Tempo en snelheid

[peterdevis]

Beste cock,
 

1. De afbeelding is een voorbeeld uit de natuur nl de elektromagnetische golf (bv licht).
2. Er is momenteel geen enkele theorie die onbeperkt geldig is. Dit neemt niet weg dat theorien geldig zijn binnen bepaalde grenzen en deze binnen deze grenzen niet gefalsifieerd zijn. Dit wordt binnen de wetenschap en wetenschapstheorie niet als ketterij aanzien.
3. Het is niet omdat er binnen het wetenschapsforum gediscusieerd en getwijfeld wordt over bepaalde zaken dat dit noodzakelijk discussiepunten zijn binnen de wetenschap. Bedenk dat dit een lekenforum is. En voor je zaken van de quantum erbij haalt leer eerst de begrippen uit de klassieke mechanica, dan de srt en dan pas quantummechanica of ART. En dan nog : zonder de (uitgebreide ) kennis van de wiskunde die men hiervoor gebruikt kan je misschien die theorieen een beetje begrijpen maar nooit ter discussie stellen.
4. Newton en ART ( Einstein) zijn twee verschillende theorien. newton kun je bijvoorbeeld enkel gebruiken bij 'kleine' massa en trage snelheden. tussen de drie wetten van Newton is er geen tegenspraak. de derde wet zegt dat op appel en aarde een even grote maar tegengestelde kracht werkt. De tweede wet (F=ma) zegt dus dat beide voorwerpen (want op beide werkt een kracht) zullen versnellen. Aangezien de kracht klein is en de massa van de aarde groot is de versnelling van de aarde zo klein dat deze verwarloosbaar is.

[Anton_v_U]

 
Volgens de wet van actie en reactie, zal er inderdaad sprake zijn van interactie. Met andere woorden de appel zal ook aan de aarde trekken.

Goed!
 

 

Dit wordt onder andere bevestigd door het onderzoek naar exoplaneten, waar een wiebelende ster het bestaan van haar omringende planeten kan prijsgeven. 

Goed, heel goed zelfs! Ze trekken elkaar aan.

 
 

In de eerste wet van Newton echter wordt gesproken over een resulterende kracht. Hier lijkt moeder natuur twee krachten af te trekken, waarbij de sterkste wint. Hier is het dus wel degelijk eenrichtingsverkeer. De massa van de aarde versnelt de appel naar zich toe, omdat ze de sterkste kracht is.

Nee. De derde wet van Newton zegt nog iets meer, namelijk dat beide krachten even groot zijn en tegengesteld gericht.
 
 

Het merkwaardige is, dat men hieruit, naar mijn bescheiden denkvermogen, kan interpreteren alsof er een tegenspraak is tussen de eerste en de derde wet.

Dat denk je omdat je traagheid van massa nog niet begrijpt. Op twee objecten werkt dezelfde (resultante) kracht, toch komt het ene object veel sneller in beweging dan het andere. Hoe kun je dat verklaren? Valt de appel op de aarde of valt de aarde op de appel? Domme vraag? Denk er maar eens over na...
 
 

3. Dan is er nog de goede oude Einstein, die beweert dat de massa van de aarde een put maakt in het weefsel van de ruimtetijd. Het putje dat het massaatje van de appel :maakt is echter zo verwaarloosbaar klein, dat het meegesleurd wordt in de maalstroom die de aarde in de ruimtetijd veroorzaakt.
Ik wacht met ongeduld op uw welwillende reactie, en zal afgaande op uw reactie een poging doen om de drie bovenstaande punten te verbinden.

Niet aan beginnen, als je dat allemaal in één keer wilt begrijpen blijf je spaak lopen.
 
Dit is het programma dat ik voor je heb bedacht, moet kunnen in een jaar of 4 intensieve studie als je een gedegen middelbare schoolachtergrond hebt met wis en natuurkunde, anders moet je er 2 of 3 jaar voorbereiding bij optellen.  Schrijf je in bij een universiteit en ga deze dingen leren:
 
1) klassieke mechanica en de klassieke relativiteit van Gallileï en Newton,
2) aanvullen en verdiepen met differentiaalrekening, integraalrekening, Lagrange, en wat meetkunde. 
3) Optica
4) SRT
5) lineaire algebra,  veldentheorie, integraalrekening, en tensorrekening. 
6) ART
 
Edit:
 
Ik zie nu dat Peter het intussen allemaal al prima uitgelegd heeft maar vergeet niet om het ook zelf te ontdekken. Een uitleg lezen is wat anders dan begrijpen hoe het werkt.
 
