sciencetalk

Naar mijn bescheiden mening komt weerstand tegen basale taalregels uit twee hoeken. Enerzijds zijn er mensen die de Nederlandse grammatica volledig machtig zijn, maar toch de regels niet veel belang toeschrijven. Deze mensen zijn vaak in staat om een interessante bijdrage te leveren aan het debat over het belang van grammaticale voorschriften. Anderzijds zijn er mensen die, om welke reden dan ook, niet in staat blijken om eenvoudige grammaticale beginsels te onthouden en met (enige) regelmaat toe te passen. Het zou mij allerminst verbazen als de weerstand van deze tweede groep niet primair op principes berust (zoals mogelijk wel wordt geopperd door leden van de groep zelf), maar eerder een oppervlakkig verdedigingsmechanisme is. Wanneer men niet in staat is om fundamentele taalregels (te denken valt aan stam + t, inplaats van het ‘stam + d’ dat –godbetert – gemiddeld om de 4 zinnen hier opduikt) na te leven, terwijl men beseft dat deze regels in feite heel simpel zijn, ontstaat er frictie. Een eenvoudige manier om deze frictie vervolgens weg te werken is het aanmeten van de mening dat taalregels niet belangrijk zijn. In de psychologie wordt zo’n verschijnsel cognitieve dissonantie genoemd. In de discussie is het, wat mij betreft, ‘the easy way out’, als het sentiment primair uit onmacht in plaats van uit principes voortvloeit.

Naar mijn bescheiden mening komt weerstand tegen basale taalregels uit twee hoeken. Enerzijds zijn er mensen die de Nederlandse grammatica volledig machtig zijn, maar toch de regels niet veel belang toeschrijven. Deze mensen zijn vaak in staat om een interessante bijdrage te leveren aan het debat over het belang van grammaticale voorschriften. Anderzijds zijn er mensen die, om welke reden dan ook, niet in staat blijken om eenvoudige grammaticale beginsels te onthouden en met (enige) regelmaat toe te passen. Het zou mij allerminst verbazen als de weerstand van deze tweede groep niet primair op principes berust (zoals mogelijk wel wordt geopperd door leden van de groep zelf), maar eerder een oppervlakkig verdedigingsmechanisme is. Wanneer men niet in staat is om fundamentele taalregels (te denken valt aan stam + t, inplaats van het ‘stam + d’ dat –godbetert – gemiddeld om de 4 zinnen hier opduikt) na te leven, terwijl men beseft dat deze regels in feite heel simpel zijn, ontstaat er frictie. Een eenvoudige manier om deze frictie vervolgens weg te werken is het aanmeten van de mening dat taalregels niet belangrijk zijn. In de psychologie wordt zo’n verschijnsel cognitieve dissonantie genoemd. In de discussie is het, wat mij betreft, ‘the easy way out’, als het sentiment primair uit onmacht in plaats van uit principes voortvloeit.

En nu in het Nederlands?

Ie probeerde beleefd te zeggen : de regels voor 'ik vind, jij vindt' belachelijk vinden is het proberen verbergen van onkunde.

Ik probeerde beleefd te zeggen : de regels voor 'ik vind, jij vindt' belachelijk vinden is het proberen verbergen van onkunde.

dat of gebrek aan interesse in de lezer..

Ie probeerde beleefd te zeggen : de regels voor 'ik vind, jij vindt' belachelijk vinden is het proberen verbergen van onkunde.

"Dit is wat er gebeurd", in je onderschrift is, neem ik aan, expres foutief met een d geschreven?????

Groet,

Kitty

Natuurlijk is dat bedoeling, dat is juist wat er dan gebeurt!

Of het trouwens interesse bij de jeugd is, die minder is voor het correcte spellen, betwijfel ik. Ik geef het zeer ondermaatse hedendaagse taalonderwijs daarvan de schuld. Bij oudere generaties zie je dat slordige spellen namelijk veel minder. Ik zat op de basisschool eind jaren 60 begin jaren 70. Het aantal vakken wat er toen was, beperkte zich tot taal, rekenen, aardrijkskunde, geschiedenis en biologie. Met handarbeid en gym. Tegenwoordig zijn daar zoveel zaken bij gekomen die allemaal afgaan van de beschikbare educatieve tijd.

Als ik vroeger een opstel schreef en daar zaten taalfouten in, dan werden die gewoon fout gerekend. De inhoud en de taal werden apart beoordeeld. Maar een hoog cijfer voor een opstel vol met fouten was niet mogelijk. Tegenwoordig wordt vaak gezegd, het gaat bij een opstel om de inhoud. Een kromme gedachte, want een auteur wordt ook niet voor niets gecorrigeerd door de redactie van een uitgeverij, dan zegt men ook niet, het gaat om de inhoud van het boek. Er is toch geen een lezer die graag een boek zou willen lezen dat barstensvol taalfouten staat?

Ook zal een werkgever bij een sollicitatieprocedure brieven met veel taalfouten terzijde leggen, aangezien dit toch zal worden gezien als minder intelligent, of onverschillig.

