sciencetalk

Impressed ben ik als iemand een complexe beenfractuur oploopt, wat homeopathica neemt en zonder verdere behandeling een week later weer vrolijk langsloopt. Gek genoeg werken alternatieve 'geneeswijzen' nooit op problemen waarbij de essentie van interventie zonneklaar is...

Met een complexe beenfractuur vermoed ik dat mensen in het ziekenhuis liggen met allemaal pennen in hun been. Of ondertussen mooi ingegipst thuis zitten. Tenminste ik zou kiezen voor een Orthopeed in dit geval.

En dat het gek is dat alternatieven geneeswijzen nooit op problemen werken waarbij de essentie van interventie zonneklaar is........ nou lijkt me een simpel antwoord..... dan kan de huisarts of de specialist het ook vinden.

Meestal komen mensen uit bij alternatief uit op het moment dat de huidige geneeskunde je naar huis stuurt met ..... "het zal wel psychisch zijn ", of ook een leuke.... "je moet er maar mee leren leven".

Aangezien ik deze discussie dus al té vaak gevoerd heb (hij valt aan beide kanten niet te 'winnen'. dus daar begin ik niet meer aan), voeg ik alleen deze vraag toe die bij mij opkwam:

Is er wel eens onderzoek -wetenschappelijk- gedaan naar het zelfgenezend vermogen van de mens?

Ik vraag me dit af omdat iedere keer als je zo'n verhaal hoort als dat van Jet haar zoon (al 100 smeerseltjes op uitgeprobeerd die niet hielpen, toen twee keer naar de homeopaat en dat hielp wel), de aanhangers van reguliere geneeskunde per definitie roepen dat het 'vast vanzelf ook wel overgegaan zou zijn' (het placebo-effect laat ik hier even buiten omdat, zoals Jet zelf ook al opmerkte, dat dan ook van toepassing geweest moest zijn met de andere, reguliere smeerseltjes).

Weet je hoe vaak er dan 'toeval' of 'spontane genezing' in het spel is, als je al die verhalen bij elkaar optelt?

Ik ben ook geen voorstander van het gebruiken van 'verhalen' als bewijs, maar inmiddels vind ik mensen die tegen de kwakzalverij vechten, vaak de grootste zwevers...: hoe vaak kun je de 'spontane genzezing nadat reguliere middelen niet hielpen' van stal halen voordat het ongeloofwaardig wordt? Zou het niet veel logischer zijn als misschien, héél misschien, tegen de verwachtingen in, een middel dat niet regulier erkend is, tóch werkt?

Dus: hoe zelfgenezend is ons lichaam (en hebben we de geneeskunde in het algemeen dan nog wel nodig)?

Okay, nog ééntje dan, omdat ik toch aan het typen ben

Wat ik nog niet genoemd heb zien worden, is de persoonlijke aanpak van de alternatief therapeuten.

Wat ik bedoel is, (ik ben ook geen homeopaat dus ik weet er niet alles van, maar het discussieert zo lekker, he, die homeopathie), een regulier onderzoek gaat er min of meer vanuit dat iedereen met hetzelfde gewicht en dezelfde leeftijd, ook gelijk is.

De homeopathie gaat er juist vanuit dat je voor iedere persoon tot een ander middel komt; drie mensen met hoofdpijn gaan dus standaard met drie verschillende middelen naar huis. Hoe wil je ooit een gerandomiseerd dubbelblind doen, als je dan eerst 100 mensen moet vinden die allemaal hetzelfde wegen, eten, doen, en die allemaal hoofdpijn hebben met dezelfde oorzaak? Pas dan zou je, volgens de klassieke hp althans, 100x hetzelfde middel kunnen toepassen.

De reguliere medische wetenschap accepteert dat soort gedachten niet (is ook niet echt werkbaar natuurlijk), maar accepteert het alternatief (het statisch onderzoek: hoeveel % van de mensen die de praktijk bezoekt, komt er genezen weer uit?) óók niet...

Benm schreef:Onderzoek dat gedaan wordt met geld van pharmaceutische bedrijven is net zo goed onderhevig aan peer review alvorens het publicatiewaardig wordt bevonden. Het zou me niet verbazen als de reviewers van de goede bladen er zelfs extra op letten als het private funded research is.

