait met 30 km/s rond de zon, dan is de afgelegde afstand in die overbruggingstijd 15.000 km; vergelijkbaar met de diameter van de aarde.

[Professor Puntje]

Zie: https://ayimi.org/wp-content/uploads/20 ... 2012_1.pdf (blz. 123)

[Professor Puntje]

Zouden planeten die om de zon cirkelen volgens het gravito-elektromagnetisme ook gravitatiegolven moeten uitstralen?

Verder vraag ik mij af in hoeverre empirische testen van de ART eigenlijk de theorie van het gravito-elektromagnetisme testen, wanneer men voor de bijbehorende berekeningen het gravito-elektromagnetisme gebruikt...

[flappelap]

Zouden planeten die om de zon cirkelen volgens het gravito-elektromagnetisme ook gravitatiegolven moeten uitstralen?

Verder vraag ik mij af in hoeverre empirische testen van de ART eigenlijk de theorie van het gravito-elektromagnetisme testen, wanneer men voor de bijbehorende berekeningen het gravito-elektromagnetisme gebruikt...

[1] Ja.

[2] Dat doet men toch niet? Als je bijvoorbeeld het uitzenden van zwaartekrachtsgolven door botsende pulsars of zwarte gaten wilt berekenen, dan moet je ver voorbij de zwakke veldenlimiet gaan.

[Professor Puntje]

Zouden planeten die om de zon cirkelen volgens het gravito-elektromagnetisme ook gravitatiegolven moeten uitstralen?

Verder vraag ik mij af in hoeverre empirische testen van de ART eigenlijk de theorie van het gravito-elektromagnetisme testen, wanneer men voor de bijbehorende berekeningen het gravito-elektromagnetisme gebruikt...

[1] Ja.

Dan zouden planeten die rond de zon cirkelen volgens het gravito-elektromagnetisme uiteindelijk in de zon vallen...

[2] Dat doet men toch niet? Als je bijvoorbeeld het uitzenden van zwaartekrachtsgolven door botsende pulsars of zwarte gaten wilt berekenen, dan moet je ver voorbij de zwakke veldenlimiet gaan.

Ik weet niet wat men dan precies wel of niet via het gravito-elektromagnetisme berekent. Maar ik begrijp uit je reactie dat het gravito-elektromagnetisme voor botsende zwarte gaten verkeerde uitkomsten voor de geproduceerde gravitatiegolven geeft...?

[Bladerunner]

En om even deze vraag van de TS aan te halen:

"mijn gedachte is dan: wijst de zwaartekracht die de aarde ondervindt van de zon, dan in de richting van een vroegere positie van de zon? En niet in de richting van de werkelijke positie van de zon?"

Zwaartekracht wijst niet naar een bepaalde richting. Zwaartekracht wijst naar alle richtingen tegelijk vanuit het centrum van de massa.

het is denk ik duidelijk wat er met 'richting' bedoelt wordt: de richting waarin de versnelling wijst. dat is immers en vector met een richting. Laten we dus niet net doen alsof we de vraag niet snappen om zo het antwoord te kunnen omzeilen.

En hoeveel vectoren zijn er dan? Eentje maar? Dacht het niet. Jij ondervindt tegelijkertijd de zelfde kracht als iemand aan de andere kant van de Aarde.

[Bladerunner]

het moge toch duidelijk zijn dat je met newton nog steeds de zwaartekracht van de zon kunt berekenen tot op 10 minuten nadat je de zon in een keer hebt weggenomen? Dus daaruit concludeer ik dat het effect van snelheid van voortplanting van de zwaartekracht daar bij hoort.

F=G.m1.m2/r² Haal de zon weg en je krijgt een ander antwoord. Zodra de zon weg is veranderd de baan al. Als je Newton gebruikt hoort daar niet het effect van de lichtsnelheid bij. Ga je wel uit van de lichtsnelheid dan wordt het een ander verhaal. Maar de vraag was of je dan een plek had waar de zon was geweest en dat daar nog 'even' een zwaartekracht effect aanwezig was.
Dat lijkt mij dan in strijd met het feit dat zwaartekracht volgens de RT het gevolg is van de vervorming van de ruimte en die is niet meer vervormd op de plek waar de zon was maar waar de zon is.

