In “Ik eet dus ik ben of hoe marketing ons dik maakt” wordt onthuld hoe fastfood en frisdranken vaak goedkoper zijn dan groenten en fruit en dat dieetontbijtgranen soms meer calorieën bevatten dan hun gewone tegenhangers. Heb je er ooit bij stilgestaan dat ‘light’ niet betekent ‘zonder’, maar simpelweg ‘met minder’ calorieën? Hoewel het ongelooflijk klinkt, is dit de werkelijkheid in de voedselindustrie. Onze samenleving en de daaraan gekoppelde marketing schuwen het absurde niet. Zo promoten sportidolen fastfood, terwijl ze eigenlijk gezondheidscampagnes zouden moeten steunen om jongeren aan te moedigen in beweging te komen. Door zulke praktijken niet te bestrijden, stimuleert de maatschappij overgewicht en obesitas. Toch wordt de persoon met obesitas vaak verantwoordelijk gehouden voor zijn eetgewoonten, in plaats van de maatschappij. Met “Is dik in orde?” wil Patrick Mullie de obesitasepidemie stoppen. Dit boek is essentiële lectuur voor iedereen die zich stoort aan de huidige consumptiedrang en agressieve marketingstrategieën. Kortom, voor iedereen die beseft dat we minder moeten consumeren voor onze gezondheid en het milieu.