sciencetalk

Het twee-spleten experiment is een veel geciteerd bewijs voor het quantum-mechanisch gedrag van licht(-deeltjes) of andere deeltjes. Maar er is een nog veel eenvoudiger experiment, nl. met één spleet. Immers daar zie je óók al het diffractie-patroon.

Is m.i. nooit te verklaren vanuit een corpusculaire aanname (van de deeltjes).

KlaasF schreef:Het twee-spleten experiment is een veel geciteerd bewijs voor het quantum-mechanisch gedrag van licht(-deeltjes) of andere deeltjes.

Het is een bewijs voor het golfkarakter van licht, zonder quantummechanica. Young demonstreerde het in 1804, lang voor de quantummechanica.

 

KlaasF schreef:er is een nog veel eenvoudiger experiment, nl. met één spleet. Immers daar zie je óók al het diffractie-patroon.

Het diffractiepatroon van een enkelspleet is meestal minder duidelijk dan dat van een dubbelspleet, als je gebruik maakt van eenvoudige middelen. Bijvoorbeeld als je met het blote oog door een dubbelspleet naar de omgeving kijkt.
 
Ook is het diagram van de interferentie bij een dubbelspleet  simpeler dan dat van een enkelspleet.
 

Een ander experiment is met een halfdoorlaatbare spiegel. Als je de twee bundels bij elkaar brengt, treedt er ook interferentie op. Elk foton neemt beide routes.
Ik vraag me af wat er gebeurt als je één route veel langer maakt dan de andere. Ik verwacht dat het interferentie patroon geleidelijk vermindert bij toenemend lengteverschil. Als dat zo is kan je de ‘lengte’ van het betreffende foton bepalen. Als er interferentie blijft bestaan, is het tijdstip van detectie precies gerelateerd aan het gemiddelde van de duur van het afleggen van twee afzonderlijk routes. Als dat niet zo was, dan had het foton een voorkeur voor een bepaalde route en dat is niet mogelijk (de halfdoorlaatbare spiegel laat precies 50% door).