Overigens moet je voor kwantumfysica nog wat extra aandacht geven aan lineaire algebra gecombineerd met operaties in complexe n-dimensionale verctorruimtes - complex betekent niet ingewikkeld maar dat is het wel 
Kansrekening en gedegen kennis van differentiaalvergelijkingen is ook nodig.

[mathfreak]

De eerste wet van Newton stelt dat een voorwerp in rust blijft of met een constante snelheid beweegt als de som van de resterende krachten nul is.
Er is wat dat betreft dus geen tegenspraak met de derde wet van Newton.

[Michel Uphoff]

@Cock: ik lees overal dat er een inherente tegenspraak is tussen de kwantumfysica en de relativiteitstheorie.

 

Tussen de kwantumfysica en de algemene relativiteit, niet de speciale relativiteit. Inderdaad is een van de grote onopgeloste problemen de onzinnige resultaten die men krijgt als men de formules van de algemene relativiteit toepast in het domein van de kwantumfysica. Meer in het bijzonder het probleem van de kwantumzwaartekracht. De snaartheorie en de loop-kwantumzwaartekracht zijn twee wegen die bewandeld worden in een poging beide te verenigen. Maar het onderwerp betrof de srt en die kent dit probleem niet.

 

De massa van de aarde versnelt de appel naar zich toe, omdat ze de sterkste kracht is.

 
Je pakt de handschoen op, fijn. Hier -zonder enige formule- wat verduidelijking waar je misschien wat aan hebt:
 
In huis-tuin-en-keukentaal:
De Maan draait om de Aarde
De appel valt naar de Aarde
De zwaartekracht van de Aarde trekt de appel naar zich toe
Dit lijkt allemaal wel correct en zeer bruikbaar, maar alle drie de uitspraken zijn voor iemand met wat kennis van de klassieke mechanica foutief:
 
Klassieke mechanica:
De Maan draait niet om de Aarde.
[sharedmedia=core:attachments:13981]
Hier zie je twee even zware hemellichamen om elkaar heen draaien. Wie draait er nu om wie? Het is duidelijk dat ze niet zozeer rond elkaar, maar rond hun gemeenschappelijke massacentrum draaien. Als je aan weerszijden van een stokje twee even zware appels prikt dan zal de balans precies in het midden liggen, dat is dat gemeenschappelijke massacentrum.
[sharedmedia=core:attachments:13982] 
Is een massa aanmerkelijk groter dan de andere, dan zal dat massacentrum zich naar de grote massa verplaatsen. Te vergelijken met een stokje met aan de ene uiteinde een doperwt en aan de andere kant een appel, het massacentrum zal dicht bij de appel liggen. Nog steeds draaien beide lichamen rond dat centrum. Natuurlijk is de massa van de Zon zoveel groter dan die van de Aarde en dus ligt dat centrum veel dichter bij de Zon, in de Zon zelfs, maar dat doet aan het principe niets af. De Maan en de Aarde draaien rond een gemeenschappelijk punt.
 
De appel valt niet naar de Aarde:
Als we beide even zware hemellichamen zouden stoppen in hun rotatie, dan vallen ze naar elkaar toe. Ze zullen met elkaar trachten te botsen in het massacentrum, ook dat is bij even zware objecten eenvoudig in te zien. Natuurlijk zal hun oppervlak tijdens hun weg naar dat centrum de spelbreker zijn, maar voor puntvormige massa's klopt het helemaal. Ook de appel en de Aarde zullen naar hun gemeenschappelijke massacentrum trachten te vallen. Omdat de Aarde zo veel zwaarder is, is die verplaatsing gewoon onmeetbaar klein (het gemeenschappelijke massacentrum ligt misschien een paar Plancklengtes van het middelpunt van de Aarde af) maar dat doet aan het principe niets af. De Aarde en de appel vallen naar elkaar en dat doen ze in dezelfde tijd. Als de appel met een flinke snelheid richting massazwaartepunt valt (want de weg naar het massacentrum is groot), valt de aarde met een onmeetbaar kleine snelheid richting appel (want de weg naar het massacentrum is bijna nihil).
 