Ook reacties van andere groepen die trachten de resultaten te reproduceren worden gewoon gepubliceerd, ook als uit dat onderzoek andere resultaten komen. Wat dat betreft is de gebruikelijke wetenschappelijke gang van zaken in dit hele verhaal niet aangetast.

Toch niet deze discussie vergeten Ben?

http://sciencetalk.nl/forum/index.php?s...=54737&st=0

CONCLUSION: The manufacturer-associated NSAID is almost always reported as being equal or superior in efficacy and toxicity to the comparison drug. These claims of superiority, especially in regard to side effect profiles, are often not supported by trial data. These data raise concerns about selective publication or biased interpretation of results in manufacturer-associated trials.http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/quer ... t=Abstract

In de reguliere geneeskunde worden vele slecht bewezen of zelfs bewezen onwerkzame therapiën toegepast.

Angioplastiek (dotteren) bij stabiele patiënten kun je er wellicht ook onder scharen:

There has been a belief that patients with chronic stable heart disease need to have either an angioplasty or heart bypass surgery, Boden said. "There has been an unproven assumption that patients must proceed to some type of revascularization procedure," he said.

Patients with stable heart disease make up about three-quarters of all the patients who undergo angioplasty and receive stents in the United States, Boden noted. Angioplasty is a medical procedure that uses a balloon to open narrowed or clogged blood vessels of the heart. Usually, during the procedure a stent -- a wire mesh tube -- is placed in the vessel to keep it open.

"What the Clinical Outcomes Utilizing Revascularization and Aggressive Drug Evaluation (COURAGE) trial tells us is that optimal medical [drug] therapy, when combined with lifestyle changes, appears to be the equal of angioplasty and optimal medical therapy combined," Boden said.

The study results were presented Monday at the American College of Cardiology's annual meeting, in New Orleans, and will also be published in the April 12 issue of the New England Journal of Medicine.

http://www.nlm.nih.gov/medlineplus/news/fullstory_47078.html

Verder ben ik het, zoals gebruikelijk, met Ben eens.

De strijders tegen kwakzalverij kunnen echter veel meer levens sparen door minder de alternatieve dan de reguliere sector onder de loep te nemen. Wat daar gebeurd is veel riskanter dan homeopathische verdunningen, kruiden, vitamines of meditatie.

Meestal komen mensen uit bij alternatief uit op het moment dat de huidige geneeskunde je naar huis stuurt met ..... "het zal wel psychisch zijn ", of ook een leuke.... "je moet er maar mee leren leven".

Tja.. neem even een extreem geval waarbij iemands linkerhand in een gehaktmolen is verdwenen en vermalen tot, nouja, gehakt. Als arts kun je dan toch weinig anders zeggen dan "je moet er maar mee leren leven"? Je kunt wel smeren, slikken, zingen of bezweren, die hand groeit echt niet meer aan.

Artsen kunnen er juist verstandig aan doen te stoppen met behandelen als er geen haalbare opties meer open staan. Het is wrang voor de patient die met een ongeneesbaar probleem vertrekt, dat zeker. Maar is het niet nog belastender voor de patient om te blijven komen met kansloze behandelingen die hem zowel lichamelijk als financieel nog verder belasten terwijl resultaat nagenoeg uitgesloten is?

Wat dat betreft denk ik dat veel 'alternatieven' juist hun brood verdienen aan mensen die eigenlijk niet meer behandelbaar zijn, en dan vooral op aandoeningen die (deels) psychisch van aard zijn, of lastig zichtbaar zijn voor de patient. Je hebt weinig alternatieven die zullen proberen een verloren hand te herstellen...

Dus: hoe zelfgenezend is ons lichaam (en hebben we de geneeskunde in het algemeen dan nog wel nodig)?

Het is verbazend hoeveel kwalen spontaan genezen, maar de vraag is hoe lang zoiets duurt en hoe goed de uitkomst is. De gemiddelde mens zou zonder medische interventie zeker de 60 a 70 jaar wel halen... en mogelijk nog wel in redelijke gezondheid ook.

