sciencetalk

@ professor puntje:
 
Heeft u ook een bezwaar als ik in plaats van een aantrekkende, een afstotende kracht ga beschrijven van  K*m1*m2/a^2 tussen twee deeltjes? Aantrekkende kracht is zo'n uitgekauwd onderwerp, afstotend maakt het misschien wat interessanter.

Geeft dat een ander tuanderpunt?

Professor Puntje schreef: Geeft dat een ander tuanderpunt?

Ik denk niet dat het veel verschil maakt, waarschijnlijk precies hetzelfde tuanderpunt

Ik zit toch nog steeds met twijfels wat betreft Newton. Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik er op uit kom dat een wereldbeeld gebouwd op opgestapelde kubussen wringt met een wereld die opgebouwd is uit bolvormige verschijnselen. Dit wringen vertaalt zich van het allerkleinste niveau opgestapeld door in de totaal-veld-formules. Als je zwaartekracht (en andere velden) echt goed wilt beschrijven, heb je wellicht een heel ander soort meetkunde nodig. Meetkunde gebaseerd op gelijkzijdige driehoeken gecombineerd tot de tetraëder, verder uitgebouwd tot sinaasappelstapeling. Deze meetkunde voegt zich makkelijker naar bolvormen. De nu gebruikte kubus voldoet misschien principiëel niet.

Professor Puntje schreef: Als variant op een kubische opvulling van de bol zouden de opeenvolgende puntmassa's op random posities binnen de bol kunnen worden geplaatst. Eventueel zou dat proces nog kunnen worden bijgestuurd door de kans dat een puntmassa ergens komt waar het al relatief druk is te verkleinen.

 
Dat lijkt mij het meest realistische klassieke model van een bolmassa.
 
Maar bij het najagen van een idee moet je steeds afwegen of de kans dat er iets leuks uit komt wel opweegt tegen de tijd en moeite die in een verdere uitwerking gaat zitten. De kans dat dit topic behalve de reeds gevonden resultaten voor een andere bolvulling nog iets interessants gaat opleveren acht ik persoonlijk nihil...

Professor Puntje schreef:   -----   ingevoegd ddor tuanders , anders valt de oorspronkelijke tekst  weg : Professor Puntje schreef op 04 Sept 2016 - 10:39: Als variant op een kubische opvulling van de bol zouden de opeenvolgende puntmassa's op random posities binnen de bol kunnen worden geplaatst. Eventueel zou dat proces nog kunnen worden bijgestuurd door de kans dat een puntmassa ergens komt waar het al relatief druk is te verkleinen.----------
 
 
Dat lijkt mij het meest realistische klassieke model van een bolmassa.
 
Maar bij het najagen van een idee moet je steeds afwegen of de kans dat er iets leuks uit komt wel opweegt tegen de tijd en moeite die in een verdere uitwerking gaat zitten. De kans dat dit topic behalve de reeds gevonden resultaten voor een andere bolvulling nog iets interessants gaat opleveren acht ik persoonlijk nihil...

In de eerste plaats; voor mij is de computerbenadering alleen een manier om Newtons formules te testen, en niet meteen geschikt om te gebruiken als vervangende rekenmethode voor gravitatiekracht-voorspellingen.
 
Wat betreft het gedachten-experiment met een bolschil met dikte van 1 atoomdiameter: Ik heb voor mezelf opgemerkt dat het gelijkmatig vullen van een bolschil van 1 atoomdiameter dik toch een beetje wringt, maar misschien vergis ik me. Een vraag bijvoorbeeld: omring je elk atoom in de schil door 6 andere atomen of omring je sommige atomen door 5 atomen? En ik merk  op dat als je de massa van een atoom samengebald denkt in de atoomkern, je deze massa vervolgens moet 'uitsmeren' over een oppervlak. Dan krijg je nooit een perfecte oneindig dunne bolschil. Ofwel de massa is niet gelijkmatig verdeeld, ofwel de vorm is niet perfect bolvormig.
 