De zwaartekracht van de Aarde trekt de appel naar zich toe is de helft van het verhaal:

gravittie 646 keer bekeken

Het bovenste plaatje is weer overzichtelijk; beide massa's zijn even groot, en ze zullen elkaar met een gelijke kracht F aantrekken. Maar uit het middelste plaatje wordt ook duidelijk dat het object links aan drie objecten rechts trekt, terwijl die met zijn drieën slechts aan een object trekken. Dat doen ze allemaal met dezelfde kracht F als in het bovenste plaatje. Het onderste plaatje is het resultaat, beide massa's trekken even sterk aan elkaar, en wel met 3F in dit voorbeeldje. De appel en de Aarde trekken elkaar met exact dezelfde kracht naar zich toe. Ook hier is de massa van de Aarde zo overheersend dat je in dit geval prima uit de voeten kunt met de huis-tuin-en-keuken uitspraak, maar die klopt dus niet. De appel en de Aarde trekken even hard aan elkaar.
 
Relativiteit:
De klassieke mechanica is heel logisch, en een paar van de formules die bovenstaande wetten beschrijven zijn in vorige antwoorden al gegeven. Wat meer een appèl aan het voorstellingsvermogen doet de algemene relativiteitstheorie (art), terwijl de bijbehorende wiskunde van specialistisch universitair niveau is, ik waag mij daar niet aan. Maar beelden en beschrijvingen zonder formules kunnen ook wat inzicht geven:
 
Je hebt vast wel eens het voorbeeld gezien van een rubberen vel met daarop een zware bal en knikkers die dan rond die bal roteren, ongeveer als in dit plaatje:

gravitatieput 646 keer bekeken

Einstein kwam tot het inzicht dat de zwaartekracht totaal anders werkte dan in de klassieke mechanica werd beschreven. Hoewel de wetten van Newton perfect lijken, zijn ze dat ver achter de komma niet. Einstein ging uit van een vierde dimensie, de ruimtetijd. Massa's krommen de ruimtetijd, en de kromming van de ruimtetijd veroorzaakt zwaartekracht. Of zoals Wheeler het uitdrukt: "Spacetime tells matter how to move and matter tells spacetime how to curve."
 
In het plaatje zie je een analogie, want helaas kan niemand een vierdimensionaal plaatje tekenen. De planeet draait nu rond de ster als het balletje in een roulette. Maar in tegenstelling tot dat balletje (dat wrijving ondervindt) zal de planeet haar ellipsvormige baan miljarden jaren blijven volgen omdat er (vrijwel)  niets is dat haar afremt. Overigens is hier onmiddellijk ook duidelijk waarom ellipsvormige banen zoals in het plaatje zoveel voorkomen. De planeet moet wel heel erg precies 'uitgelijnd' worden wil hij een perfecte cirkelbaan kunnen beschrijven. De planeet volgt zogezegd de kortste weg in kromming van de ruimtetijd, en zal dat blijven doen totdat er een externe kracht op haar wordt uitgeoefend. De ideale baan, die kortste weg, heet een ruimtetijd geodeet. Alles wat zo'n geodeet volgt ervaart geen externe kracht, en andersom, als er een externe kracht wordt uitgeoefend wordt er dus afgeweken van de geodeet. Dat afwijken kan je voelen. Een astronaut in een baan om de Aarde ervaart 'gewichtloosheid', voelt geen externe kracht, volgt die geodeet. Pas als de raket versnelt (vertraagt) is die ervaring van gewichtloosheid verdwenen, wordt er afgeweken van de lokale kromming van de ruimtetijd en ervaart men de externe kracht als 'gewicht'. Merk op, dat 'gewichtloosheid' (geen externe krachten ervaren) iets totaal anders is dan geen massa hebben.
 
