sciencetalk

Als er uit 'niets' een heel universum is geboren, is het dan niet per definitie dat als niets bestaat eigenlijk alles bestaat?

Met alle respect: dat klinkt heel erg diepzinnig en wat al niet, maar het zal toch echt wel wat meer argumentatie vergen. Neem je eerst een kijkje met onze zoekfunctie naar wat i.v.m. "alles" en "niets" zoal aan bod is geweest in dit forum?

Als er uit 'niets' een heel universum is geboren, is het dan niet per definitie dat als niets bestaat eigenlijk alles bestaat?

Het is niet zeker dat alles wat bestaat bij het universum hoort.

Maar ik vind het een goede vraag, ik denk zelfs dat het antwoord ja is. Het is het waard om er even over na te denken.

Het is niet zeker dat alles wat bestaat bij het universum hoort.

Volgens mij is dat juist de betekenis van "universum".

Het lijkt me in ieder geval niet "niet zeker", het hangt er gewoon vanaf welke definitie van universum je gebruikt.

Als er uit 'niets' een heel universum is geboren

Niet mee akkoord.

Wie zegt dat er 'niets' was. Voor zover ik begrepen heb gehad uit een boek dat ik eens gelezen heb over de oerknal, zijn de eerste elementaire deeltjes ontstaan uit gecondenseerde vormen van energie.

Energie is niet 'niets'. Als je dat niet gelooft, zoek dan eens foto's op van nucleaire explosies. Ook maar wat energie die er vrijkomt, maar dat lijkt me wel degelijk 'iets'

is het dan niet per definitie dat als niets bestaat eigenlijk alles bestaat?

Ook weer niet mee akkoord.

Termen als 'meeste', 'minste', 'goed en slecht' enzoverder kunnen alleen bestaan als hun tegenpool bestaat. Dit omdat ze een verhouding uitdrukken.

Als ik 'meer' knikkers heb dan mijn buurjongen, zegt dit niet hoeveel ik er heb. Het zegt dat ik er gewoon meer heb dan iemand anders. Dit houdt automatisch in, dat als er maar 2 mensen zijn met knikkers, hij er de minste heeft.

Er zal altijd iemand (kan gedeelde plaats zijn) een 'minste' aantal knikkers hebben, als iemand er de 'meeste' heeft.

Ook bij goed en slecht zien we dit. Goed is een term die een mens geeft aan bv een gedrag. De enige reden waarom iets goed is, is omdat wij het goed vinden. Als wij het goed vinden, is er per defenitie ook iets dat we niet goed zouden vinden. Hier hebben we dan slecht. Het bestaan van 'goed' geeft onrechtstreeks een automatisch bestaan van het woord 'slecht'

Bij niets en alles is dit niet het geval volgens mij.

Niets duidt op een absoluut gegeven, het zijn er 0, geen, nadda, noppes. Dit geeft geen indicatie over een verhouding tot iets anders. Daardoor hoeft het woord 'alles' niet per se te bestaan.

iets wat wel het geval is bij bv. Goed en slecht.

Als er uit 'niets' een heel universum is geboren, is het dan niet per definitie dat als niets bestaat eigenlijk alles bestaat?

'Niets' als absoluut begrip is sowieso problematisch. Je kunt niet zeggen: eerst was er niets en daarna ontstond uit dat niets het universum. Want dan vooronderstel je dat er eerst wel iets was, namelijk tijd. Tijd lijkt mij echter een deel/aspect van het universum en kan in principe niet ontstaan (tenzij men een andere, 'hogere' tijd aanneemt, maar dat lost weinig op, hoewel het logisch gezien en misschien zelfs fysisch mogelijk is). De oerknal 'begint' met een singulariteit/punt, wat ondanks de kleine afmetingen niet niets is, maar eerder alles in een notendop.

In onze taal is 'niet' geen probleem: daar is het niet niets, maar de ontkenning van een bepaalde toestand (wat in feite juist heel veel openlaat en dus eerder 'meer' is). Wij hebben echter de neiging om van allerlei woorden zelfstandige naamwoorden te maken, X wordt, X-heid enz... Zo creëren wij begrippen die met betrekking tot hun werkelijkheid problemen opleveren.