Maar dat bijv. een eenvoudige fractuur in een arm spontaan ook wel geneest maakt het niet onverstandig die toch maar te onderzoeken en een maandje te laten ingipsen - anders ben je lang bezig en is het risico op onbevredigend resultaat reeel aanwezig.

In de reguliere geneeskunde worden vele slecht bewezen of zelfs bewezen onwerkzame therapiën toegepast.

Dat zal zeker wel eens gebeuren, maar ik denk dat het toepassen van onwerkzame behandelingen toch meer uitzondering is dan regel. Maar het kan uiteraard geen kwaad om ook de procedures in de reguliere geneeskunde scherp in de gaten te houden, iedere misstand is er daar 1 teveel.

Het is verbazend hoeveel kwalen spontaan genezen, maar de vraag is hoe lang zoiets duurt en hoe goed de uitkomst is. De gemiddelde mens zou zonder medische interventie zeker de 60 a 70 jaar wel halen... en mogelijk nog wel in redelijke gezondheid ook.

Maar dat bijv. een eenvoudige fractuur in een arm spontaan ook wel geneest maakt het niet onverstandig die toch maar te onderzoeken en een maandje te laten ingipsen - anders ben je lang bezig en is het risico op onbevredigend resultaat reeel aanwezig.

Ik denk dat je me verkeerd begrijpt. Wat ik me afvraag is: hoe reëel is het, om telkens als de reguliere geneeskunde 'gefaald' heeft, en een alternatieve geneeswijze 'geslaagd' is, te zeggen dat het ligt aan het zelfgenezend vermogen van de persoon in kwestie?

Concreter: in het geval van Jet haar zoon; hoe waarschijnlijk is het dat hij níet geneest van alle reguliere medicatie, maar vervolgens (na bezoek aan de homeopaat) wél spontaan geneest? Dit is een serieuze vraag hè, ik ben echt benieuwd naar wat waarschijnlijker is.

Concreter: in het geval van Jet haar zoon; hoe waarschijnlijk is het dat hij níet geneest van alle reguliere medicatie, maar vervolgens (na bezoek aan de homeopaat) wél spontaan geneest? Dit is een serieuze vraag hè, ik ben echt benieuwd naar wat waarschijnlijker is.

Volgens mij is die kans nog vrij groot. Ontzettend veel aandoeningen verdwijnen na verloop van tijd vanzelf, en vooral bij kinderen, en ook vooral huidaandoeningen ed, daar "groei je op gegeven moment overheen". Hoe groot de kans is dat dit samenvalt met de homeopathie is natuurlijk niet te zeggen, maar voor hem 50 kindjes waarbij het overgaat tijdens reguliere behandeling, zomaar, of juist niet met homeopathie.. Alleen de "wonderverhalen" waarbij het wel zou werken voeren de boventoon, niet de tal aan verhalen waarbij het niets uithaalde. Dus ik vermoed dat dat qua statistiek elkaar aardig uitmiddelt hoor.

bella boares schreef:Is er wel eens onderzoek -wetenschappelijk- gedaan naar het zelfgenezend vermogen van de mens?

Ik vraag me dit af omdat iedere keer als je zo'n verhaal hoort als dat van Jet haar zoon (al 100 smeerseltjes op uitgeprobeerd die niet hielpen, toen twee keer naar de homeopaat en dat hielp wel), de aanhangers van reguliere geneeskunde per definitie roepen dat het 'vast vanzelf ook wel overgegaan zou zijn' (het placebo-effect laat ik hier even buiten omdat, zoals Jet zelf ook al opmerkte, dat dan ook van toepassing geweest moest zijn met de andere, reguliere smeerseltjes).

Weet je hoe vaak er dan 'toeval' of 'spontane genezing' in het spel is, als je al die verhalen bij elkaar optelt?

Ik ben ook geen voorstander van het gebruiken van 'verhalen' als bewijs, maar inmiddels vind ik mensen die tegen de kwakzalverij vechten, vaak de grootste zwevers...: hoe vaak kun je de 'spontane genzezing nadat reguliere middelen niet hielpen' van stal halen voordat het ongeloofwaardig wordt? Zou het niet veel logischer zijn als misschien, héél misschien, tegen de verwachtingen in, een middel dat niet regulier erkend is, tóch werkt?