Alles dat in vrije val is (er werken dus geen externe krachten op in) volgt zo'n geodeet. Als de arme astronaut naar de Aarde stort is hij in vrije val, ervaart 'gewichtloosheid', en volgt dus de geodeet. We veronachtzamen hier even de invloed van de atmosfeer, en helaas komt hij dus uiteindelijk het oppervlak van de Aarde tegen. Dat oppervlak verhindert zijn vrije val, verhindert dat hij die geodeet kan blijven volgen. Dus is het voorbij met zijn ervaring van gewichtloosheid. Wat wij als ons 'gewicht' ervaren is in feite de (elektromagnetische) kracht die het aardoppervlak op ons uitoefent, dat is de kracht (de normaalkracht) die voorkomt dat wij onze weg in de gravitatieput, gemaakt door de massa van de Aarde in de ruimtetijd, kunnen vervolgen.
 
Zwaartekracht ontstaat dus doordat het oppervlak van de Aarde ons continue van een baan volgens de lokale ruimtetijdgeodeet afhoudt. Anders gezegd: De Aarde versnelt ons continue met ongeveer 10 meter per seconde per seconde (m/s²), en daarom voelen wij die zwaartekracht, ons gewicht. Hier blijkt het zogenaamde equivalentieprincipe, een kernbegrip van de art uit: Versnelling en zwaartekracht (trage massa en zware massa) zijn hetzelfde. Het maakt geen snars uit of de Aarde je met 10 m/s² van de geodeet vandaan houdt, of dat een met 10 m/s² versnellende raket dat doet.
 
Het is echt even wennen aan het volgende beeld: iemand die met steeds grotere snelheid naar de Aarde valt versnelt niet (want volgt de geodeet, is in vrije val en dus gewichtloos), en iemand die stil op de Aarde staat versnelt wel (want ervaart de externe kracht die hem van de geodeet af houdt als gewicht). Dat is nog eens een ander beeld dan het klassieke- van twee lichamen die aan elkaar trekken!
 
En als je het tot veel cijfers achter de komma uit gaat rekenen en gaat meten, blijkt het precies zo te zijn als Einstein in zijn art beschrijft. Zo-ook met de precessie van Mercurius. Als je de klassieke wetten van de mechanica toepast (dat zijn in dit geval tamelijk complexe berekeningen), dan blijkt dat de baan van Mercurius onder invloed van de gravitatie van andere planeten langzaam af moet wijken. De lange as van de ellips roteert, dat heet precessie:
 

Precessie 647 keer bekeken

 
Al medio 1850 was bekend dat de werkelijke precessie afwijkt van de volgens de klassieke mechanica berekende-. Het is niet veel, maar 160 jaar geleden al meetbaar. Einstein toonde 50 jaar later aan dat zijn algemene relativiteit exact de juiste precessie voorspelde. Menigeen was echter nog niet overtuigd.
 
Alles waar geen externe kracht op werkt, zal de kromming van de ruimtetijd volgen, of het nu massa heeft of niet. Dus moet ook licht de bochten in de gravitatieput rond de Zon volgen (er werkt immers geen externe kracht op). Omdat het licht afgebogen wordt, staan sterren in de buurt van de zon tijdelijk niet meer precies daar waar je ze zou verwachten.
 
Dat is andere koek dan het klassieke beeld! Licht heeft immers geen rustmassa, en zou dus volgens de klassieke mechanica niet afgebogen kunnen worden want daarin trekken alleen massa's elkaar aan.
 
Einstein voorspelde dat de positie van een bepaalde ster dicht bij de rand van de Zon tijdens de Zonsverduistering van 1919 tijdelijk nét een beetje verschoven moest zijn, en hij gaf tevoren exact op hoeveel die afwijking was. (*1)
 
Toen het totaaleffect in de praktijk precies zo gemeten werd waren de sceptici om, en Einstein op slag wereldberoemd.
 
En dat laatste is logisch want zeker toen waren er heel veel mensen die van zo'n eigenzinnige en contra-intuïtieve werking van de natuur niet veel moesten hebben. De duizenden experimenten door horden zeer kritische wetenschappers die er álles voor over hadden Einstein's ongelijk te bewijzen (eindelijk zelf beroemd worden..) kunnen tot op heden de relativiteit niet falsificeren en telkens weer zijn de waarnemingen tot ver achter de komma in overeenstemming met de relativiteit en niet met de newtoniaanse klassieke mechanica.
 
