sciencetalk

We veranderen het formaat:

we leggen op een perfect vlak tafelblad van LOOD 1 (1 is lekker simpel), koolstofatoom.

Beschrijf de krachten?

Het lood heeft een temperatuur van 20 graden Celcius.

En het bevindt zich in een perfekt vacuum.

Gesteente onder hoge druk is visceus.

het gesteente bezwijkt doordat er barsten optreden, en het materiaal zo uit elkaar valt. (genoeg drukproeven gezien)

Rondom het tafelblad komt een hekje zodat het koolstofatoom niet over de rand valt!

het gesteente bezwijkt doordat er barsten optreden, en het materiaal zo uit elkaar valt. (genoeg drukproeven gezien)

Drukproeftest is niet te vergelijken met een berg. Bij het uitpompen van gas en olie is dit effect er ook. Het gesteente staat onder zo'n hoge druk, dat de holte (waar de olie zat) dichtvloeit en daarmee dus bodemdaling veroorzaakt.

enrico schreef:We veranderen het formaat:

we leggen op een perfect vlak tafelblad van LOOD 1 (1 is lekker simpel), koolstofatoom.

Beschrijf de krachten?

Het lood heeft een temperatuur van 20 graden Celcius.

En het bevindt zich in een perfekt vacuum.

Geen flauw idee wat de reactie tussen lood en koolstof is. Er zijn in ieder geval electromagnetische krachten. Zwaartekracht speelt op deze korte afstand geen rol meer.

Een kalksteen met veel luchtholten zal onder hoge druk en een bepaalde temperatuur anders omgevormd worden dan een kleisoort.

Hierbij spelen chemische processen, afbreken van moleculen etc allemaal een rol.

Is nogal complex allemaal.

Het is wel leuk dat zoiets als graniet gewoon deformeert onder druk en een bepaalde temperatuur.

Er gaat miljoenen jaren overeen maar het 'leeft'.

Hele bergketens komen omhoog en dalen....

Experiment:

we nemen een schuimrubberenplaat van formaat 30cm bij 30 cm en 10 cm dik.

(op de markt verkrijgbaar)

en daarop leggen we in het midden een schuimrubberenplaat van 25 cm bij 25 cm en 10 cm dik.

en daarop leggen we in het midden een schuimrubberenplaat van 20 cm bij 20 cm en 10 cm dik.

Zo gaan we door tot we een toren hebben waarbij het laatste plaat 5 cm is.

Dus de toren bestaat uit 30, 25,20,15,10,5.

De gehele toren plaatsen we op een weegschaal.

Al het schuimrubber trekken we van de weegschaal meter af waardoor de weegschaal exact 0.0000000000000 kg aanwijst.

(is er eentje die exact meet)

Op die laatste plaat plaatsen we een massa van 1 kg met een exact verdeelde massa met een grondvlak van 3 cm bij 3 cm en wel zodanig dat we deze loslaten zonder enige kracht waarbij exact dezelfde hoogte wordt aangenomen als de hoogte van het schuimrubber gemiddeld.

(er steek ergens altijd wel een pluisje uit hee)

Al het schuimrubber is 20 graden Celcius.

Wat gebeurt er in een tijdbestek van 10 seconden:

Je toren zakt in? Je gewicht kan er van af vallen? Waar doel je precies op?

Na tien seconden zal de zaak wel in balans zijn geraakt:

De weegschaal meet dan exact 1 kg massa.

Wat gebeurt er in de tussentijd allemaal met de weegschaal meter?

Komt hij boven de 1 kg massa uit?

Doordat de massa wegzakt na het loslaten komt er energie vrij die zich over het geheel systeem verdeelt door een samenspel van krachten.

Het leuke van schuimrubber is dat het contact-oppervlak veel minder is dan het oppervlak wat ontstaat door de lengte breedte.

Waarom zou de weegschaal boven de 1 kg uit moeten komen? Misschien als de steen snel naar beneden gaat omdat het schuimrubber snel inzakt, dat je door de versnelling even een iets groter gewicht hebt, maar ik denk niet dat het veel zal zijn.

De response is volgens mij als volgt (verticale as = gewicht die weegschaal aangeeft, horizontale as = tijd en blauwe stippellijn is gewicht van het object)



Det heeft te maken met de veerresponse van het schuimrubber. De snelheid van uitdoven hangt af van de veerconstante van schuimrubber.

Volgend effect geconstateerd bij schuursponsje:

schuurvlakje beneden.

Men duwt een pen met platte kant in het sponsje en laat die meteen los:

de pen vliegt terug tot boven het sponsje.

Sponsje komt 'meteen' in originele toestand.

Men duwt een pen met platte kant in het sponsje en men wacht een minuut.

Men laat de pen los.

Pen valt om, sponsje neemt de tijd om tot originele toestand terug te komen.

Men ziet het terugkomen.

Ja en wat probeer je hier duidelijk te maken ? Dit heeft gewoon met de elastisiteit (hoe schrijf je dat in godsnaam ? ) te maken