Dus: hoe zelfgenezend is ons lichaam (en hebben we de geneeskunde in het algemeen dan nog wel nodig)?

Ik kan me een sceptisch artikel herinneren waarin werd gesteld dat homeopatische artsen (dus artsen die homeopatische methoden toepassen) betere artsen zijn; o.a. door de patient meer voldoening te schenken doordat ze meer tijd besteden aan patienten.

Vanuit de visie dat alle alternatieve methoden met resultaten berusten op de werking op placebowerking zou dat iets kunnen verklaren. Een arts die even kijkt en dan op basis van vage klachten diazepam voorschrijft zal minder resultaat boeken dan een homeopatisch arts die een uur onderzoekt, doorvraagt en dan uitgebreid uitlegt hoe salvia scarlea D6 gebruikt moet worden. Een placebo werkt beter naarmate het vertrouwen van de patient en de behandelaar erin groter is, dus extra aandacht zou moeten helpen. Ook diazepam is hier een placebo, maar de arts weet zelf wel dat het waarschijnlijk niet helpt en de patient denkt dat zijn complexe klacht echt niet in twee minuten te diagnotiseren valt.

Dat zou natuurlijk een en ander verklaren.

Btw: wetenschap kan onmogelijk bewijzen dat iets niet werkt, net zo min als wetenschap niet kan bewijzen dat er geen God is (hooguit -met voldoende bewijs- bewijzen dat er wel een God is). Wetenschap kan hooguit bewijzen (berekenen is hier beter naar mijn idee) dat de kans op genezing met een bepaald alternatief middel niet significant verschilt van de kans op een toevallige genezing en er daarom geen reden is de genezing aan het middel toe te schrijven. Dat is niet hetzelfde!

Ik denk dat je me verkeerd begrijpt. Wat ik me afvraag is: hoe reëel is het, om telkens als de reguliere geneeskunde 'gefaald' heeft, en een alternatieve geneeswijze 'geslaagd' is, te zeggen dat het ligt aan het zelfgenezend vermogen van de persoon in kwestie?

Het hangt natuurlijk een beetje af van wat de alternatieve behandeling precies behelst. Laten we het daarom even bij homeopathie houden, aangezien dat iets is waarvan de wetenschap zeker is dat het niet kan werken (anders dan placebo effecten) omdat het werkingsmechanisme compleet ontbreekt.

In zo'n geval durf ik best met zekerheid te zeggen dat genezing niet het gevolg is van het homepatische middel, en logica gebiedt dan dat de kwaal ook genezen zou zijn zonder dat middel. Dat behandeling en genezing ruwweg in hetzelfde tijdvak plaatsvinden hoeft niet te betekenen dat er een relatie tussen is.

Overigens denk ik dat het overgrote merendeel van klachten waarmee mensen bij huisartsen aankloppen van het soort is dan spontaan ook wel geneest... hoogstens gaat het in die gevallen dankzij behandeling sneller. Maar wat dat betreft zou iedere patient een placebo voorschrijven ook nog wel leiden tot genezing van het merendeel van de klachten, ook al doe je eigenlijk niets afgezien van iemand vertellen "dat het wel goedkomt".

Vanuit de visie dat alle alternatieve methoden met resultaten berusten op de werking op placebowerking zou dat iets kunnen verklaren. Een arts die even kijkt en dan op basis van vage klachten diazepam voorschrijft zal minder resultaat boeken dan een homeopatisch arts die een uur onderzoekt, doorvraagt en dan uitgebreid uitlegt hoe salvia scarlea D6 gebruikt moet worden. Een placebo werkt beter naarmate het vertrouwen van de patient en de behandelaar erin groter is, dus extra aandacht zou moeten helpen. Ook diazepam is hier een placebo, maar de arts weet zelf wel dat het waarschijnlijk niet helpt en de patient denkt dat zijn complexe klacht echt niet in twee minuten te diagnotiseren valt.

Dat zou natuurlijk een en ander verklaren.

Ik weet het niet. Het is een feit dat mensen sneller herstellen wanneer ze een positieve instelling hebben maar ofdat een uurtje aandacht het verschil maakt...

