ik denk zelf dat intelligentie bij de schepping/geboorte al niet vast ligt, maar expandeerd, net als het universum.
omdat we kunnen leren worden we intelligenter, maar alleen als we weten wat we er mee kunnen.
het leren van het leren.
en wat leert dat ons, intelligentie.
en dan denk ik dat ons bewustzijn universeel is, maar niet allom, maar toch 1 en toch niet alleen 1.
en ik denk dat 1 ook niet 1 kan zijn zonder het ander
dus is 1 wel degelijk ongelijk aan 1
hoe kan dit?
dit lijkt paradox, klopt het lijkt alleen maar zo, maar is niet echt zo.
want je weet beter door je intelligentie.
dus is het ook zo dat het niet zo is dat 1 alleen 1 is.
waar ik dan op uitkom is dat 1 niet bestaat, althans niet zoals wij dat kennen.
maar vroeger wist men het wel.
de forgotten technologie bijvoorbeeld.
het lijkt alsof hoe meer we te weten komen hoe minder we er mee kunnen.
dat klopt want we zijn aan het vergeten.
je kan ook niet alles onthouden, want je kan niet alles weten.
wel kan je iets leren begrijpen.
maar het lijkt erop dat ons intelligentie aan het krimpen is.
misschien net als het helaal, dat weet ik niet.
maar ik denk wel te weten dat men vroeger met minder weten meer konden bereiken omdat ze toen iets wisten(begrepen) wat wij zijn vergeten(niet begrijpen).
omdat men toen begreep(niet wisten) dat ze niet moesten vergeten, het vergeten niet te vergeten.
dit begrepen zij alleen.
zo leefden zij, in harmonie.
tegenwoordig denk ik dat men hier niet zo bewust van is.
van het feit dat we altijd iets vergeten, omdat we mens zijn.
en daarom altijd iets verzinnen.
anders kunnen we niet verder dan lijkt het te stoppen voor ons, terwijl tijd door lijkt te gaan.
we moeten aannemen dat we iets niet op kunnen lossen als we niet iets verzinnen om door te kunnen gaan.
hieruit kan ik concluderen dat we best dom zijn.
om iets te weten moet je het wel kunnen begrijpen anders vergeet je het gelijk(heb je het niet eens geweten!)
het antwoord kan voor jou niet bestaan als het begrip niet bestaat.
maar we kunnen hier niks aan doen want het is de tijd die ons ouder maakt en ons doet vergeten, of lijkt dat maar weer zo?
edit:
wat ik eigenlijk denk is dat we denken te denken dat we bestaan maar alleen omdat we denken lijken we te bestaan, maar we bestaan dus eigelijk helemaal niet.
althans niet helemaal, niet geheel, niet half maar toch lijkt het heel.
dus
1=niet1
1lijktmaar1