(*1) Overigens spelen hier aspecten van zowel de speciale- als de algemene relativiteit een rol. Volgens e=mc² heeft een foton wel een relativistische massa (de energie-inhoud), en dus kan een foton ook klassiek van baan veranderen door zwaartekracht. Wordt alleen dit effect conform de srt berekend, dan kloppen de uitkomsten niet, die zijn de helft van de waargenomen afwijking. Maar ook de kromming van de ruimtetijd moet volgens de art meegenomen worden waardoor de feitelijke afbuiging exact verdubbelt.

[cock]

Oké Anton,
Ik moet nog heel wat leren, laten we beginnen met het begin. We gaan het Newtoniaans beschouwen, en de zwaartekracht als een kracht zien.
Kan je me helpen met de volgende vraag;
Hoe kan de kleine massa van een appel, een gelijke maar tegengestelde kracht uitoefenen op de aarde? Waarom wipt de aarde niet waarneembaar naar de appel toe, als de appel in vrije val is, en met gelijke kracht aan de aarde, die ook in vrije val is (rond de zon) rukt? Waarom is de ontsnappingssnelheid van de aarde zo groot, en de ontsnappingssnelheid van een appel (een appel in de ruimte waarop een raket vertrekt) zo klein? Zou dit niet iets te maken hebben met het verschil in massa? (Newtoniaans, de ruimtetijdskromming laten we even buiten beschouwing).
Dat zal toch wel te maken hebben met inertie, en inertie heeft te maken met de hoeveelheid massa die een lichaam bevat. Dus nieks even grote kracht van actie=-actie. De twee massa's oefenen geen even grote maar tegengestelde kracht op mekaar uit. Dus mij lijkt het dat wet nr 1 (inertie) en wet nr 3,actie=-actie, niet met mekaar stroken, Kan je mij van dit misverstand afhelpen?
PS. Terwijl ik dit aan het schrijven was zie ik dat Michel mij om het zelfde ogenblik een een antwoord stuurde, dat ik nog moet lezen.
Ik zal het in een volgende post verwerken. Ik heb wel al gelezen dat Michel van een "gemeenschappelijk zwaartepunt" vertrekt

[Anton_v_U]

Oké Anton,
Ik moet nog heel wat leren, laten we beginnen met het begin. We gaan het Newtoniaans beschouwen, en de zwaartekracht als een kracht zien.
Kan je me helpen met de volgende vraag;
Hoe kan de kleine massa van een appel, een gelijke maar tegengestelde kracht uitoefenen op de aarde? Waarom wipt de aarde niet waarneembaar naar de appel toe, als de appel in vrije val is, en met gelijke kracht aan de aarde, die ook in vrije val is (rond de zon) rukt? Waarom is de ontsnappingssnelheid van de aarde zo groot, en de ontsnappingssnelheid van een appel (een appel in de ruimte waarop een raket vertrekt) zo klein? Zou dit niet iets te maken hebben met het verschil in massa? (Newtoniaans, de ruimtetijdskromming laten we even buiten beschouwing).
Dat zal toch wel te maken hebben met inertie, en inertie heeft te maken met de hoeveelheid massa die een lichaam bevat. Dus nieks even grote kracht van actie=-actie. De twee massa's oefenen geen even grote maar tegengestelde kracht op mekaar uit. Dus mij lijkt het dat wet nr 1 (inertie) en wet nr 3,actie=-actie, niet met mekaar stroken, Kan je mij van dit misverstand afhelpen?

 
Zoals mijn dochter het zei: de appel trekt even hard aan de aarde dus de aarde valt ook naar de appel toe maar veel minder snel want de aarde is veel zwaarder dus die komt bijna niet in beweging.
 
Een kind kan de was doen...

[cock]

Dat is overigens iets geheel anders dan massaloos zijn, de massa van de astronaut verschilt niet op Aarde en in een vrije val.