Het zou mogelijk het effect kunnen hebben dat de patiënt meer een gevoel van controle over de ziekte heeft en dat hij zodoende een positievere instelling heeft maar dit is speculeren.

Hoe dan ook, zo'n onderzoeksresultaat pleit zeker niet voor onbewezen behandelmethoden. Het pleit er wel voor dat artsen de psychologische component nooit uit het oog moeten verliezen. De oudere generatie artsen kreeg geen psychologische/communicatieve scholing en training. Tegenwoordig wordt hier al veer meer aandacht aan besteedt. Daarnaast is het natuurlijk belangrijk dat de vergoedingen van de artsen dusdanig zijn dat het ook mogelijk is om voldoende tijd aan de patiënt te besteden. Artsen worden per handeling betaald en niet per uur, dit stimuleert de artsen niet om enorm veel tijd aan elke patiënt te besteden. Wie daar kritiek op heeft moet zichzelf eens afvragen hoe hij/zij zou handelen als je stukloon krijgt.

Bij een huisarts liggen in Nederland de vergoedingen per behandeling ook aan de lage kant. Ter illustratie: in België besteedt de huisarts gemiddeld 30 minuten per patiënt. Nederland is de nummer 2 van de wereld met 15 minuten. Het verschil zal zeker iets te maken hebben met een verschil in de hoogte van de vergoeding? Kwaliteit kost geld.

Belangrijke informatie in dit verband: in België zouden de huisartsen zo'n 90% van de gevallen behandelen met zo'n 10% van het totale budget (de specialisten zijn nogal duur ). Investeren in een goede kwaliteit van de huisartsenzorg is dus economisch verstandig omdat de dure specialisten dan minder werk hebben.

Verder (offtopic maar het moet me van het hart) zouden ze eens kunnen snijden in die absurd hoge bestuurderssalarissen die de ziekenhuismanagers elkaar toebedelen. Waar slaat het op dat zo'n paljas meer dan 600.000 (het salaris van 20 verpleegkundigen!) euro krijgt terwijl de mensen die zich met de zorg bezig houden veel minder krijgen. Verpleegkundigen worden zeker zwaar onderbetaald. Ik begrijp dat het geld kost om een goede bestuurder in te huren maar voor 100.000 euro moet dat toch ook kunnen. Bovendien is er in de ziekenhuizen in Nederland veel te veel management, een hoop geldverspilling. Op het vlak van de zorg kan Nederland veel leren van Vlaanderen.

Overigens denk ik dat het overgrote merendeel van klachten waarmee mensen bij huisartsen aankloppen van het soort is dan spontaan ook wel geneest... hoogstens gaat het in die gevallen dankzij behandeling sneller. Maar wat dat betreft zou iedere patient een placebo voorschrijven ook nog wel leiden tot genezing van het merendeel van de klachten, ook al doe je eigenlijk niets afgezien van iemand vertellen "dat het wel goedkomt".

Dat heb ik me ook al eens afgevraagd: waarom wordt er, als het placebo-effect zo sterk is, niet veel meer met placebo's gewerkt door reguliere artsen? Een placebo heeft immers geen bijwerkingen, terwijl het gemiddelde medicijn dat heel vaak wel heeft in meer of mindere mate.

Dan zou je toch zeggen dat als er niet echt winst te behalen valt (zonder echt medicijn in zeven dagen, met medicijn in een week- dat soort gevallen), dat de arts dan een placebo kan voorschrijven?

Wanneer je namelijk tegen een arts zegt dat hij toch ook de helft minder medicijnen kan voorschrijven, is de veelgehoorde klacht: "Ja maar, patienten wíllen een pil, anders voelen ze zich niet serieus genomen".

Waarom dan een echt medicijn met echte bijwerkingen geven, als een beetje aandacht en een goedkoop placebo, net zo goed werken?

Dan zou je toch zeggen dat als er niet echt winst te behalen valt (zonder echt medicijn in zeven dagen, met medicijn in een week- dat soort gevallen), dat de arts dan een placebo kan voorschrijven?

