leven we in een zwart gat

[megabon]

toen ik onlangs een artikel las in de belgische pers (hln.be en zou ook in national geographic magazine staan) waarin stond dat we misschien wel in een zwart gat leven wou ik daar wel dieper op ingaan
 
 
is dan de uitdijing van het heelal het gevolg  van een zwart gat dat ons "uittrekt"
en de big bang het moment is dat we de event horizon passeren
 
kan het zijn dat we met een parallel universum verstrikt zijn  en volgens sommige verklaard dit de donkere massa en donkere energie

[RES]

We leven in het resultaat van een zwart gat dat implodeerde onder eigen zwaartekracht en daardoor meteen explodeerde, de oerknal. Zwarte gaten worden zichtbare sterren, zwarte gaten zijn eigenlijk sterren, maar door de immense dichtheid en zwaartekracht (donkere materie bestaat niet werkelijk, straling ontkomt er niet aan, te hoge dichtheid, grotere krachten dan in het o.a foton) neem je een donkere ster waar (mits passerend langs sterren en stelsels in achtergrond)
Het moment voordat de oernal ontstond zou wel eens nooit kunnen worden waargenomen met ruimtelescopen, geen straling uit achtergrond waar 'ons' zwarte gat voorbij bewoog. We blijven de oerknal zien als eerste straling uit het niets.
Die explosie is de uitdijning, de cosmologische expansie met een afremmende snelheid en opbranden en afbreken materie (alles verliest energie en beweging uiteindelijk), want alle materie en straling verliest kinetische energie sindsdien.

[descheleschilder]

De gedachte dat in een zwart gat leven moet je als volgt zien: stel dat de massavan het zichtbare universum een zodanige grootte heeft dat de waarnemingshorizonbinnen deze massa valt (donkere materie bestaat overigens wel, maar een astronomisch experiment, dat bij toeval uitgevoerd kon worden, heeft aangetoond dat het in ieder geval niet door een parallel universum wordt veroorzaakt), dan kan licht niet uit ons universum ontsnappen, en dus bevinden wij ons in een zwart gat.Berekeningen tonen echter dat de massa van het zichtbare heelal niet groot genoeg is om een waarnemingshorizon te vormen die binnen de massa van he zichtbare universum licht.
Bovendien houdt het universum niet op bij de waarnemingsgrens, maar gaat het universum nog heel, héél ver door, zodat het lijkt alsof het universum plat is (en volgens een grote groep astronomen oneindig groot is), maar ikzelf geloof dat het de vorm van een enorm grote vierdimensionale (ruimtelijk) bol heeft die in eenvijfde dimensie gekromd is tot de drie dimensies die wij kennen (als analogie kun je een tweedimensionale ruimte voorstellen die in een derde ruimtedimensie is gekromd tot een heel dunne cylinder, die op zijn beurt weer tot een cirkel is gekromd.

[Michel Uphoff]

 stel dat de massa van het zichtbare universum een zodanige grootte heeft dat de waarnemingshorizon binnen deze massa valt

 
Hoe wil je een afstand binnen een massa laten vallen?
 
Een zwart gat ontstaat als een massa zich binnen de bijbehorende Schwartzschildstraal bevindt. 

[descheleschilder]

Ja, maar een Schwartzschildradius kan ook bestaan als er zich geen zwart gat uit de massa heeft gevormd. De s-radius van de Aarde is naar ik meen 3 (cm) en ligt duidelijk binnen de Aarde.
 
De formule van de Schwartzschildradius is: r_s= m.10^-27. Vullen we voor m de (waarschijnlijke) massa van het zichtbare heelal in dan krijgen we: r_sh= 3,4.10⁵⁴x 10^-27= 3,4.10²⁷m. De straal van het zichtbare heelal is 4.10²⁶m, dus de S-straal van het zichtbare universum is ongeveer 10 maal zo groot als de straal van het zichtbare universum zelf, hetgeen je zou kunnen doen denken dat we binnenin een zwart gat leven.
 
Natuurlijk gaat het universum veel verder dan het zichtbare-, en als het een enorme 3-dimensionale (ruimtelijke) bol is (te vergelijken met die beroemde tweedimensionale ballon) is het nog maar de vraag of er op zo'n structuur een s-radius kan bestaan. Veel astronomen denken overigens dat het heelal oneindig is; ik denk dat het heelal en driedimensonale bol is ontstaan uit een vlakke vierdimensionale ruime die gekromd is in een vijfde dimensie, zoals een tweedimensionaal vlak tot een heel dunne cylinder gekromd is die op zijn beurt weer tot een cirkel gekromd is.
Het is zeker dat er donkere materie bestaat. Bij toeval vond er een tijdje geleden een grote gebeurtenis plaats aan de hemel waaruit geconcludeerd kon worden dat deze materie niet het gevolg is van een parallel universum.
 

Opmerking moderator

Ik verzoek je om meer aandacht te besteden aan de leesbaarheid van jouw teksten. Gaarne bij formules LaTeX gebruiken (klik), of minimaal gebruik te maken van super en subscript. Bovenstaande tekst was heel slecht leesbaar, ik heb ze wat voor je opgeknapt.

[Michel Uphoff]

De formule van de Schwartzschildradius is: r_s=m.10^-27

 

Dat is niet helemaal correct, hier een afleiding van de Schwarzschildformule:

De ontsnappingssnelheid (klik) V_e is bij een bolvormig lichaam gelijk aan

\(\sqrt{\frac{2Gm}{r}}\)

(gravitatieconstante G = 6.67×10⁻¹¹, m is de massa in kg en r de straal in meters.)

