sciencetalk

Volgens de Binas-tabel zou oxaalzuur moeten reageren met jood. Oxaalzuur is zelfs een sterkere reductor dan Natriumthiosulfaat (Natriumthiosulfaat reageert wel degelijk met jood). Als ik jood en oxaalzuur bij elkaar voeg gebeurd er niks. Wat is de verklaring ?

Wat voeg je precies bij elkaar? De vaste stoffen? Of oplossingen, en zo ja, in welke concentratie?

Best een tricky reactie, als ik het begin van dit artikel zo lees: https://pubs.acs.org/doi/10.1021/j100373a041.

Het is in ieder geval niet zo simpel als het met elkaar vergelijken van wat redoxpotentialen: er is duidelijk een fikse activeringsenergie (want zonlicht noodzakelijk). En dan gebruik jij ook nog eens oxaalzuur in plaats van natriumoxalaat, zodat de concentratie oxalaationen ook nog eens klein is. Het effect van de lading van ongeladen oxaalzuur en oxalaat-ionen vind ik tricky om in te schatten. I₂ wil die elektronen immers graag hebben. Ik ben niet zo happig op de combinatie 'halogeen' en 'UV-licht', maar je zou kunnen proberen wat er gebeurt als je een UV-lampje op de oplossing van oxaalzuur en jood richt.

Oudere artikelen die met Cl₂ en Br₂ de reactie proberen uit te voeren wijzen op het bestaan van een wat merkwaardig HOX-intermediair waarbij X = Cl of Br; maar ik kan helaas niet verder lezen dan dat.

De crux zit hem in die activeringsenergie, in het verschil tussen kinetiek en thermodynamica. De reactie is thermodynamisch gunstig maar jodium als oxidator reageert niet zo snel, omdat in veel gevallen eerst twee I* radicalen moeten worden gevormd. Onder invloed van UV-licht verloopt deze reactie als een tierelier.

Wat nog meer speelt is is dat jodium niet goed oplosbaar is, dus de concentratie reagerende deeltjes is erg laag en dat is niet goed voor zowel de kinetiek als voor de redoxpotentiaal.

Oxalaat of oxaalzuur zou op zicht niet zoveel uit moeten maken. Met permanganaat oxideert oxaalzuur bijvoorbeeld direct.