Wat nu volgt is een volgens mij eenvoudig logisch wiskundige redenering die uitlegt waarom tijd niet kan bestaan in de 'buitenwereld', maar dat de ervaring van tijd een eigenschap is van een bewustzijn dat interageert met deze 'tijdloze' buitenwereld.
De aanname is dat wanneer duurtijd daadwerkelijk zou bestaan 'daarbuiten', zou je oneindig terug moeten gaan om tot aan het begin te komen. Eventueel met multiversums ofzovoort. Je zou een oneindig verleden hebben. Want zelfs als er niets zou zijn in het universum, zou er een duurtijd zijn.
Dat is mijn aanname.
Wanneer je x "min oneindig" doet, heb je het idee dat je x oneindig ver naar beneden verplaatst hebt, richting een oneindig negatieve waarde. Om terug te keren naar x door getallen toe te voegen, zou je in theorie een oneindige hoeveelheid moeten toevoegen.
Met betrekking tot tijd zou dat betekenen dat;
Wanneer je min oneindig teruggaat in de tijd en dan vervolgens de tijd laat verlopen tot het nu, zou het oneindig lang duren om bij het nu aan te komen.
Met andere woorden: het 'nu' zou nooit bereikt kunnen worden. Want het zou oneindig lang duren om vanuit een oneindig verleden het nu te bereiken.
Daarom kan tijdsduur niet iets zijn van de werkelijkheid 'daarbuiten', maar is tijdsduur iets wat wij zo beleven of meten ten gevolge de interactie van een bewustzijn met de werkelijkheid daarbuiten die an sich geen sequentiële volgorde der gebeurtenissen in de tijd kent, zoals we die ervaren. Zoals Immanuel Kant het formuleerde: tijdsverloop behoort tot de fenomenen niet tot de noumena.