[Xilvo]

En hoeveel vectoren zijn er dan? Eentje maar? Dacht het niet. Jij ondervindt tegelijkertijd de zelfde kracht als iemand aan de andere kant van de Aarde.

Op één positie is het een enkele vector met richting en grootte. Dat richting en grootte ergens anders andere waardes hebben geldt voor vrijwel elk vectorveld.

[flappelap]

Zouden planeten die om de zon cirkelen volgens het gravito-elektromagnetisme ook gravitatiegolven moeten uitstralen?

Verder vraag ik mij af in hoeverre empirische testen van de ART eigenlijk de theorie van het gravito-elektromagnetisme testen, wanneer men voor de bijbehorende berekeningen het gravito-elektromagnetisme gebruikt...

[1] Ja.

Dan zouden planeten die rond de zon cirkelen volgens het gravito-elektromagnetisme uiteindelijk in de zon vallen...

[2] Dat doet men toch niet? Als je bijvoorbeeld het uitzenden van zwaartekrachtsgolven door botsende pulsars of zwarte gaten wilt berekenen, dan moet je ver voorbij de zwakke veldenlimiet gaan.

Ik weet niet wat men dan precies wel of niet via het gravito-elektromagnetisme berekent. Maar ik begrijp uit je reactie dat het gravito-elektromagnetisme voor botsende zwarte gaten verkeerde uitkomsten voor de geproduceerde gravitatiegolven geeft...?

[1] Waarom? Ik leg nu net in een paar posts hierboven uit waarom dit volgens mij niet zo is.

[2] Ja, want volgens mij is wat jij gravito-elektromagnetisme noemt niks anders dan de zwakke veldenlimiet van de ART, maar dan opgeschreven in "elektrische" en "magnetische" componenten. En zwakke veldenlimieten gaan niet meer op bij dat soort fenomenen; dan spelen niet-lineaire effecten ook een rol.

[Professor Puntje]

[1] Waarom? Ik leg nu net in een paar posts hierboven uit waarom dit volgens mij niet zo is.

Vanwege energiebehoud (als dat daar nog geldt). De planeten verliezen dan energie die door de opgewekte gravitatiegolven wordt afgevoerd.

[2] Ja, want volgens mij is wat jij gravito-elektromagnetisme noemt niks anders dan de zwakke veldenlimiet van de ART, maar dan opgeschreven in "elektrische" en "magnetische" componenten. En zwakke veldenlimieten gaan niet meer op bij dat soort fenomenen; dan spelen niet-lineaire effecten ook een rol.

OK.

[wnvl1]

De perihelium verschuiving van Mercurius, het gravitomagnetisch effect, zwaartekrachtgolven en de afbuiging van licht door de zon, dat zijn allemaal dingen die je kan uitrekenen in de zwakke velden limiet. Dat is dan ook de reden dat die dingen uitvoerig beschreven zijn in elk inleidend ART boek. Bovenstaande dingen zijn allemaal correcties op Newton, maar het leidt nog altijd niet tot een correcte oplossing. Dan ga je echt wel de veldvergelijkingen moeten oplossen en vertrekken van de idee dat zwaartekracht geen kracht is, maar een kromming van ruimte tijd en dat massa's op geodeten bewegen.

[Professor Puntje]

Goed - maar dan blijft nog de vraag of planeten energie verliezen door hun uitgezonden gravitatiegolven en daardoor van baan veranderen.

[wnvl1]

En hoeveel vectoren zijn er dan? Eentje maar? Dacht het niet. Jij ondervindt tegelijkertijd de zelfde kracht als iemand aan de andere kant van de Aarde.

Op één positie is het een enkele vector met richting en grootte. Dat richting en grootte ergens anders andere waardes hebben geldt voor vrijwel elk vectorveld.

in de ART wordt de tijd-ruimte gemodelleerd als een manifold (variëteit). Op elke punt in deze manifold is er een vectorruimte die de tangensruimte wordt genoemd. Vectoren op verschillende plekken in de tijd-ruimte bevinden zich in verschillende tangensruimtes en zijn niet zomaar met elkaar te vergelijken. Om vectoren op verschillende plekken met elkaar te vergelijken wordt er een connectie gedefinieerd, ... Dat is de meetkunde waarop de ART is gebaseerd.