Dat zinnetje slaat voor zover ik weet op het gebruik van paracetamol of andere nsiads tijdens "griep", of in ieder geval het soort verhoudheid dat zo genoemd wordt. Zoiets gaat in de regel inderdaad na een week vanzelf over, maar is met pijnstillers wel een stuk minder vervelend. Geen bijdrage aan genezig, wel aan comfort.

Maar het is wel een goed voorbeeld van iets waarmee huisartsen niet belast hoeven te worden, paracetamols verkopen ze ook wel bij de drogist.

Verder (offtopic maar het moet me van het hart) zouden ze eens kunnen snijden in die absurd hoge bestuurderssalarissen die de ziekenhuismanagers elkaar toebedelen. Waar slaat het op dat zo'n paljas meer dan 600.000 (het salaris van 20 verpleegkundigen!) euro krijgt terwijl de mensen die zich met de zorg bezig houden veel minder krijgen. Verpleegkundigen worden zeker zwaar onderbetaald. Ik begrijp dat het geld kost om een goede bestuurder in te huren maar voor 100.000 euro moet dat toch ook kunnen.

Het zijn soms inderdaad wel heel forse bedragen die aan bestuurders worden uitgegeven, maar je zou toch denken dat men niet iemand aanneemt die 6x te duur is voor zijn capaciteiten... vriendjespolitiek en mismanagement daargelaten. In het bedrijfsleven heb je vaak aandeelhouders die wel gaan bokken als het de spuigaten uitloopt, maar wie die functie in het gemiddelde ziekenhuis vervult weet ik eigenlijk ook niet.

bella boares schreef:Dat heb ik me ook al eens afgevraagd: waarom wordt er, als het placebo-effect zo sterk is, niet veel meer met placebo's gewerkt door reguliere artsen? Een placebo heeft immers geen bijwerkingen, terwijl het gemiddelde medicijn dat heel vaak wel heeft in meer of mindere mate.

Dan zou je toch zeggen dat als er niet echt winst te behalen valt (zonder echt medicijn in zeven dagen, met medicijn in een week- dat soort gevallen), dat de arts dan een placebo kan voorschrijven?

Wanneer je namelijk tegen een arts zegt dat hij toch ook de helft minder medicijnen kan voorschrijven, is de veelgehoorde klacht: "Ja maar, patienten wíllen een pil, anders voelen ze zich niet serieus genomen".

Waarom dan een echt medicijn met echte bijwerkingen geven, als een beetje aandacht en een goedkoop placebo, net zo goed werken?

In de eerste plaats zijn er vaak al echte medicijnen die veel effectiever zijn dan het placeboeffect. Een placeboeffect heeft niet alleen kwantitatief maar ook kwalitatief slechts een beperkte werking. Een echt medicijn heeft vaak bijwerkingen; uiteraard moet de arts hier samen met de patiënt een afweging maken tussen de voordelen en nadelen, dit is deels subjectief.

Verder heeft een arts ook nog een vertrouwensrelatie met zijn patiënten. Deze vertrouwensrelatie is essentiëel om een patiënt goed te kunnen helpen. Als jij die patiënt gaat bedonderen, dat bevordert niet die vertrouwensrelatie wat sterk nadelige consequenties kan hebben. Zelfs veel patiënten die weten dat ze mogelijk een placebo krijgen worden al kwaad als ze er achter komen dat zij de pechvogels (in hun interpretatie) waren.

Patiënten krijgen enkel een placebo wanneer er een onderzoek wordt gedaan (ideaal gesproken dubbelblind) naar de werking van een medicijn. De patiënten die de placebo krijgen krijgen enkel een placebo zodat er een controlegroep is. Het is dankzij de vergelijking tussen de experimentele groep en de controlegroep dat je weet ofdat een medicijn al dan niet werkt. Je kan veronderstellen dat beide groepen even sterk het placeboeffect zullen vertonen zolang de arts de beide groepen identiek behandelt en de groepen aselect zijn samengesteld.

paracetamols verkopen ze ook wel bij de drogist.

...of asparine bij een apotheek.

Althans dat dachten wij,drie kameraden en ik,toen wij in '67 voor een lang kampeerweekend in Essen-Werden,Duitsland,waren.