Ik heb ook het idee dat het aanleren van grammatica een veel grotere plek in nam op de lagere school van 20 of 30 jaar geleden.

Dit zelfde zie je bij hoofdrekenen, ook dat kunnen jonge mensen niet meer, maar dat is dan een ander topic.

Groet,

Kitty

Ik heb ook het idee dat het aanleren van grammatica een veel grotere plek in nam op de lagere school van 20 of 30 jaar geleden.  

Dit zelfde zie je bij hoofdrekenen, ook dat kunnen jonge mensen niet meer, maar dat is dan een ander topic.

De inhoud van de stof is nog vrijwel gelijk, het aantal uren om ermee te oefenen en je daarmee de stof eigen te maken is fors verminderd. Simpelweg door stapels oefenopgaven heenploegen wordt overigens ook als demotiverend gezien en dus ook om die pedagogisch-didactische reden achterwege gelaten. En inderdaad, het achtervolgt de kinderen tot op de universiteit en verder. Maar ik zie geen enkele leerkracht zeggen:"het is niet zo belangrijk, maar toch moeten we er even naar kijken". Dus daar kan een gebrek aan interesse of motivatie om het goed te doen haast niet vandaan komen.

Toch wordt de opinie steeds meer dat sinds de mammoetwet, het onderwijs eerder slechter is geworden dan beter.

Is die zogenaamde desinteresse van de jeugd trouwens iets van Nederland? En wordt er door de jeugd ook zo slecht gespeld in Frankrijk, Duitsland, Engeland of bij onze Vlaamse buren? Als dit niet zo is, kun je dus niet zeggen dat het aan de desinteresse van 'de jeugd' ligt, want jeugd is overal toch wel hetzelfde hoor, of ze nu Frans, Duits, Engels of Vlaams zijn.

Dan is het logischer het toch in de educatie van de taal te zoeken. En minder tijd voor dezelfde stof geeft dat natuurlijk ook gewoon al aan. En of kinderen nu zoveel beter gemotiveerd worden door het onderwijs dan vroeger, dat valt ook te betwijfelen hoor. Motivatie is vaak iets van de individuele leraar, wat de kinderen dan een leuke meester noemen. En ook dat is altijd al zo geweest.

Trouwens als de motivatie zoveel beter is, waarom heeft de jeugd dan nu ineens zo weinig interesse voor spelling zoals de topictitel doet vermoeden? Dit is op zich al een tegenstrijdigheid.

Groet,

Kitty

evilbu schreef:Ik probeerde beleefd te zeggen : de regels voor 'ik vind, jij vindt' belachelijk vinden is het proberen verbergen van onkunde.

dat of gebrek aan interesse in de lezer..

Om mogelijke verwarring over een dubbele identiteit te voorkomen: In het bericht van evilbu stond 'ie probeerde' in plaats van 'ik probeerde', we zijn niet dezelfde persoon. De samenvatting van mijn bericht was verder wel ruwweg correct, met dus de nuance dat ik erken dat er ook mensen zijn die de regels wel snappen, maar ze toch onnodig vinden. Ik vrees alleen dat de weerstand voornamelijk komt uit de groep die de regels niet kan toepassen.

Jan van de Velde schreef:

evilbu schreef:Ik probeerde beleefd te zeggen : de regels voor 'ik vind, jij vindt' belachelijk vinden is het proberen verbergen van onkunde.

dat of gebrek aan interesse in de lezer..

Om mogelijke verwarring over een dubbele identiteit te voorkomen: In het bericht van evilbu stond 'ie probeerde' in plaats van 'ik probeerde', we zijn niet dezelfde persoon.

en daar heb je nou de verwarring als gevolg van een wat vreemd taalgebruik/spelling/popitaal. Ik kon "Ie" niet thuisbrengen, alles klonk logisch als ik daarvoor "Ik" las, en het misverstand is geboren.......

Hier word ik dan gestraft voor mijn neiging om (in dit geval vermeende) type/taalfouten in mijn quotes "op te poetsen"

excuses aan Kaph en Evilbu.

Is "ie" echt fout in het Algemeen Nederlands?

Ie is derde persoon enkelvoud (mannelijk) = hij.

Je zou schrikken welke 'ondeugende' dingen toch correct zijn, I ain't in plaats van I am not is naar het schijnt ook correct.

Indien het echt fout is, je ziet mijn handtekening onder mijn posts : zeg het me en ik pas me aan.

over "ie" heb ik maar eens een nieuw topicje geopend......

http://www.standaard.be/Artikel/Detail.asp...ikelid=GAKV51HD

Zoek eens op "begeleid".

Tja, als je dit leest,lijkt alle hoop verloren.

evilbu schreef:http://www.standaard.be/Artikel/Detail.asp...ikelid=GAKV51HD

Zoek eens op "begeleid".

Tja, als je dit leest,lijkt alle hoop verloren.

het zal wel aan mij liggen, of aan de warmte, maar ik ben niet mee