sciencetalk

Protonen en andere deeltjes wil je dus voorstellen als relatief kleine deukjes in het Schartz-D oppervlak.
 
Dat heeft dan wel tot gevolg dat de quarks als bouwstenen van de protonen in je model lastig te representeren worden. Wanneer je d echter gelijk maakt aan de planklengte bestrijkt een proton een relatief flink deel van het oppervlak waarbij dat deel in zijn geheel gedeformeerd is. Zo kun je ook wat er in het proton gebeurt in je model meenemen.
 
Maar jij bent hier de baas dus zeg het maar ....

Nog iets om dan mee rekening te houden. De deformatie mag niet groter zijn dan 1 zo'n gat, anders wordt zo'n gat onstabiel en verdwijnt hij als het Schwartz oppervlak (lokaal) minimaal wil zijn. Als twee overliggende kanten elkaar raken, verandert namelijk de topologie van het oppervlak.
 
Nu, ik wil misschien nog eens laten vallen dat isotropie een fundamenteel probleem van dit model is. Het heelal is isotroop, de Schwartz-oppervlakken zijn dat niet. Hopen dat erg moeilijke wiskunde dit gaat oplossen, zonder een aanwijsbare reden te kunnen geven (hoeft zelfs niet zuiver wiskundig te zijn. Intuïtief is voor mij ook goed) getuigt volgens mij meer van de kar voor het paard spannen.
 
Waarom zouden die Schwartz-oppervlakken eigenlijk überhaupt een goed model zijn? Ik kan me werkelijk geen enkel argument herinneren in dit topic.

317070 schreef:Nog iets om dan mee rekening te houden. De deformatie mag niet groter zijn dan 1 zo'n gat, anders wordt zo'n gat onstabiel en verdwijnt hij als het Schwartz oppervlak (lokaal) minimaal wil zijn. Als twee overliggende kanten elkaar raken, verandert namelijk de topologie van het oppervlak.

 

De deformaties mogen inderdaad niet willekeurig groot worden, dus zullen we een niet-lineaire theorie krijgen. Mijn aanpak was er dan ook op gebaseerd het vlak zelf als gegeven te beschouwen. Wezenlijk kenmerk van het model is dan dat de lege driedimensionale ruimte is voorzien van zo'n Schartz-D oppervlak. Voor de evolutie van deformaties in dat oppervlak zullen dan wetten in de vorm van differentiaalvergelijkingen moeten gelden.

 

Nu, ik wil misschien nog eens laten vallen dat isotropie een fundamenteel probleem van dit model is. Het heelal is isotroop, de Schwartz-oppervlakken zijn dat niet. Hopen dat erg moeilijke wiskunde dit gaat oplossen, zonder een aanwijsbare reden te kunnen geven (hoeft zelfs niet zuiver wiskundig te zijn. Intuïtief is voor mij ook goed) getuigt volgens mij meer van de kar voor het paard spannen.

Als we de afstand d klein genoeg kiezen is het voorstelbaar dat we in de praktijk niets van die anisotropie merken. Met name wanneer de met deeltjes corresponderende deformaties een flink deel van het oppervlak mogen bestrijken. Maar het kan ook heel goed zijn dat het model op je aangegeven punt spaak loopt.

 

Waarom zouden die Schwartz-oppervlakken eigenlijk überhaupt een goed model zijn? Ik kan me werkelijk geen enkel argument herinneren in dit topic.

 
Ik ook niet. Maar ik vind het wel leuk om te kijken waar dit idee toe leidt. In "Theorieontwikkeling" gebeurt toch al zo weinig interessants meer. Het kan daarom geen kwaad wat aan de zeldzame topics die niet overduidelijk onzinnig zijn mee te helpen.
 

Protonen en andere deeltjes wil je dus voorstellen als relatief kleine deukjes in het Schartz-D oppervlak.
 
Dat heeft dan wel tot gevolg dat de quarks als bouwstenen van de protonen in je model lastig te representeren worden. Wanneer je d echter gelijk maakt aan de planklengte bestrijkt een proton een relatief flink deel van het oppervlak waarbij dat deel in zijn geheel gedeformeerd is. Zo kun je ook wat er in het proton gebeurt in je model meenemen.
 
Maar jij bent hier de baas dus zeg het maar ....

Deeltjes zijn afwijkingen die zeker geen deukjes zijn, maar niet herstelbare afwijkingen.Stabiel deeltjes moeten tenslotte stabiel zijn. Alleen onstabiele deeltjes mogen vervallen tot een stabiel afwijking. Een niet herstelbare afwijking is bijvoorbeeld een verbroken verbinding. Deze kan zichzelf niet herstellen of er zou een zeer grote beweging in dit oppervlak ervoor zorgen dat een stukje oppervlak raakt met een ander tegenoverliggend stukje. Op dat moment zou er een nieuwe verbinding kunnen ontstaan. Normaal gesproken blijft een verbroken verbinding verbroken.
Een deeltje moet dus altijd de topologie tov van de lege ruimte veranderen.
De reden dat mijn voorkeur uitgaat naar een ruimte gevuld met een gyriod oppervlak is dat je hierin wel aan quarks kun denken. Deze komen alleen maar in drievoud voor of in tweevoud als quark/antiquark . Je zou de lege ruimte kunnen voorstellen als gevuld met quarks die omringd zijn met gluonen. In de lege ruimte zijn de quarks echter gelijk aan de omringende gluonen. En beide zijn misschien hierdoor onzichtbaar. De maat van deze struktuur moet dus in de orde grootte van een proton liggen en zeker niet op planckschaal.

