Arn0 schreef:daddycool schreef:
Een waarneming, een bewustwoording is dus een polariserend proces, het creeeren van een tegenstelling, dualiteit.
Deze uitspraak deed een lichtje bij me branden en ik denk dat ik het nu een stuk beter kan verwoorden:
waarneming: herkenning van een kenmerk
bewustwording: herkenning van een dualiteit
bewust zijn: herkenning van de bron van de dualiteit
object: bron van de dualiteit
Anders geformuleerd:
Je kan iets alleen waarnemen als het een kenmerk/eigenschap heeft.
Het kenmerk kan alleen een waarde hebben als er sprake is van een dualiteit/tegenstelling (uitersten:iets is wel of niet waar)
Een dualiteit heeft altijd betrekking op een object.
Dus: het object is de oorzaak en de waarneming het gevolg.
Totdat dit ontkracht kan worden lijkt me dit een aanneembare conclusie.[/u]
Het probleem dat ik hiermee heb is de definitie van object als 'bron van de dualiteit'.
Zeker als je 'object' in de traditionele betekenis ziet. Een object is dan namelijk zelf altijd een onderdeel van de dualiteit. Namelijk t.o.v. 'niet het object'. Wel is het denk ik goed om je inderdaad af te vragen wat de bron is van dualiteit.
Wanneer een bewustzijn zich bewust wordt van 'kort', wordt het zich tegelijkertijd bewust van 'niet kort', of 'lang'. 'Kort' en 'lang' zijn geen objecten die los van het bewustzijn bestaan, en vormen dus in die zin geen bron voor dualiteit, het zijn eerder exponenten van dualiteit, of verschijningsvormen.
Wanneer het bewustzijn stopt met waarde te hechten aan kort of lang, verdwijnt de polarisatie hier.
De vraag is of, en indien ja, hoe zich dit vertaald naar het waarnemen van deeltjes. Deeltjes die net als 'lang' en 'kort' ook niet los van de waarneming bestaan.