Dit schrijft u, Michel, en er zit een duidelijke logica achter. Maar ik blijf met een vraag zitten. De astronaut heeft inderdaad massa en is niet massaloos, waar hij zich ook bevindt. Maar is het steeds dezelfde massa?
- Een massa kan gedacht worden als zware massa (het product van interactie met een andere massa),  en trage massa, die de inertie voorstelt..
- Een massa zonder interactie (die is er natuurlijk altijd, maar we denken ze even weg) is trage massa. Het is een weerstand tegen versnelling. Nu is elke plaats in het heelal wel onderhevig aan zwaartekracht, maar deze trage massa blijft in principe gelijk.
- Zware massa is relatief aan de interactie met een andere massa. Hoe groter de interactie, met een ander lichaam, hoe "zwaarder" de massa, en hoe sterker de band met de andere massa. Die zware massa is onderhevig aan de regels voor de zwaartekracht (hoe groter de afstand, hoe kleiner de interactie, hoe groter de betrokken massa's, hoe groter de zwaartekrachtsband).
- Zo zal een steen op de maan lichter wegen dan dezelfde steen op de aarde weegt, en in de ruimte zal hij nog minder wegen. Dus de zware massa is variabel (relatief aan de interactie) en trage massa blijft uniform, waar de steen zich ook bevindt.

[cock]

Zoals mijn dochter het zei: de appel trekt even hard aan de aarde dus de aarde valt ook naar de appel toe maar veel minder snel want de aarde is veel zwaarder dus die komt bijna niet in beweging.
Een kind kan de was doen.
.

- Dus de aarde trekt even hard aan de appel dan de appel aan de aarde trekt. Dat kan inderdaad geen grote beweging van de aarde veroorzaken.
- Maar waarom (in het vacuum) valt een appel van appelstof gemaakt dan even snel als een zelfde appelvorm, maar dan van lood gemaakt? De aarde trekt dan toch (als we de redenering doortrekken), harder aan de loden appel dan de aan de appelen appel, daaruit zou een grotere snelheid moeten uit resulteren.
- De aarde zou aan de loden appel sneller moeten doen vallen, want de massa van de loden appel is groter, en de kracht van die de aarde uitoefent derhalve groter.Maar misschien compenseert de grotere weerstand tegen versnelling van de loden appel (trage massa) de grotere kracht van de aarde? De loden appel valt dan trager. De potentiële snelheid van de loden appel wordt vertraagd door de grotere massa van lood in vergelijking met appelstof.
- In het kort: De grotere trage massa compenseert de grotere zware massa van de loden appel, daarom vallen lood en appelstof even snel.
Dit lijkt mij een plausibele mogelijkheid. kan dit met bovenstaande post aan Michel (nr 39) gecombineert worden?
Als het zo is, dan is de was nog niet gedaan!

[cock]

Dag Michel, Cock nogmaals

Het is duidelijk dat ze niet zozeer rond elkaar, maar rond hun gemeenschappelijke massacentrum draaien.

- Dat is inderdaad de logica zelve, strikt genomen draait de maan niet rond de aarde, maar draaien de maan én de aarde rond een massacentrum.
- Maar is dat massacentrum dan vergelijkbaar met een zwaartepunt in een soort "midden" van de massa's? Dan gaan we toch deels terug naar de "natuurlijke plaats" van Aristoteles, wat voor mij best kan.
- Eb en vloed worden dan niet veroorzaakt door de aantrekkingskracht van de maan, maar door het zich verplaatsende massacentrum. Eb, het water dichtst bij het massacentrum, vloed, het verst van het massacentrum. Dat massacentrum ligt logischerwijze in de aarde (grootste massa aandeel). Dat kan best een nieuw inzicht zijn.
- Maar er is ook nog het probleem van de kip en het ei: de plaats waar het massacentrum zich bevindt, wordt bepaald door de bewegingen van de betrokken hemellichamen, en de plaats van de hemellichamen wordt bepaald door het massacentrum. Wat was er  eerst de hemellichamen of het massacentrum?