spacebel schreef: De reden dat mijn voorkeur uitgaat naar een ruimte gevuld met een gyriod oppervlak is dat je hierin wel aan quarks kun denken. Deze komen alleen maar in drievoud voor of in tweevoud als quark/antiquark . 

Ik zie het verband niet? Wat heeft een gyroid oppervlak met 3 of 2 te maken?

Wat mij betreft zijn we nu weer terug bij af, want alles wat ik tot nu toe aan wiskundige uitgangspunten voor het model heb geformuleerd blijkt haaks te staan op wat spacebel in berichtje #64 beschrijft.

Ik zie het verband niet? Wat heeft een gyroid oppervlak met 3 of 2 te maken?

Een gyriod oppervlak bestaat uit twee ruimtes die elk drie verbindingen met zichzelf heeft. Vandaar de drie quarks. Ook na een afwijking blijven er voortdurend drie verbindingen samenkomen.
Wat de 2 betreft, er zou een mogelijke afwijking kunnen bestaan waarbij in de ene ruimte een afwijking samen met een afwijking in de andere ruimte (antiruimte) een stabiele vorm aanneemt, die niet kan verdwijnen. Het is mij tot nu toe niet gelukt een dergelijke afwijking zelf te bedenken. Dat is nog een uitdaging.
Ook is het leuk als je over antimaterie nadenkt. Deze afwijkingen vinden dus in de andere ruimte "antiruimte" plaats. Maar in wezen wel met dezelfde vorm (of topologie)

En hoe zie je een pentaquark voor je in dit model?

En hoe zie je een pentaquark voor je in dit model?

Voorlopig denk ik alleen aan stabiele deeltjes. Dus een proton bestaande uit U en D quarks. Deze twee zouden iets als een wat langere verbinding en een wat kortere verbinding dan normaal kunnen zijn. Een elektron die als een puntdeeltje wordt beschouwd. Hier het ik nog geen idee van. Hooguit dat het waarschijnlijk een afwijking in de ene ruimte gecombineerd met een afwijking in de andere ruimte zou kunnen zijn. En een anti-neutrino als een deeltje met zo goed als geen massa. Een anti-neutrino zou eventueel?? een "verdraaide" verbinding kunnen zijn die net niet terug kan draaien.
Al die andere quarks vallen uiteindelijk terug tot onze stabiele deeltjes. Vandaar dat ik eerst probeer deze drie afwijkingen als vorm te snappen.
Onstabiele deeltjes zoals een pentaquark zie ik als afwijkingen die zich na verloop van tijd terug kunnen friemelen tot de echt stabiele afwijkingen. Gelukkig zijn er maar drie (de neutron maken we van deze drie samen).

Nu, ik wil misschien nog eens laten vallen dat isotropie een fundamenteel probleem van dit model is. Het heelal is isotroop, de Schwartz-oppervlakken zijn dat niet. Hopen dat erg moeilijke wiskunde dit gaat oplossen, zonder een aanwijsbare reden te kunnen geven (hoeft zelfs niet zuiver wiskundig te zijn. Intuïtief is voor mij ook goed) getuigt volgens mij meer van de kar voor het paard spannen.
 
Waarom zouden die Schwartz-oppervlakken eigenlijk überhaupt een goed model zijn? Ik kan me werkelijk geen enkel argument herinneren in dit topic.

De ruimte is isotroop en geen van de drie genoemde oppervlakken zijn isotroop. Mee eens.
Stel even dat we uitgaan van een Schwartz P oppervlak omdat deze makkelijk voor te stellen is. Een voorkeur in x y en z richting. Stel nu dat een deeltje hier wordt voorgesteld als een verbinding te weinig in een van de ruimtes. Als ik nu een naaste verbinding naar me toe trek (in gedachte) zonder dat dit oppervlak ergens verbroken wordt, dan kun je zeggen dat de verbinding te weinig een plaats naar de andere kant is opgeschoven. Stel in de x-richting. Dat doe ik een tijdje, maar dan gan ik ook eens een stapje in de y-richting. Zeg 4 stapje x dan 1 stapje y en weer 4 stapjes x enzovoort. Ik beweeg me als deeltje niet heel precies in een voorkeurs richting maar ietje schuin zegmaar. Als dit geen extra energie zal kosten kun je op die manier een verplaatsing als isotroop beschouwen. De ruimte heeft een niet isotrope struktuur, maar daar hoeft een verplaatsing van een deeltje geen last van te hebben, dus lijkt de ruimte isotroop. De struktuur zelf kunnen we niet waarnemen (net als de ether)
De tweede vraag is,omdat Schwartz P en D en Gyriod oppervlakken de ruimte in twee ruimtes delen, die dezelfde vorm hebben (als de ruimte leeg is tenminste). Hierdoor dacht ik dat zou best eens de ether kunnen voorstellen. En deze bedachte ether hebben dan weer nodig om onze materie mogelijk te maken. Dat is toch een leuk idee.