Nadat we de eerste avond stevig aan het stappen waren geweest in Essen,werd één van mijn kameraden de volgende morgen met een flinke buikpijn wakker.

We hadden gezien dat er aan het begin van de weg die naar de camping leidde,een apotheek stond,en omdat ik een

aardig mondje duits spreek,vroeg de vriend met buikpijn mij of ik mee wilde gaan,om bij die apotheek,asperine te kopen.

Toen ik naar asparine vroeg,zei de apotheker dat asperine alleen via een arts te verkrijgen is.

,,Maar waarvoor heeft u asperine nodig'',vroeg hij.',,Voor mijn vriend,hij heeft buikpijn'',antwoordde ik.

,,Daar heb ik wel een ander middel voor'',zei hij.

Nadat hij het doosje met dat geneesmiddel op de toonbank gelegd had,zag ik aan het gezicht van een vrouw die naast me stond,dat ze binnenpret had,en begon argwaan te krijgen.

De apotheker zag dat en zei, ,,geloof u mij,het helpt''.

Op de camping aangekomen nam mijn vriend het middel gelijk in.

Voor de tent zittend vroeg ik een een half uurtje later ,,Allard,helpt het?''

,,Ja,dat is goed spul,ik heb geen buikpijn meer'',antwoordde hij.

Vervolgens pakte ik het doosje dat op de grond lag op,en las hardop voor wat er bovenop gedrukt stond:

FÜr die kritieke tage der frau.

Wij,inclusief een stel die naast ons voor hun tent zaten,en meegekregen hadden waar het om ging,lagen dubbel van het lachen,en Allard zat er met een rode kop tussenin.

,,Dat is niet waar'',riep Allard uit,en gristte mij het doosje uit de handen.

Maar het stond er echt.

Zo,nu weer ON-TOPIC

...leuk verhaal hoor, maar waaruit leodt jij af dat het hier om een placebo ging? Er zijn legio middelen te krijgen voor menstruatiepijn, die gewoon paracetamol of ibuprofen bevatten...?

Een placeboeffect heeft niet alleen kwantitatief maar ook kwalitatief slechts een beperkte werking.

Dat hoor ik iemand nou nooit zeggen als het gaat om het vermeende placebo-effect dat alternatieve geneeskunde zou hebben...

Ik bedoel: hoe kun je aan de éne kant zeggen dat 'alle' werking van -in dit geval homeopathie- berust op het placebo-effect, en aan de andere kant dat dat effect maar beperkt is? Dat klikt niet in mijn hoofd (maar ik ben dan ook blond )

Natuurlijk kan een placebo geen gebroken beenderen zetten, maar zoals iemand al opmerkte: dat claimen alternatieve geneeswijzen óók niet te kunnen (hoewel, smeerwortel komt toch een heel eind... maar da's dan weer geen homeopathie en dus een stuk minder lekker bediscussieerbaar...)

En het is natuurlijk niet de bedoeling dat het uitkomt, áls artsen placebo's zouden gebruiken... dan werken ze namelijk niet meer. Dus dat van die vertrouwensrelatie is niet helemaal waar, denk ik.

Maar om het simpele voorbeeld van 'meer aandacht' te pakken: als homeopatisch artsen zulke goede resultaten behalen alleen maar door hun patienten meer aandacht te geven, zou dat voor regulier artsen dan niet ook 'verplicht' moeten worden? Schijnbaar valt daar een hoop winst op te behalen dan, gezien de hoeveelheid mensen die -al dan niet terecht- tevreden weggaan bij de homeopaat.

Of heeft heel Nederland collectief zo weinig vertrouwen in de reguliere geneeskunde dat dit soort aandachts-placebo alleen werkt bij alternatief therapeuten?

...leuk verhaal hoor, maar waaruit leodt jij af dat het hier om een placebo ging? Er zijn legio middelen te krijgen voor menstruatiepijn, die gewoon paracetamol of ibuprofen bevatten...?

Dat het om een placebo zou gaan,beweer ik niet Bella.

Dat het middel pijnstillers bevatte,vermoed ik ook.

Ik was even off topic,naar aanleiding van de door mij geciteerde woorden van Benm.