sciencetalk

Nu moet je geen informele gewoonten uit het dialect verheffen tot algemene regels.

Geen uit Vlaamse dialecten, maar ook geen uit Nederlandse dialecten, en dus moeten woorden als "hartstikke", "jokken", "een portie patat met" niet tot algemene regels worden. "Patat" voor "frieten" bijvoorbeeld is niet alleen in Vlaanderen ongebruikelijk, maar zelfs in de drie zuidelijke provincies van Nederland (Zeeland, Noord-Brabant en Nederlands Limburg). Het is dus zeker geen AN.

Er is geen reden om "subiet" of "'seffens" (des evens, toch?) te verwerpen. Als men een woord vermijdt, kan het nooit standaardtaal worden; dit is juist één der redenen waarom de Belgische invloed op de taalnorm zo klein is - zij volgen hem. Nederlanders zijn overtuigd dat ze goed AN spreken en schrijven, zelfs als ze op de regels gewezen worden ("Dit is een mooie pen. Ik geef het je.") - en op den duur zal de norm hun gebruik volgen.

Er is trouwens ook geen logische reden waarom accusatieven (nen - wat geassimileerd wordt tot "ne") gebruikt als nominatieven (een) erger zou zijn, dan andersom.

Er is trouwens ook geen logische reden waarom accusatieven (nen - wat geassimileerd wordt tot "ne") gebruikt als nominatieven (een) erger zou zijn, dan andersom.

Omdat we al eeuwen geen naamvallen meer gebruiken en niemand van de jonge sprekers nog weet waar verbogen lidwoorden vandaan komen? Het zijn gewoon archaïsche vormen die dialect zijn en zeker geen gemeengoed.

Omdat we al eeuwen geen naamvallen meer gebruiken en niemand van de jonge sprekers nog weet waar verbogen lidwoorden vandaan komen? Het zijn gewoon archaïsche vormen die dialect zijn en zeker geen gemeengoed.

De naamvallen zijn inderdaad heel lang verdwenen, maar het is op twee manieren gebeurd. Overal is eerst de datief in ongebruik geraakt, en in de accusatief overgegaan.

een man

eens mans

enen manne => enen man

enen man

ene vrouw

ener vrouw

ener vrouwe => ene vrouw

ene vrouw

een huis

eens huizes

enen huize => een huis

een huis

In het Noorden is dan de accusatieven overgegaan in nominatieven, waarvan het enige verschil:

enen man => een man

In het Zuiden is het andersom gebeurd, waarvan het enige verschil:

een man => enen man

Waarom zou het ene meer fout dan het andere zijn?

Op den duur is het vrouwelijke "ene" gereduceerd tot "een", wat ons laat met het huidige stelsel, waar er geen naamvallen zijn, behalve sporadische genitieven - hetgeen steeds meer verdrongen wordt door van-constructies. Trouwens is het leuk om te zien dat er potentiaal is voor de uitwikkeling van een nieuwe tweede naamval, namelijk constructies zoals "de man z'n hand", "de vrouw 'r boekje" etc.

Het gebruik van "nen" en "den" was (en is nog steeds, toch?) trouwens zo algemeen dat er eens discussies werd gevoerd over of het tot standaardtaal zou worden verheven - deze "verkrachting des naamvallenstelsels" viel echter niet in goede aarde bij de Nederlandse grammatici, die zo trots waren op hun herleven naamvallenstelsel. Vermoedelijk zou ze nu spijt hebben van hun beslissing, want het driegeslachtenstelsel, waar ze ook heel dol op waren, is tengevolge ervan totaal verdwenen.

Omdat we al eeuwen geen naamvallen meer gebruiken en niemand van de jonge sprekers nog weet waar verbogen lidwoorden vandaan komen? Het zijn gewoon archaïsche vormen die dialect zijn en zeker geen gemeengoed.

Die verbuigingen van lidwoorden hebben niets te maken met de functie van het woord in de zin, ze passen zich alleen aan aan het geslacht van het bijbehorende zelfstandige naamwoord. Ik spreek altijd van "ne man", "ne stier", "ne computer", "ne stoel", "ne jongen", enz. Bij mannelijke woorden die beginnen met een klinker, een b, d, t of een h die niet uitgesproken wordt, gebruik ik "nen": "nen brommer", "nen druppel", "nen trein", "nen ond", enz. Vrouwelijke en onzijdige woorden krijgen het lidwoord "een": "een kast", "een koe", "een tafel", "een kind", "een autootje", enz. Dit is natuurlijk slechts informeel taalgebruik, maar ik zie niet in waarom het niet zou kunnen onder familie en vrienden. Waarom zou je een rijkere vorm van taal veroordelen, en een armere vorm tot norm verheffen? En het is nog een handig hulpmiddel om correct Nederlands te spreken. Hoe kan je anders het geslacht van woorden onthouden?

Dit is natuurlijk slechts informeel taalgebruik, maar ik zie niet in waarom het niet zou kunnen onder familie en vrienden. Waarom zou je een rijkere vorm van taal veroordelen, en een armere vorm tot norm verheffen?

Informeel taalgebruik in besloten kring moet zeker kunnen, maar over wat nu juist de arme en wat de rijke vorm is valt te twisten.

En het is nog een handig hulpmiddel om correct Nederlands te spreken. Hoe kan je anders het geslacht van woorden onthouden?

Het kennen van het geslacht van woorden is in het hedendaags Nederlands compleet overbodig geworden.

Het kennen van het geslacht van woorden is in het hedendaags Nederlands compleet overbodig geworden.

Dat vind ik niet. Ik kan niet meteen op een beter voorbeeld komen, maar: "De discussie staat waar (hij/zij) moet staan."

Dat vind ik niet. Ik kan niet meteen op een beter voorbeeld komen, maar: "De discussie staat waar (hij/zij) moet staan."

Ik zou zonder nadenken altijd "een discussie", niet "nen discussie". Conclusie: het is vrouwelijk. (Niet zo verwonderlijk hé )

Dat vind ik niet. Ik kan niet meteen op een beter voorbeeld komen, maar: "De discussie staat waar (hij/zij) moet staan."

Je hebt gelijk, ik sprak te snel.