Het is vooral een onhandig idee. Vooralsnog is de enige onderbouwing dat het "leuk" is, kleven er grote fundamentele problemen aan waarvan we dan maar net even moeten doen of die er niet zijn, en zijn er 0 toetsbare voorspellingen. Geen sterk begin voor een theorie, zeker niet als je bedenkt dat de theorie al 70 berichten lang de kans heeft gekregen zich te ontwikkelen.

spacebel schreef: Stel even dat we uitgaan van een Schwartz P oppervlak omdat deze makkelijk voor te stellen is. Een voorkeur in x y en z richting. Stel nu dat een deeltje hier wordt voorgesteld als een verbinding te weinig in een van de ruimtes. Als ik nu een naaste verbinding naar me toe trek (in gedachte) zonder dat dit oppervlak ergens verbroken wordt, dan kun je zeggen dat de verbinding te weinig een plaats naar de andere kant is opgeschoven. Stel in de x-richting. Dat doe ik een tijdje, maar dan gan ik ook eens een stapje in de y-richting. Zeg 4 stapje x dan 1 stapje y en weer 4 stapjes x enzovoort. Ik beweeg me als deeltje niet heel precies in een voorkeurs richting maar ietje schuin zegmaar. Als dit geen extra energie zal kosten kun je op die manier een verplaatsing als isotroop beschouwen. De ruimte heeft een niet isotrope struktuur, maar daar hoeft een verplaatsing van een deeltje geen last van te hebben, dus lijkt de ruimte isotroop. De struktuur zelf kunnen we niet waarnemen (net als de ether)

Inderdaad, maar ik zie geen goede reden waarom een afwijking zich zo ook effectief zou gedragen. De enige manier om het na te gaan, is een erg moeilijke wiskundige uitwerking. Mijn wiskundige intuïtie zegt dat het erg onwaarschijnlijk is dat de afwijking zich isotroop zou gedragen. (Er is namelijk geen enkele reden toe).
 
Het zou dus opmerkelijk zijn moest het zich wel isotroop gedragen. Maar het is uiteraard wel mogelijk.

1. Is er wellicht een "min of meer" periodiek oppervlak denkbaar dat globaal gezien wel isotroop is?
 
2. Is het handig nu eerst te bedenken hoeveel verschillende deeltjes door plaatselijke topologische "afwijkingen" van het oppervlak gerepresenteerd moeten kunnen worden?

Het probleem is in ieder geval dat de ruimte isotroop is op afstanden kleiner dan de voorgestelde schaalgrootte (afmeting proton)
 
Een ander probleem is dat de enige motivering voor een dergelijk oppervlak is dat het aantal "verbindingen" overeenkomt met het aantal quarks in een proton en een neutron. Die motivering gaat al mank bij deeltjes die bestaan uit meer of minder dan 3 quarks, laat staan bij deeltjes die helemaal niet uit quarks bestaan, zoals leptonen.
 
Tenslotte heerst er grote onduidelijkheid over het verband tussen het bedoelde oppervlak en de eigenschappen van een deeltje zoals massa, lading en spin.
 
Het enige wat er nu staat is een beeld waarin, vergelijkbaar met het concept van pseudodeeltjes in kristalroosters, subatomaire deeltjes worden voorgesteld als defecten in een rooster, waarbij een gekromd oppervlak de functie van rooster heeft.

Elk nieuw model heeft het tegenwoordig zwaar. Deze moet direct alles wat bekend is kunnen verklaren. Op die manier zou er bijna nooit meer een andere dan de standaard theorie kunnen komen. Toch moet er een andere theorie komen, dat weten we allemaal. Dit is maar een opzetje, meer niet.
Bij mijn weten zijn er geen stabiele deeltjes bestaande uit twee quarks. En een elektron bestaat niet uit quarks vandaar het idee dat deze wellicht kan bestaan uit een afwijking in de ene ruimte plus een afwijking in de andere ruimte. Denk ook aan de voordelen van dit model. Dit is het gemakkelijks uit te leggen in een Schwartz D ruimte waarbij beide ruimtes met 4 verbindingen met zichzelf verbonden zijn. Stel dat een elektron bestaat uit een driepootje plus een antivijfpootje. Een positron zou dan moeten bestaan uit aan antidriepootje plus een vijfpootje. Als deze bij elkaar komen zal het eindresultaat alleen maar uit vierpootjes bestaan en dat kun je zien als lege ruimte in een Schwartz D oppervlak. In de standaard theorie annileren een elektron en een positron elkaar wel maar er wordt niet uitgelegt hoe dat dan werkt. Ze verdwijnen zomaar met achterlating van twee fotonen van 511 KeV.