sciencetalk

Je hebt het hier over het 'Wonder van Jozua':

 

Toen sprak Jozua tot de Heere op de dag dat de Heere de Amorieten aan de Israëlieten overgaf, en hij zei voor de ogen van Israël: Zon, sta stil in Gibeon, en maan in het dal van Ajalon! – Jozua 10:12

Overigens bestreed Galilei deze passage niet. Hij schreef "De Schrift spreekt nooit onwaarheid en vergist zich nooit". Hij merkte op dat deze oude woorden meer symbolisch waren bedoeld en stammen uit een tijd waarin de astronomische kennis veel beperkter was, en dat er elders in de bijbel strofen voorkwamen die een ander beeld schetsen. Hij was het niet eens met een al te letterlijke interpretatie van deze strofe uit de bijbel. De bijbel bevatte geen onwaarheden, maar de interpretatie van die woorden behoefde naar zijn mening verbeteringen, en daarbij konden zijn waarnemingen behulpzaam zijn.

Zo betoogde hij dat alleen de Zon en de Maan stil zetten tot problemen moest leiden, want dan zouden de sterren en planeten wel hun weg blijven vervolgen, en het hemelse uurwerk zou daarna uit de pas lopen. Alles stilzetten was een veel betere optie in de ogen van Galilei en dat werd zijns inziens dan ook bedoeld met deze passage die zich overdag voordeed: "Zon, Maan beweeg niet aan de hemel!".

Mag ik er op wijze dat alles wat in  religieuze teksten staat, niet  te maken heeft het materiële (aardse) maar met het spirituele(hemel) en dus als men over de zon schrijft bedoelt men niet de zon die  aan de hemel staat.
 
bron is bekend

Waarschijnlijk bedoel je dit.

megabon schreef: Mag ik er op wijze dat alles wat in  religieuze teksten staat, niet  te maken heeft het materiële (aardse) maar met het spirituele(hemel) en dus als men over de zon schrijft bedoelt men niet de zon die  aan de hemel staat.
 
bron is bekend

In bovenstaande link heeft men het toch echt over de zon die stopte en later onderging.

Neen dit bedoel ik niet. Zon en licht staan gelijk voor goddelijke eigenschappen.

Desondanks predikte de kerk dat de Aarde het punt was waar alles omheen draaide. Het licht was misschien goddelijk maar de bron ervan was de zon die in sommige culturen een god voorstelde maar in het geval van de Rooms-katholieke kerk niet en werd het door de toenmalige astronomen gezien als een hemellichaam dat rond de Aarde draaide totdat Galileo veronderstelde dat het andersom was.

megabon schreef: ....dus als men over de zon schrijft bedoelt men niet de zon die  aan de hemel staat.

Ik weet niet aan welke teksten je refereert, maar als in de bijbel de zon wordt genoemd dan gaat het toch vrijwel altijd over die grote bolvormige kernfusiereactor die ons dagelijks licht en warmte geeft.

Neen de Bijbel is omschreven door geleerden die de woorden iets te letterlijk hebben "vertaald". Ik zal een voorbeeld geven.

God schiep de dag en de nacht men heeft het hier niet over wat wij kennen als dag en nacht maar over iets spiritueel nl.

De mens zal zich goed voelen (plezier beleven) de dag

En mens zal zich slecht voelen (verdriet,pijn enz.) de nacht

Dat is wat God schiep

@ megabon
 
Maar die symbolische interpretaties doen er hier toch niet toe? Voor de wetenschapsgeschiedenis zijn vooral de min of meer letterlijke interpretaties van belang want die kunnen botsen met wetenschappelijke inzichten.

Eigenlijk spreekt men hier over de wetenschappelijke verwoording van de bijbel nl.de schepping van het leven door een schepper.

De huidige wetenschap gebruikt (enkel) onze 5 zintuigen om onze wereld te ontdekken en te begrijpen

om de spirituele wereld te ontdekken moet je het 6de zintuig ontwikkelen ( het hart genoemd)

Dus nogmaals religieuze teksten geschreven door mensen die de verlichting ( spirituele vooruitgang) hebben bereikt.

Mis geïnterpreteerd door geleerden (talmud)

In het geheim bestudeerd door mensen met spirituele ontwikkeling (kabbalah)

Hier een recent linkje:
 
http://www.phillyvoice.com/folks-flat-earth-rocket-man-finally-launched-near-space/

Tja, ik weet niet wat ik ervan moet denken. Qua 'research' heeft het natuurlijk niet zoveel zin om een raket te bouwen die niet significant hoger komt dan een forse wolkenkrabber waar je op je gemak uit het raam kunt gaan kijken. De bereikte hoogte is pakweg 2x de eiffeltoren, maar minder dan de shanghai tower of burj kalifa. 
 
