Ik heb de afgelopen 5 jaar een 1000-tal originele CD's gekocht op rommelmarkten aan de gemiddelde prijs van 60 cent per stuk.
Per 10, 20, of 30 tegelijk dan.
Bijna allemaal verzamel CD's van de jaren '50 , '60, '70, '80, '90, tot 2008.
Ma ja ik ben ook bijna senior.
Het voordeel is ook dat je originele CD's openbaar mag draaien in België van SABAM, buiten de te betalen andere rechten.
Ik zou nog een LP-verzameling kunnen starten maar daar heb ik nu het geld, materiaal, en plaats niet voor.
Een op de 100 doet het niet, of slecht ja, maar dat hangt ook van u toestel af, of wel zit er een foutje in de CD.
Oude CD-spelers beginnen soms frequent te haperen, terwijl een nieuw toestel plots goed alle CD's draait.
Ook als je eentje iedere week draait en ze vol krassen komen, gaan ze haperen.
Arvo Pärt, muzikale held van de Esten, schreef in 1968 zijn Credo (Ik geloof).
Estland zat zwaar onder de Sovjetknoet, en zoals alle muziek zou ook Credo door de autoriteiten moeten worden goedgekeurd voor uitvoering. Het stuk glipte door een samenloop van omstandigheden door de mazen van de keuring, en werd in 1968 in Tallinn voor het eerst en voorlopig voor het laatst gespeeld.
De bijna fanatiek atheïstische Sovjetautoriteiten gingen volkomen uit hun plaat van woede en represailles bleven dan ook niet uit. Musici werden ontslagen, mensen verbannen, Credo werd verboden en Pärt zou hierna een aantal jaren niet meer componeren.
Van de historische uitvoering in 1968 is geen audio of beeld, hier de uitvoering van oktober 2005 in Jõhvi, Estland.
Een stuk over goed en kwaad. Het goede vernietigt het kwaad niet, het kwaad vernietigt zichzelf in de nabijheid van het goede. Hier in klank gezet door Prelude nr. 1 van Bach uiteindelijk uit een verscheurende kakofonie op te laten bloeien. Laat je niet misleiden door alleen het begin en luister hoe Estland in 1968 muzikaal in opstand kwam tegen het Sovjetregime.