Een kijkje in het brein van acteurs – zelfonderdrukking

Hoofdpunten

Een kijkje in het brein van acteurs – zelfonderdrukking

De wereld van het acteren is vaak mysterieus en fascinerend, vooral als het gaat om hoe acteurs zichzelf transformeren in geheel nieuwe personages. Recent onderzoek van University College London (UCL) biedt nieuw inzicht in hoe acteurs hun ‘ik’ kunnen onderdrukken wanneer ze een rol aannemen. Het blijkt dat het proces van het worden van een ander niet alleen een kwestie van techniek is, maar ook van neurobiologische veranderingen in de hersenen.

 

De wetenschap achter acteren

Onderzoekers van UCL hebben met behulp van fMRI-scans ontdekt dat acteurs bepaalde hersengebieden onderdrukken wanneer ze zich inleven in een nieuw personage. Deze hersendelen zijn betrokken bij zelfrefererende gedachten en zelfbewustzijn. Door deze gebieden te onderdrukken, kunnen acteurs beter in de huid kruipen van de personages die ze spelen, zonder dat hun eigen persoonlijkheid voortdurend op de voorgrond treedt.

 

Onderdrukking van het zelf

Een van de belangrijkste bevindingen van de studie is dat acteurstraining lijkt te functioneren als een mechanisme waarbij de hersenen worden geschoold in het loslaten van aspecten van het eigen zelf.

Acteren is een unieke vaardigheid die de scheidslijn tussen onszelf en een andere identiteit kan vervagen. Wanneer een acteur een karakter speelt, zetten ze eigenlijk hun eigen zelfbewustzijn opzij.

Professor Steven Brown van UCL

 

Hersengebieden in actie

De rol van het default mode network (DMN), een netwerk van hersengebieden dat actief is als mensen over zichzelf nadenken, blijkt cruciaal. Dit netwerk wordt minder actief wanneer acteurs zich in hun rol verliezen. De afzwakking van deze activiteit betekent dat er minder zelfgerichte gedachten zijn, wat bijdraagt aan de overtuigende transformatie van acteur naar personage.

 

De impact van training

Er is ook aangetoond dat de intensieve training die acteurs ondergaan kan leiden tot een grotere vaardigheid in het moduleren van zelf-referentiële cognitieve processen. Door te oefenen met het ‘uitschakelen’ van de persoonlijke gedachten, kunnen acteurs hun DMN-activiteit effectief verminderen wanneer ze het nodig hebben. Dit benadrukt het belang van voortdurende training en ontwikkeling in de acteerkunst.

 

Het brein als canvas

Het onderzoek toont aan dat het brein van een acteur functioneert als een canvas waarop verschillende identiteiten kunnen worden geschilderd. Deze metamorfose vereist meer dan alleen psychologische of emotionele aanpassing; het vraagt ook om een fysiek-neurologische verandering. Dat acteurs dit niveau van mentale flexibiliteit en controle bereiken, laat zien hoe krachtig menselijk bewustzijn en aanpassingsvermogen kan zijn.

Inzicht in deze psychologische en neurologische mechanismen verrijkt ons begrip van zowel acteren als de plasticiteit van het menselijk brein. Het zet ons ook aan het denken over hoe we de vaardigheid om onszelf bewust te veranderen, kunnen toepassen in andere delen van ons leven. Mochten deze bevindingen ooit verder worden onderzocht, dan kunnen ze wellicht nieuwe methodes bieden voor persoonlijke ontwikkeling en therapievormen waar zelftransformatie een sleutelrol speelt.

 

Bron: University College London

Wat vind je van het artikel?
+1
9
+1
2
+1
0
+1
0
0
De impact van acteren op het brein

Wat vind je het meest fascinerend aan de wetenschap achter acteren?

0 Comments
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties

Mensen lezen ook

Sciencetalk

Categorieën