Met andere woorden: voor zover ik kan beoordelen klopt Newtons gravitatiewet voor samengestelde bollichamen behoorlijk goed, alhoewel niet helemaal perfect. Als je gelijke aanames doet over de aard van de gravitatiekracht tussen twee deeltjes kom je dan dus altijd op bijna dezelfde formules uit. Gezien de huidige problemen met zwaartekrachtsmetingen die niet in overeenstemming zijn met Newtons theorie, weet ik dus niet of het zinvol is om een verklaring voor deze afwijkingen te zoeken in een ander optel-benadering, formules die Newton in de 17e eeuw heeft opgesteld. Atoomodellen uit die tijd waren behoorlijk anders dan huidige atoommodellen. Diep respect dus voor sir Isaac Newton.
 
Ik ben geïnteresseerd geraakt in de bolschiltheorie en Newton omdat ik me op een gegeven moment realiseerde dat ik op de aarde sta, maar dat niet alle zandkorreltjes van de aarde zich recht onder mijn voeten bevinden, de meeste massa van de aarde bevindt zich schuin onder je voeten, en trekt je dus niet recht naar beneden, dus hoe zit dat dan? Die oorspronkelijk vraag is inmiddels wel naar tevredenheid beantwoord.
 
Maar ik vind hier op het forum een plek om met mensen te discussiëren over dingen waarmee ik met niemand anders kan discussiëren. En ik heb wel zin om verder door te gaan, dieper op zaken in te gaan. De vraag is dan welke richting ik wil kiezen. Wil ik een tuanderpunt benaderen vanuit een andere ruimte-meetkunde? (=uiterst moeilijk) Wil ik proberen een andere formule op te stellen dan die van Newton, maar wel gebaseerd op dezelfde basis-aannames? (=ook heel moeilijk) Wil ik me verder bezighouden met dit computermodel? (=makkelijker en ook leerzaam, maar niet echt waar mijn interesses liggen) Wil ik het onderwerp voorlopig laten rusten en me hier op het forum richten op andere vragen die ik heb (Relativiteitstheorie, lichtmeting, A.I., hersenwerking, etc.)
 
Verdere opmerkingen over het computermodel:
Random plaatsen van de puntmassa's is mogelijk. Waarbij ik wil optekenen dat 'random' een moeilijk begrip is in de wiskunde. De ene randomgenerator is de andere niet. Moet je echt zoveel moeite doen? Dat is de vraag die ik ook stel, net als u. Kan je wellicht niet beter je hele kubus-rooster roteren/ schuin zetten?
 
Wat wel vrij makkelijk is, zou zijn een aanpassing van het gebruikte computermodel zoals door mij voorgesteld in post#125, waardoor er zich geen punten op de x-as bevinden.
static double puntDichtheid=300;En static double tussenAfstand=2/puntDichtheid;En static double xTestM=2;
Ik krijg zelf het computerprogramma niet aan de praat, mijn beveiliging laat mij de bestanden niet downloaden. En ik ben maar een leek op gebied van programmeren.

Een gelijkmatige opvulling van een bol met (eindig veel) puntmassa's zal nooit perfect kunnen zijn, al was het maar aan het boloppervlak. Als je daar puntmassa's op het oppervlak zet zou je ze eigenlijk overal op het oppervlak moeten zetten, maar dan heb je er oneindig veel nodig. Plaats je de puntmassa's enkel onder het boloppervlak (dus <i>in</i> de bol), dan vul je weer niet de hele bol met puntmassa's. Met eindig veel puntmassa's krijg je dus nooit een perfecte opvulling. Daarom benadert men de zaak bij voorkeur door de massa als continu en homogeen verdeeld voor te stellen. Dan kun je de zaak met integralen aanpakken. Daarbij maak je dichtbij de materiedeeltjes waaruit de bol in werkelijkheid bestaat een fout, maar voor de rest klopt het verbazend goed. Meer verlangt een klassiek natuurkundige niet. En zuiver wiskundig kan de bolschilstelling ook rigoureus gemaakt worden, maar dat vraagt behoorlijk geavanceerde wiskunde.