sciencetalk

En als er geen politie bij het verkeerslicht staat kan je rustig door rood rijden.

Haha, zeker waar, maar ik ga het niet riskeren

shimmy schreef: ↑do 26 sep 2019, 19:48 En als er geen politie bij het verkeerslicht staat kan je rustig door rood rijden.

Op de fiets of scooter doen mensen dat voortdurend, dus blijkbaar wel. Ik denk dat ik inmiddels zeker 5 mensen zou hebben overreden doordat zij door rood reden op een tweewieler als ik er niet op had gelet achter het stuur van de auto
Met de auto, misschien op een rustig kruispunt als je de situatie heel goed kan overzien.

Maar even daargelaten of er iets gehandhaafd wordt of niet: Een limiet van 1 of 10 Bq/gram is -idioot- laag. Een natriumarm zout, bedoeld voor consumptie, bevat zoveel (natuurlijk abundant) kalium-40 dat je aan ruim 15 Bq/gram komt. Dat zou dus impliceren dat wanneer ik dat zou koop ik dat niet alleen moet melden, maar zelfs een vergunning moet aanvragen. Bovendien komt die straling er als beta's rond 1 MeV uit, dus als dat verval in mijn lichaam plaatsheeft is de blootstelling nagenoeg 100% tot het biologisch wordt uitgescheiden.

De vervalproducten zijn vervolgens wel stabiele isotopen van calcium en argon en daardoor geen probleem meer, maar als je puur 1 of 10 Bq/gram hanteert als limiet dan mag je dit zout dus niet meer verkopen, vervoeren of zelfs bezitten? Datzelfde zou overigens gelden voor een pot KOH gootsteenonstopper, KNO3 kunstmest en dergelijke.

Nu wil het dat zout met een activiteit van boven de 1, en waarschijnlijk boven de 10 Bq/gram gewoon bij de AH in het schap staat... moet ik de inspectie inlichten?

@Benm

Als je je nou eens zou verdiepen in de materie dan zou je geweten hebben dat de vrijstellingsgrens voor K-40 100 Bq/g is en niet zoals bij U-238 1 Bq/g! Dit heeft alles te maken met de gevaarsstelling van het radionuclide. Bovendien zendt K-40 geen mono-energetische bèta's uit, maar een heel spectrum (aangezien de vervalenergie verdeeld wordt over een antineutrino en het bètadeeltje) met een maximale bèta-energie van 1,312 MeV en zendt het ook nog gamma's uit met een energie van 1,461 MeV.

Of is er een manier dat ik dit in nederland kan kopen zodat ik dit niet hoef te importeren, of is er ergens in of dichtbij nederland waar ik zelf uranium op zou kunnen graven?

Beste Jan,

Je kunt uraniumerts vast wel ergens in Nederland kopen. Via legale weg zal moeilijk worden zonder vergunning, omdat de leverancier ervan verplicht is na te gaan of jij daar een vergunning voor hebt. Het in bezit hebben van radioactieve stoffen (tenzij onder de vrijstellingsgrens) is in bijna alle gevallen nu eenmaal vergunningplichtig i.v.m. de stralingsrisico's.

Via de volgende link kom je op de website van de TU Delft waar ingegaan wordt op de vraag waar op aarde winbare hoeveelheden uraniumertsen te vinden zijn: http://eduweb.eeni.tbm.tudelft.nl/TB141E/?uranium, helaas hoort NL daar niet bij.

Niemand weerhoudt jou er natuurlijk van om het uraniumerts op een andere manier te verkrijgen. Het is voor de overheid vrijwel ondoenlijk om dat te kunnen controleren. Indien je toch besluit om een stukje uraanerts aan te schaffen ga er dan s.v.p. op een zorgvuldige manier mee om. Stop het uraanerst in een petrischaaltje waarvan je het dekseltje vervolgens luchtdicht vasttapet, op deze manier voorkom je in elk geval dat de omgeving radioactief besmet wordt met de dochternucliden van Radon. Houdt er echter wel rekening mee dat sommige stukjes uraanerts weinig uranium bevatten en andere heel veel. Wij hebben op de universiteit een stukje uraanerts dat meer dan 100 µSv/h straalt op oppervlak; dat is meer dan 1400 keer het natuurlijke achtergrondniveau hier in NL.

