Het verband tussen aanspreekvormen en gemak zie ik niet.
Dat heb ik al aangegeven.
Je kan alleen maar optimaal communiceren op basis van gelijkwaardigheid.
Het zal je misschien interesseren dat wij dat ook bij onze studie leren wanneer artsen communiceren met hun patiënten.
Overigens, bij ons op school worden de docenten netjes met "u" aangesproken door de leerlingen, en hoewel dat wel degelijk iets met een verschil in aanzien te maken heeft, heeft het niets, maar dan ook niets te maken met angst, of gedenigreerde of gedomineerde gevoelens onder de leerlingen.
Ik kan jou geen historische bron geven.
Je zegt echter zelf nu ook dat de u-vorm is om het verschil in aanzien te benadrukken.
Een verschil in aanzien betekent dat de één zogenaamd hoger zou staan dan de ander. Als één hoger staat dan een ander dan is dat dominantie van de één boven de ander.
Het benadrukken van dat verschil van de 'hogere' ten opzichte van de 'lagere' dat vind ik toch denigrerend.
In het leger zeg je oa u en meneer met als beoogd effect dat de gewone soldaat zich minder voelt dan de officier en uit angst braaf bevelen volgt.
Idem in de kerk, op school enz.
Ik zeg je alleen maar hoe ik het voel en ervaar. Wellicht dat ons verschil in leeftijd ook een rol speelt bij het verschil in perceptie. We zullen wel horen hoe anderen er over denken.
Hoe dan ook, ik ben principieel tegen de u-vorm en dat vind ik inderdaad ook mooi aan de Engelse taal.
Je vergist je echter als je daaruit concludeert dat er in Engeland geen beleefdheidsvorm is, daar gebruiken ze dan weer meer sir omdat ze geen u-vorm hebben.
)maar ik spreek dyalect meer op een manier van "luiheid" door woorden samen te voegen en letters weg te laten e.d 