'Alles bestaat' is ook een rare uitspraak: wat is 'alles'? 'Alles' kan betekenen 'elk ding', maar dan is de uitspraak 'Alles bestaat' zo goed als een trivialiteit, omdat men er meestal van uitgaat dat een ding geen ding is zonder dat het bestaat. Als je bedoelt met 'Alles', elk logisch (/mathematisch/fysisch?) mogelijk concept, en als we ervan uitgaan dat er goede argumenten bestaan voor de uitspraak 'het universum ontstond uit niets', dan denk ik dat 'Alles bestaat' daar zeker geen gevolg van is. 'Alles bestaat' betekent in dat geval: elk mogelijk begrip heeft zijn concrete instanties. Misschien is zoiets verdedigbaar, maar dan toch met andere argumenten.

Niet alles kan bestaan. Het universum. Daarin kan alles bestaan wat mogelijk is, maar daarom bestaat daarin niet alles. En alles wat onmogelijk in dit universum kan bestaan, kan misschien wel bestaan in een ander universum. Een ander universum schept weer superveel mogelijkheden van dingen die kunnen bestaan. Stel dat er 10²²² andere universa zijn, dan zijn er onvoorstelbaar veel mogelijkheden...En als alles bestaat zijn er ook oneindig veel mogelijkheden. Je kan niet zeggen: "dat heelal kan onmogelijk bestaan", want Alles bestaat. Een oneindigheid dus... en daarom denk ik dat alles nooit (en vooral niet tegelijk) kan bestaan.

En dit alles is enigszins raar geformuleerd, maar ik ben daar nu eenmaal niet zo goed in (tenzij ik er meer tijd in steek dan ik nodig acht).

En dit alles is enigszins raar geformuleerd, maar ik ben daar nu eenmaal niet zo goed in (tenzij ik er meer tijd in steek dan ik nodig acht).

Ik acht het wel nodig, want ik begrijp er heel weinig van. Als je het helderder kunt formuleren, doe je dat toch?

Het klinkt een beetje als Plato, die zegt dat alles bestaat, omdat wanneer je denkt aan iets dat niet bestaat, het al bestaat in je gedachten

Het klinkt een beetje als Plato, die zegt dat alles bestaat, omdat wanneer je denkt aan iets dat niet bestaat, het al bestaat in je gedachten

Maar dat zit je hopeloos vast op het feit.

Er zijn dingen die mijn brein niet kunnen (en ooit zullen) vatten of bedenken. Maar deze vallen onder de categorie alles.

Ben deze uitspraak nog in een (constructieve, positieve) discussie tegengekomen bij een les wijsbegeerte (iets als filosofie in mijn ogen).

Wist wel niet dat hij van plato was tbh.

Het klinkt een beetje als Plato, die zegt dat alles bestaat, omdat wanneer je denkt aan iets dat niet bestaat, het al bestaat in je gedachten

En op het moment dat je er niet aan denkt? dan bestaat het toch ook niet, niks, nada, niente, niets?

Er zijn dingen die mijn brein niet kunnen (en ooit zullen) vatten of bedenken.

En op het moment dat je er niet aan denkt? dan bestaat het toch ook niet, niks, nada, niente, niets?

"Bestaan" of "er zijn" zijn subjectief.

En op het moment dat je er niet aan denkt? dan bestaat het toch ook niet, niks, nada, niente, niets?

Refereer jij naar Einstein die zei dat de maan niet zou bestaan als je er niet aan denkt? Dat ligt namelijk iets anders. Maar is dat wat je hier bedoelt?

En op het moment dat je er niet aan denkt? dan bestaat het toch ook niet, niks, nada, niente, niets?

Nou nee, om dat het idee zelf in de dimensie tijd bestaat. Je kan tijd ook als een soort coördinaat zien

Refereer jij naar Einstein die zei dat de maan niet zou bestaan als je er niet aan denkt? Dat ligt namelijk iets anders. Maar is dat wat je hier bedoelt?

Dat is de fameuze kwantum-theorie die zegt dat iets niet bestaat als het niet wordt waargenomen.

Dat is de fameuze kwantum-theorie die zegt dat iets niet bestaat als het niet wordt waargenomen.

Ik ben vrij goed bekend met deze fameuze theorie. Echter die zegt helemaal niets over dat de maan er niet zou zijn als niemand er naar kijkt, dat maakte een inmiddels te oude en verstokte Einstein ervan. Daarom vroeg ik speciaal of Mechatronica wellicht daar aan dacht, want dat is gewoon niet helemaal waar.