Maar goed, vergeleken met een vliegtuig is het uiteraard een minimale hoogte. En dan is er een kul argument dat de ovale ramen in vliegtuigen het doen lijken alsof de aarde rond is, maar dat gaat natuurijk niet echt op: de ramen op het flight deck zijn normaliter behoorlijk vlak (in iets als pakweg een 737), maar als je de ramen niet vertrouwd kun je ook op aanzienlijke hoogte uit een vliegtuig springen met een parachute - een orde grootte hoger dan deze stoomraket wist te bereiken. 
 
Wel respect voor de prestatie overigens, ik zie me nog geen raket bouwen waarmee ik mezelf een halve kilometer de lucht in schiet en de landing nog overleef ook. Niet dat je die landing in nederland wilt overleven trouwens, ik gok dat de boete ergens tussen de 6 en 8 cijfers lang is

Bladerunner schreef: Desondanks predikte de kerk dat de Aarde het punt was waar alles omheen draaide.

Nee, er werd door de Kerk alleen gesteld dat de mens het middelpunt van de schepping vormt. Op grond van dit argument wenste de Kerk daarom alleen het door Ptolemaios (Ptolemeus) opgestelde geocentrische systeem als het enig juiste te accepteren.

BenM schreef: Hoe maf die platte-aarde-types dan ook mogen lijken, wellicht kunnen we wel leren van hun methoden om een compleet idioot concept plausibel te houden, en hoe daar mee om te gaan als iets dergelijks gebruikt wordt om te argumenteren voor of tegen theorien die aardig bewezen zijn, maar lang niet zo sterk als de bolvormige aarde.<
 
Er is een schrijver die de methode met de vlaggetjes en een kijker onderuit haalt met overtuiging. Als je de maatschappij bekijkt op samenstelling is slechts enkele procenten bezig met (deel-)wetenschap.

Er zijn vele kerkprenten waar de aarde als middelpunt afgebeeld wordt. Dus je dient niet eenzijdige bronnen te citeren. En dan komt de psychologie van de ontkenningfase er nog bij te pas. En het Schopenhauer theorem niet te vergeten.

de mens het middelpunt van de schepping vormt

 
Het is, hoewel off topic, wel een interessant stukje wetenschapsgeschiedenis. Afsplitsen naar een nieuw topic zou opportuun zijn, ware het niet dat dat technisch waarschijnlijk moeizaam wordt. Daar kijk ik nog even naar.
 
Hoe keek men rond de tijd van Galilei hier eigenlijk tegenaan? Vaak hoor je dat het van verregaand antropocentrisme getuigde. Alles draaide om die mens en zijn bevoorrechte positie in het centrum van de kosmos.
 
Maar dit beeld is niet correct.
 
De wereld werd destijds onderverdeeld in de hemelse sferen en het ondermaanse. De volmaakte God en de volmaakt cirkelvormige sferen in een volmaakt zuivere ether boven in het hemelrijk, en de ploeterende gebrekkige mens met de vier onzuivere elementen (in de volgorde vuur, lucht, water, aarde) en de bijbehorende natuurwetten in dat beklagenswaardige ondermaanse. Het zwaarste element; aarde waar alles naar toe moest vallen, bevond zich onderaan.
 
De Aarde bevond zich dus weliswaar in het centrum van de kosmos, maar dat was niet zoals vaak gedacht wordt een ereplaats. Het was de onderste laag van alle kosmische processen, de 'bodem' van de kosmos, de plek waar al het onvolmaakte naar toe valt en daarmee juist de meest onvolkomen, de minderwaardigste, plek in het universum. Het was Dante die rond 1300 dan ook de hel daar weer onder situeerde, in het centrum van de Aarde. 
 
Ruimtelijk bezien was de hel dus het middelpunt van de schepping.
 
Galilei probeerde juist in zijn Sidereus nuncius de Aarde te verheffen door aan te tonen dat ze niet het afvoerputje van de kosmos (Galilei: "die vuilhoop van drek en droesem") was. Hij toonde aan dat de hemelse sferen (die beginnen bij de Maan), niet allemaal volmaakt waren, want door zijn kijker bleek die bergachtige Maan helemaal geen perfect gladde bol. En niet alles viel naar, of draaide rond het ondermaanse getuige de manen van Jupiter. En de schijngestalten van Venus, samen met de zeer duidelijke verandering van schijnbare diameter konden alleen maar verklaard worden als Venus niet rond de Aarde, maar om de Zon draaide.