[Michel Uphoff]

Eb en vloed worden dan niet veroorzaakt door de aantrekkingskracht van de maan

 
Jawel, kijk eens naar dit plaatje en stel je ergens rechts uit beeld de Maan voor:
[sharedmedia=core:attachments:13418]
 
Bovenste deel:
1, de oceaan rechts aan de maanzijde is het dichtst bij de Maan, en de wordt daardoor dus het sterkst aangetrokken. 
2, de Aarde zelf wordt iets minder sterk aangetrokken want wat verder van de Maan.
3, de oceaan aan de andere kant, het meest ver van de Maan, wordt het minst sterk aangetrokken.
De pijltjes geven de grootte van de verplaatsing van de drie veroorzaakt door die verschillende aantrekkingskrachten aan.
Onderste deel:
Het resultaat met vloedbergen aan de maanzijde én de achterzijde waar de Aarde in 24 uur onderdoor draait, 2 keer en vloed per dag. In werkelijkheid is het meer dan 24 uur, want de Maan draait ook om de Aarde (zoals je nu weet volgens dehuis/tuin/keuken visie). Op de Aarde zelf hebben hoog- en laagtij weinig relatie meer met de positie van de Maan. De oceanen en zeeën 'klotsen' dat water tegen kuststroken, over bergen in het water en door vernauwingen et cetera heen, en de zwaartekracht van de Zon speelt ook een rol. Al met al geeft dit een complex resultaat.
 
Het 'slingeren' rond het gemeenschappelijk massacentrum van Aarde en Maan geldt voor de hele Aarde inclusief oceanen, en is dus niet de oorzaak van eb en vloed.
 
Op de andere vragen hoop ik binnenkort in te kunnen gaan, hopelijk springen de anderen bij als je haast hebt. Maar zoek ondertussen eens naar de termen massa, inertie en gewicht, en probeer ze  zelf te begrijpen. Verwarrend is, dat wij in het dagelijks spraakgebruik zowel de massa als het gewicht daarvan op Aarde met de eenheid kg aanduiden, terwijl het verschillende fenomenen zijn. Wat zou een massa van 1 kg (zie het als een zich niet wijzigende hoeveelheid materie) op de Maan wegen, en in een baan om de Aarde?

[cock]

Dag Michel,

Ook de appel en de Aarde zullen naar hun gemeenschappelijke massacentrum trachten te vallen.
 

Aangezien het massacentrum zich voortdurend verplaatst, onder invloed van de werking van de maan, zal het gemeenschappelijk zwaartepunt van de aarde en de appel zich voortdurend moeten verplaatsen, en met de beweging van de maan mee moeten evolueren. Mutadis mutandis, zou de appel dus sneller moeten vallen bij vloed dan bij eb.
Nu is onlangs de verdeling van de zwaartekrachtsverschillen van op aarde gemeten vanuit de ruimte. Ik heb niets gehoord of gelezen van getijdewerking. De verdeling was onregelmatig, maar niet getijde gebonden, .Althans daar heb ik niets over gelezen. De zwaartekracht zou toch moeten mee evolueren met het massacentrum; Blijkbaar is dit niet zo.

[Anton_v_U]

De aarde trekt dan toch (als we de redenering doortrekken), harder aan de loden appel dan de aan de appelen appel, daaruit zou een grotere snelheid moeten uit resulteren.

 
Nee!
 
Misconcepten als deze kun je het beste zelf oplossen. Probeer zoveel mogelijk invalshoeken te vinden om het door te krijgen.
https://www.youtube.com/watch?v=_mCC-68LyZM
 
Let op: een jongen beweert dat hij sinds hij natuurkunde heeft gehad op school weet dat de zwaartekracht op een zware bal hetzelfde is als op een lichte bal. Altijd al gedacht dat mensen in het onderwijs soms meer afleren dan dat ze leren...
 
Misschien kan Sheldon je helpen:
https://www.youtube.com/watch?v=AEIn3T6nDAo
Kijk naar het stukje vanaf 3:00 min en beantwoord de vraag: "and what do we know from this" (3:27)
 
Deze vind ik fantastisch, heeft er ook mee te maken. Moet je kijken (einde filmpje) hoe sommige kinderen hoogwaardig kunnen redeneren, gewoon omdat ze open staan voor wat ze zien en in staat zijn om logisch te denken:
https://www.youtube.com/watch?v=9zso7ChaQXQ

[cock]

Dag Peterdevis,
U schreef:

En ja het hebben van  een golflengte impliceert niet dat er een afmeting is.

Waarop ik u vroeg me een concreet voorbeeld te geven van een golflengte zonder afmeting, waarop u me o.a. volgend antwoord gaf:

De afbeelding is een voorbeeld uit de natuur nl de elektromagnetische golf (bv licht).