groeten,

Doc Brown

Dat is beter nieuws gelukkig, ik hoorde iets over verlaten mijnen in duitsland waar je uranium kan vinden in de grond, misschien kan iemand dit bevestigen en misschien ook wel een locatie geven, het is natuurlijk wel veel leuker om te kunnen zeggen "dat heb ik zelf op gegraven"

Duitsland durf ik niet te zeggen, Hongrije, Tjechie en Portugal hebben zeker uraniumhoudende grond. Niet echt rijk genoeg om commercieel exploitabel te zijn, maar wellicht ook in vrij toegangkelijk (natuur)gebied waar je gewoon mag rondwandelen, ook met een geigerteller om iets op te zoeken

Dat is ook beter als niks, harstikke bedankt

Van een collega van mij hoorde ik dat ze in Frankrijk ook uranium mijnen hadden. Via Google kwam ik op de volgende informatie daarover: https://inis.iaea.org/collection/NCLCol ... df?r=1&r=1

Uraniumerts is wel te vinden met een beetje moeite. Het pure metaal wordt moeilijker omdat dit al in processen zit die internationaal erg goed in de gaten worden gehouden, en terecht.

Overigens hoef je maar een paar antiekwinkels af te lopen en je hebt meer van een radonlekkend uraniumvervalprodukt dan je wenst. Op radiomarkten ook vaak genoeg legersets met radiumverf open en bloot gezien

Regen is ook vaak vervuild met vervalprodukten van radon. Veeg een doekje over een glad beregend oppervlak en hou deze voor een telbuis met mica venster. Na een paar uur is alles weer vervallen.

Niet alleen radiumverf, maar ook uraniumglas. Dat is in enorme hoeveelheden geproduceerd vanwege de mooie kleur, en op zich ook niet echt gevaarlijk om te gebruiken. Er zit vaak wel genoeg uranium in dergelijk glas om met een geigerteller het verschil te laten zien met glas dat met niet-radioactieve elementen is gekleurd.

Voor zover ik weet is er niet echt een beperking in de handel van dergelijk glas, je komt het gewoon tegen als antiek/broccante. Niet dat je er verder veel mee kunt of dat het gevaarlijk zou zijn, tenzij je het zou gaan vermalen en inademen of iets dergelijks, maar dat lijkt me bij geen enkel type glas verstandig...

Ik heb wel het nodige aan uraniumglas staan. Geen professional hier maar ik zie het niet als onveilig. De concentraties zijn doorgaans laag. Bij verwerking van kernafval wordt ook zgn. vitrification (verglazing) toegepast om afval te immobiliseren in glas. Dat is namelijk een behoorlijk inert materiaal, pas bij blootstelling aan hoge temperaturen, vloeibaar natronloog of waterstoffluoride zal het aangetast worden. Het uranium blijft dus redelijk goed op z'n plek.

Vooroorlogs Zuid-Hollands aardewerk (plateel) heeft ook vaak glazuur met uraniumpigmenten. Je hebt in Gouda een gebouw wat vroeger een fabriek was van dat spul en daar zit het pigment zelfs in een tableau op een buitenmuur

In Amerika had je "Fiestaware" met borden die soms geheel met uraniumglazuur waren gekleurd.

Dat klopt, en dat maakt dit soort glas- en aardewerk tamelijk ongevaarlijk. Wat er eventueel aan uranium in zit zit vast in een matrix en komt er niet zomaar uit kopen als je een kop koffie zet in een uraniumglazen mok of iets dergelijks.

Bij iets als borden zou ik wat meer opletten gezien je daar wellicht met scherpe messen iets op snijdt waardoor een laagje los kan komen. Niet dat de activiteit acuut gevaarlijk is (al zou je het hele bord in poedervorm doorslikken), wenselijk is wellicht anders.

Anderzijds gebruikt met dit glas en keramiek vooral om ten toon te stellen en niet als dagelijkse huiswaar, dus er lijkt me weinig aan de hand. Overigens wordt het nog steeds gemaakt, bijvooorbeeld in de vorm van uraniumhoudende decoratieve knikkers en dergelijke - duidelijk gemaakt voor hun mooie aanblik onder UV licht en niet voor gebruik in voedselbereiding.