sciencetalk

Ik begrijp de verstrengeling wel, ik vind het zelfs vanzelfsprekend. Ik vind alleen de verklaring ervan door de hedendaagse opvatting die heerst in de kwantummechanica vreemd. De overdracht van het resultaat van de eerste meting naar de 2e deeltje geschiedt dan met een oneindige snelheid (hoe weet deeltje 1 waar deeltje 2 is?? en hoe weet deeltje 2 dat het signaal voor hem bestemd is??).
Ik denk gewoon: de ene deeltje heeft continu dezelfde waarde voor de spin (alleen weet je niet welke waarde) en dus heeft het 2e deeltje altijd de tegengestelde spin. Gewoon behouds wetten. Niets vreemds aan. Voor mij het bewijs dat de opvatting/interpretatie van de hedendaagse kwantummechanica niet juist is. Er is helemaal niet sprake van een superpositie van 2 toestanden.

Die verklaring voor verstrengeling staat onder meer bekend als 'Professor Bertelman's socks'. Zie bijvoorbeeld deze link: http://susanka.org/HSforQM/EPR_and_Bells_Theorem_5.pdf. Dus zo eenvoudig is het helaas niet. Overigens heel veel over juist dit onderwerp geschreven en nagedacht, omdat het zo vreemd en niet intuitief is. Die uitspraak van Wheeler (en o.a. Feynman) vat het echt goed samen.

Discussies inzake de juistheid van de kwantummechanica zijn er hier al ruim voldoende (ondermeer met jou) geweest, laten we ze maar niet gaan herhalen. Toch even een korte reactie:

 

de ene deeltje heeft continu dezelfde waarde voor de spin (alleen weet je niet welke waarde) en dus heeft het 2e deeltje altijd de tegengestelde spin

 

In deze visie zijn de deeltjes al gekoppeld bij de aanvang van de reis, of ze hebben een soort onzichtbare 'afspraak' gemaakt: "Jij straks bij meting links, en ik rechts". Einstein dacht er ook zo over en noemde het 'verborgen variabelen'. Hij geloofde niet in de "spukhafte fernwirkung" van verstrengeling en superpositie.

 

Het theorema van Bell toonde echter met een ingenieus experiment aan, dat er een verschil meetbaar moest zijn tussen deeltjes die een dergelijke afspraak hebben en die 'spookachtige werking op afstand'. Het experiment rekende af met de 'verborgen variabelen'. Dat betekent niet dat er geen pogingen worden ondernomen onderliggende wetmatigheden te vinden. Zo is Gerard 't Hooft nog steeds op zoek naar een structuur binnen de fundamentele deeltjes (die dan niet fundamenteel meer zijn) in de hoop daaruit de bizarre kwantumwetten te kunnen verklaren. 
 
Zie voor Bell's theorema hier en deze nanocursus met discussie. Ook de bijlage hieronder van Bell zelf, kan interessant zijn.

 

[attachment=27873:J. Bell: BERTLMANN’S SOCKS AND THE NATURE OF REALITY.pdf]

Michel, Ik zie dat het experiment is uitgevoerd met fotonen, dat zijn inderdaad golven. Maar is het ook uitgevoerd met rustmassa deeltjes, bijv. elektronen, wellicht in een andere vorm maar die hetzelfde resultaat geven? Bijv. na het meten van de spin van een elektron die een waarde van +1/2 oplevert, kan aan hetzelfde elektron dan bij een vervolgmeting een waarde - 1/2 opleveren (50% kans).
In mijn optiek geldt voor een foton E = h.f  maar voor een rustmassa deeltje p.c = h.f  . Dit betekent dat een foton een golf is met frequentie f, maar een rustmassa deeltje is geen golf maar heeft een afmeting die een golf (met frequentie f) in het vacuum opwekt zodra het deeltje begint te bewegen.
Dat is een essentieel verschil en ben erg benieuwd of een dergelijke proef met fotonen tevens hetzelfde oplevert als het met rustmassa deeltjes wordt uitgevoerd.

Ik heb zelf even lopen zoeken op internet maar kan niets vinden. Wel dat er verstrengeling mogelijk is met ook rust massa deeltjes (materie), maar geen experiment zoals met fotonen. Zolang er geen succesvol experiment is gedaan met rustmassa deeltjes (zoals Alain Aspect deed met fotonen) kun je niet claimen dat de kwantum mechanica correct is. De hele theorie is namelijk gebaseerd op het postulaat dat E = h.f ook geldt voor rustmassa deeltjes.