.Wil u daarmee zeggen dat de elektromagnetische golf geen afmetingen heeft. Zijn fotonen dan dimensieloze fenomenen? Dit kan natuurlijk, maar alleen als ze een puls zijn op een dragend medium  of een draaggolf, die dan weer dimensionaal is. Mag ik u het volgende vragen;
- Is de elektromagnetische golf een dimensieloos verschijnsel?
- Is er sprake van een draaggolf?
- Of komt het fenomeen lichtdragende ether, die al een tijdje in het verdomhoekje zit, hier om het hoekje kijken?

[cock]

Dag Anton, u schreef:

Nee!

Had u wat verder gelezen, of mijn tekst grondiger gelezen, dan had u gemerkt, dat ik in mijn tekst nu net hetzelfde zegde (uiteraard met andere woorden) als wat in het filmpje van veritas gezegd wordt. Ik heb het dus al door, en moet het niet meer door hebben.

Misschien kan Sheldon je helpen:

Ik kijk niet naar Amerikaanse feuilletons, en het is de eerste maal dat ik Scheldon en zijn verzameling nerds te zien krijg. Of ze me kunnen helpen weet ik niet, misschien kan jij dat.  Scheldon zegt "Force is not nececerry to maintain motion", zou Newton gevonden hebben, waarmee hij Aristoteles de wacht gaf. De wet nr. 1 zegt dat een massa in beweging of in stilstand, in dezelfde toestand blijft als er geen externe kracht op inwerkt. Dus de beweging kan er zijn, zonder residuele kracht. De vraag is echter wie de massa initieel  in beweging heeft gebracht (de kracht van de eerste beweger van Plato?)
- Kijk nu eens naar de pijl van Aristoteles. De boog wordt gespannen, de pijl staat stil. De boog wordt ontspannen. De pijl krijgt een kracht mee (de reactiekracht), en  pijl zou volgens Aristoteles op de grond vallen als die kracht uitgewerkt is. Die theorie is door Newton overbodig gemaakt.
- Maar de pijl;is toch een massa, die zou stilstaan (of zonder steun op de grond vallen,  zijn natuurlijke plaats opzoeken zou Aristoteles zeggen, dus naar het middelpunt van de aarde vallen) moest er geen reactiekracht zijn, die hem vooruit stuurt. Het lijkt er dus inderdaad op dat er een balans is tussen de reactiekracht, die de pijl vooruit stuurt, en de zwaartekracht waarmee pijl en aarde mekaar aantrekken.
- Eerst wint de reactiekracht, tot de zwaartekrachtsinteractie tussen pijl en aarde overwint en de reactiekracht neutraliseerd. De zwaartekacht werkt, daar lijkt het toch op, met de tijd, en bouwt zich op over een periode, en de initiële reacatiekracht lijkt te verdwijnen, over een bepaalde periode.
- Dit is een Neo-aristotelische bedenking.  Aristoteles was dan toch zo dom nog niet, vind ik. Weet jij wat Scheldon hierop zou antwoorden?

[Anton_v_U]

- Maar de pijl;is toch een massa, die zou stilstaan (of zonder steun op de grond vallen,  zijn natuurlijke plaats opzoeken zou Aristoteles zeggen, dus naar het middelpunt van de aarde vallen) moest er geen reactiekracht zijn, die hem vooruit stuurt. Het lijkt er dus inderdaad op dat er een balans is tussen de reactiekracht, die de pijl vooruit stuurt, en de zwaartekracht waarmee pijl en aarde mekaar aantrekken.

 
Sorry maar je kunt beter stoppen met al die filosofische beschouwingen en je even werpen op de kale theorie die op zich niet zo moeilijk is (we onderwijzen dit aan kinderen van 14 en 15 jaar oud). Gebruik nooit een begrip waarbij je niet exact kunt aangeven wat het is. Bijvoorbeeld de reactiekracht die de pijl vooruit stuwt. Dat is een onzinnig concept dat je begrip in de weg zit. Je zegt dat er geen kracht nodig is om beweging in stand te houden. Dat is correct maar pas het dan ook consequent toe in je redeneringen anders wordt 't niks.