sciencetalk

Ja, maar het relatieve verschil met onze klok verschilt in toenemende mate, niet?

Maarten1234 schreef: ↑ma 28 dec 2020, 13:07 Ja, maar het relatieve verschil met onze klok verschilt in toenemende mate, niet?

Ik vertelde je net dat dat niet zo is.

Als iets (oneindig lang) afneemt betekent niet dat het dan perse naar nul gaat.
Ook is er nog de horizon van het universum waar iets achter kan verdwijnen.

Ga je eens verdiepen in de theorie.
Natuurkunde is niet zomaar wat ideetjes verzinnen en die dan als feit presenteren.

Wat ik feitelijk wilde aantonen is dat onze waargenomen uitdijing van ruimte daarginds, ook samengaat met een toenemende (gravitationele) tijdcontractie aldaar. QED.

Volgens het idee van de ruimtetijd, hangen tijdswaarnemingen en ruimtewaarnemingen samen. Een verandering van het ene, betekent een verandering van het andere en vice versa.

Elke waarnemer zal lokaal ongekrimpte en onuitgedijde ruimte waarnemen, in de buurt van waar hij of zij zich bevindt.
Maar verderop, in een ander frame, zal hij de tijd zien dilateren/contraheren en de ruimte zien krimpen/uitzetten, relatief tot zijn eigen ruler en zijn eigen klok.

Dat is hoe ik relativiteitstheorie begrijp.

Maarten1234 schreef: ↑ma 28 dec 2020, 13:14 Wat ik feitelijk wilde aantonen is dat onze waargenomen uitdijing van ruimte daarginds, ook samengaat met een toenemende (gravitationele) tijdcontractie aldaar. QED.

De ruimte dijt overal even sterk uit, voor zover we weten. Niet sterker "daarginds".
Dat zou strijdig zijn met de huidige inzichten dat het heelal op grote schaal homogeen is en dat er geen voorkeur-locatie bestaat.

Laat me het voorbeeld nog eens nemen uit de speciale relativiteitstheorie.

Relatief tot waarnemers op Aarde krimpt het snel reizende schip (ruimtekrimp) en dilateert de tijd in het schip (tijdsvertraging).
Relatief tot de waarnemers in het schip loopt de tijd normaal en gebeurt er niks met de ruimte, maar zien zij een ruimtekrimp in de bewegingsrichting en een krimp van de Aarde.
Wanneer zij vertragen zien zij die gekrimpte ruimte voor zich uitdijen en hun klokken lopen terug - relatief - sneller.

Uit dit voorbeeld kunnen we zien dat de meting van tijdsdilatatie samengaat met de meting van een ruimtekrimp en de meting van een ruimte-uitzetting weer samengaat met een tijdcontractie.

Waarom zou dat anders zijn wanneer we de ruimte observeren in het heelal?
We zien ruimte-uitdijing, en inderdaad, er is (gravitationele) tijdcontractie aldaar.

En wanneer we ruimtekromming zien, is daar ook een klok die relatief trager loopt dan onze klok hier. (gravitational lensing vb.)

Xilvo schreef: ↑ma 28 dec 2020, 13:23 de huidige inzichten dat het heelal op grote schaal homogeen is en dat er geen voorkeur-locatie bestaat.

Dat zijn echter onbewezen assumpties...

Maarten1234 schreef: ↑ma 28 dec 2020, 13:23 Uit dit voorbeeld kunnen we zien dat de meting van tijdsdilatatie samengaat met de meting van een ruimtekrimp en de meting van een ruimte-uitzetting weer samengaat met een tijdcontractie.

Dit voorbeeld laat zien dat dat in sommige omstandigheden het geval is wat allerminst betekent dat het altijd opgaat.
Waar is je "ruimtekrimp" in een zwaartekrachtsveld?

Nogmaals, ga je eerst eens verdiepen in de theorie. Dit gespeculeer op basis van onbegrepen theorieën leidt nergens toe.

Maarten1234 schreef: ↑ma 28 dec 2020, 13:24

Xilvo schreef: ↑ma 28 dec 2020, 13:23 de huidige inzichten dat het heelal op grote schaal homogeen is en dat er geen voorkeur-locatie bestaat.

Dat zijn echter onbewezen assumpties...

Op basis van vele observaties.

Weerleg ze dan maar eens. Maar dan wel goed onderbouwd.

dat het overal homogeen is, hoe kan je dat met zekerheid weten? We kunnen maar een fractie observeren van het hele universum? Dat is een onbewezen assumptie. Zelf onbewezen assumpties postuleren, maar een ander verwijten dat hij onwetenschappelijke onzin verkoopt. Is niet echt intellectueel eerlijk.

Xilvo schreef: ↑ma 28 dec 2020, 13:32

Maarten1234 schreef: ↑ma 28 dec 2020, 13:23 Uit dit voorbeeld kunnen we zien dat de meting van tijdsdilatatie samengaat met de meting van een ruimtekrimp en de meting van een ruimte-uitzetting weer samengaat met een tijdcontractie.

Dit voorbeeld laat zien dat dat in sommige omstandigheden het geval is wat allerminst betekent dat het altijd opgaat.
Waar is je "ruimtekrimp" in een zwaartekrachtsveld?

Er is toch een kromming van de ruimte in een zwaartekrachtsveld? Bijvoorbeeld licht buigt nabij een zwaar voorwerp.

Er is een verschil tussen iets wat niet bewezen is (en in de natuurkunde kun je vrijwel niets voor 100% bewijzen) en aantoonbaar onjuiste uitspraken doen.

Maarten1234 schreef: ↑ma 28 dec 2020, 13:38 Er is toch een kromming van de ruimte in een zwaartekrachtsveld? Bijvoorbeeld licht buigt nabij een zwaar voorwerp.

Voor zover ik weet is voornamelijk de kromming van de tijdscomponent hiervoor verantwoordelijk. Maar dat is de algemene relativiteitstheorie, daar durf ik geen stellige uitspraken over te doen.

Inderdaad: de klok loopt daar relatief trager dan onze klok. Maar het ene veroorzaakt niet het andere, het ene en het andere gaan steeds samen.