 

We kunnen de formule herschrijven en V_e gelijkstellen aan c

\(c=\left ( {\frac{2Gm}{r}} \right ) ^{0.5} \Rightarrow c^2 = \frac{2Gm}{r} \Rightarrow r = m.\frac{2G}{c^2}\)

2G/c² is een constante: 1,48.10^-27 m/kg

 

Voor wat betreft de massa van het waarneembare universum, die is vooralsnog erg onzeker, en schattingen lopen uiteen van 3.10⁵³ tot 1,6.10⁶⁰ kg (klik). Als we de gevonden constante hierop toepassen komen we op een Schwarzschildstraal tussen 47 miljard en 470 biljard (470 miljoen miljard) lichtjaar. Jouw waarde van 3,4.10⁵⁴kg zou leiden tot een Schwarzschildstraal van 5.10²⁷m, oftewel 533 miljard lichtjaar.

 

Er wordt door een aantal wetenschappers gesuggereerd, dat het heelal een white hole zou kunnen zijn, een tijdomgekeerd black hole. Bij een black hole ligt de singulariteit in de toekomst en bij een white hole in het verleden (Big Bang).

 

Nikodem Poplawski (klik) gaat nog een stap verder en suggereert dat een zwart gat een Einstein Rosen brug naar een ander universum zou kunnen opleveren.

 

These results suggest that observed astrophysical black holes may be Einstein-Rosen bridges, each with a new universe inside that formed simultaneously with the black hole. Accordingly, our own Universe may be the interior of a black hole existing inside another universe.

 

Zijn paper in Physical Letters:

Poplawski, black holes

(161.28 KiB) 209 keer gedownload

[descheleschilder]

Hallo Michel,
Bedankt voor je tip over LaTex. Ik heb een beknopte handleiding laten afdrukken en het is inderdaad een handig programma!
Het is nu wat laat en ik heb hard gewrkt de hele dag, maar morgen zal ik verder reageren op wat je in jouw post geschreven hebt (Natuurlijk ben ik het weer met een aantal dingen oneens). Ik ga nu naar bed en hoop denkend aan tijdomgekeerde zwarte gaten (witte gaten) en de volgens mij niet bestaande wormgaten in slaap te vallen. Dus daarover morgen meer.
Groetjes, dss

[descheleschilder]

Ha die Michel. Ik ben zonder verder na te denken vannacht als een blok in slaap gevallen, hetgeen niet wil zeggen dat ik niets te melden heb.
Ik denk dat de big bang geen wit gat is dat de andere kant (via een Einstein-Rosen brug) vormt van een zwart gat in een ander universum. In een tijdomgekeerd zwart gat vindt geen inflatie plaats die in ultra korte tijd een enorm universum doet ontstaan. Ik denk ook niet dat singulariteiten bestaan, maar dat er weldegelijk een bodem aanwezig is in een zwart gat. Dat kan door elementaire deeltjes niet als puntdeeltjes voor te stellen, en daarmee doel ik niet op (super)snaren. De deeltjes kunnen tegen elkaar aan zitten op de manier zoals kleine ééndimensionale cirkeltjes, die starre deeltjes zouden kunnen vormen ter grootte van de Plancklengte, op een heel dunne cylinder tegen elkaar aan kunnen zitten. Hoeveel het er ook zijn, ze zullen als ze tegen elkaar aan zitten een ééndimensionale structuur blijven vormen. Dit zou dan een analogie kunnen zijn voor driedimensionale bolletjes die uit een vierdimensionale ruimte zijn ontstaan door kromming in een vijde ruimtedimensie. Ook de ruimte zelf is zo gevormd en kan een enorme grote driedimensionale ballon vormen die ontstaan is uit een vierdimensionale ruimte gekromd in een vijfde ruimtedimensie. Net zoals de cylinder een (bijna) ééndimensionale ruimte vormt ontstaan door kromming van een twedimensionale ruimte waarna die cylinder weer tot een enorme cirkel gekromd kan zijn. In den beginne was dit cylindertje zó klein dat er een grote negatieve energie aanwezig was (veel kwantummechanische fluctuaties ontbraken vanwege de kleine ruimte), en dit zou ook in de reëele situatie het geval kunnen zijn.
Als wij leven in een universum dat onstaan zou zijn vanuit een zwart gat in een voorgaand universum, dat op zijn beurt ook weer zo ontstaan is etc. krijg je dan niet te maken met het schildpad effect? En wordt ons heelal gevormd uit het gehéle voorgaande universum. Als dat niet zo is dan ontstaat er steeds meer materie, maar is dat niet in strijd met de wet van behoud van energie? Of speelt de energie van gekromde ruimte hierbij een rol? Als dat zo is dan zou er volgens mij juist nóg meer energie ontstaan.
Voor de vorming van een wormgat is een enorme hoeveelheid exotische materie (negatieve energie) nodig. En hoe breder de doorgang hoe meer van die energie er nodig is. Ik meen dat voor de vorming van een wormgat dat een hals heeft van één meter breed, meer negatieve energie nodig is dan er aan positieve energie in het zichtbare universun aanwezig is!
Als een zwart gat echter een bodem heeft, die voorkomt dat er een singulariteit heeft, kan van een wormgat echter geen sprake zijn.
En zoals ik al eerder schreef geloof ik niet dat we in een zwart gat leven. Tenminste als je het heelal als een heel gote driedimensionale ballon (te vergelijken met de beroemde twedimensionale ballon voor de vorm van het universum) waarvan die drie dimensies zijn ontstaan uit een vierdimensionale ruimte die in een vijdimensionale gekromd is; de driedimensionale ruimte is dan eigenlijk vierdimensionaal, maar die vierde dimensie is te klein om op te merken, zoals de de tweede ruimtelijke dimensie in een heel dunne cylinder, die ééndimensionaal lijkt, te klein is (cirkeltje ter grootte van de Plancklengte) om op te merken.