Ik zie dat er geen reactie komt of iemand weet heeft van een experiment met rustmassa deeltjes die hetzelfde resultaat geeft als het experiment van Alain Aspekt met fotonen. Op zich zou dit geen probleem moeten zijn. Volgens de kwantummechanica is een rustmassa deeltje immers ook een golf.
het blijkt dus niet mogelijk te zijn. Een experiment met elektronen bijv. die verstrengeld zijn geeft bij meting bijv. een spin 1/2 (andere deeltje spin -1/2). Als je in staat zou zijn bij dezelfde elektronen een vervolgmeting te kunnen doen zou volgens de huidige kwantummechanica die spin weer een kans hebben van 50% up en 50% down. Als dat inderdaad het geval zou zijn dan is de hedendaagse kwantummechanica correct, indien niet en men elke keer weer dezelfde spin zou meten als ten tijde van de verstrengeling dan is de huidige kwantummechanica niet juist, dwz dat E = h.f voor rustmassa deeltjes een onjuiste hypothese is.
Correct zou dan zijn E = p.c en een rustmassa deeltje wekt pas een golf op in het vacuum zodra het deeltje begint met bewegen tgv van zijn 3D afmeting (die weliswaar heel erg klein is maar niet een punt). Het verklaart dan ook meteen waarom een rustmassa deeltje niet sneller kan gaan dan de lichtsnelheid: het deeltje blijft in de golf gevangen zitten tussen 2 golftoppen van de golf die het opwekt en die golf beweegt met de lichtsnelheid (een de Broglie golf).
Een schip met een lengte gelijk aan ongeveer de golflengte van de golven waarin hij vaart kan ook niet harder varen dan de golfsnelheid. Het schip is niet in staat over de golftop heen te komen.

Ik kwam nog een bewijs tegen vanuit de kosmologie dat een rustmassa deeltje geen golf is. Voor relativistische materie hanteert men in oerknal berekeningen bij de expansie een verdunningswet voor de dichtheid van materie evenredig met R^-4. Dit omdat men stelt dat p=h/λ en E = h.f . Het rustmassa deeltje (E = h.f) heeft een golflengte (p = h/λ) die mee oprekt met de  expansie van de ruimte en dat vermeerdert de exponent van R^-3 naar R^-4. 
Echter, en nu komt het, wanneer de materie niet meer relativistisch is rekent men met een verdunningswet die evenredig is met  R^-3. Dat is erg vreemd want bij niet relativistische snelheden is een rustmassa deeltje nog steeds een golf want er geldt nog steeds dat E=h.f en daar is nog steeds een golflengte mee verbonden van p=h/λ!! De verdunningswet voor niet-relativistische materie zou dus ook dan nog steeds evenredig moeten zijn met R^-4.
De kosmologie erkent dus ook dat E ongelijk is aan h.f en dat dus eigenlijk moet gelden: p.c =h.f , en dat een rustmassa deeltje geen golf is maar een golf opwekt zodra het begint te bewegen en dat de golflengte van die golf (een de Broglie golf) gelijk is aan p=h/λ.
In de formule E² = (m₀.c²)² + (p.c)²  geldt voor materie dan een verdunningswet als volgt:
Voor de term m₀.c²: evenredig met R^-3
Voor de term p.c : evenredig met R^-4

Ik merk ook nog op: de hele hedendaagse kwantummechanica is gebaseerd op het postulaat E = h.f . Wat dus eigenlijk niet waar is. Daarmee vervalt de gehele grondslag van de kwantummechanica en moet een complete nieuwe theorie opgesteld worden op basis van p.c = h.f en niet E = h.f

Beste boormeester,
 
Je verwart een aantal zaken.
 
De energie van een deeltje, massaloos of niet is gelijk aan volgende formule:
 
E² = (pc)² + (mc²)² of in eenheden waar c= 1   E²=p²+m²
 
hierin is p de impuls en m de (rust)massa van het deeltje. Waarbij we opmerken dat rustmassa een verouderd begrip is.
 
Voor deeltjes in rust  vinden we dan dat E = m (in eenheden waar c=1)
Voor massaloze deeltjes vinden we dat E=p.
 
Tot zover hebben we nog geen gebruik gemaakt van het golf/deeltjes dualiteit.
 
Voor de impuls van deeltjes met een massa gebruiken we p=mv
Voor een massaloos deetje p= hf/c en krijgen we dus voor de energie E=hf
 
Er is dus niets van tegenspraak te vinden