Waar is materie van gemaakt?

[spacebel]

De lading van een deeltje

De lading van een materiedeeltje zou in dit model overeen kunnen komen met het verschil in volume van een afwijking in één van de ruimtes. De verwachting is dat door het streven van het grensvlak beide ruimtes gelijke volumes willen innemen. Te veel extra volume van de ene ruimte wordt ter plekke “tegengegaan” door de andere ruimte. Deze zal proberen “de andere ruimte” te verkleinen of weg te duwen, zodat er meer “eigen ruimte” komt om het evenwicht te herstellen. Zo moeten we ons de aantrekking en afstoting van ladingen voorstellen. De hoeveelheid “eigen” ruimte is afhankelijk van de afwijking. Bij een combinatie van een langpootje + anti-vierpootje zien we een tekort aan ruimte door het langpootje en ook nog eens een te kort aan ruimte door een teveel aan anti-ruimte door het anti-vierpootje. Als dit een elektron?? zou zijn heeft hij tweemaal tekort aan gewone ruimte. Dit zou je kunnen zien als lading.
Een neutraal deeltje heeft evenveel volume afwijking in de ene ruimte als in de anti-ruimte, of geen volume afwijking in de eigen ruimte (een neutrino ?).

Toch zal dit bewezen moeten worden via een simulatie van het gedrag van dit grensvlak in een computer routine. Dan zal moeten blijken of dit ook werkelijk gebeurd. Tot nu toe is dit voor mij de moeilijkheid. Ik schrijf zelf software routines in Visual Basic omdat ik daar ooit mee begonnen ben, maar toch is het mij nog niet gelukt de juiste oppervlakte-correctie-routine te schrijven.

[spacebel]

De massa van een deeltje

De massa van een deeltje komt overeen met de totale hoeveelheid afwijking ten opzichte van de lege ruimte, of beter gezegd, de afwijking ten opzichte van de ruimte zonder dit deeltje. We hadden al gezien dat de gekromdheid van elk stukje oppervlak vertaald kon worden in een zekere hoeveelheid massa per oppervlak. Als een afwijking er nu voor zorgt dat het oppervlak minder of meer gekromd is, zal dit ook invloed hebben op de totale hoeveelheid massa die bij een dergelijke afwijking hoort.
Je krijgt zelfs het idee dat je een deeltje met “negatieve massa” zou kunnen maken. Laten we eerst eens een deeltje beschouwen met “positieve massa”. Wat houdt dat in? Een deeltje met positieve massa is sterker gekromd dan de lege ruimte. Stel deze afwijking is een vierpootje, sterker gekromd, dus “positieve” massa. De totale hoeveelheid meer gekromd oppervlak is nu de totale massa van deze afwijking. We moeten dus uitrekenen wat de totale afwijking ten opzichte van de evenwichtssituatie is (de ruimte zonder dit deeltje). Als deze afwijking zich verplaatst door het oppervlak moet ook het oppervlak rondom de afwijking voortdurend aangepast worden aan een andere kromming. In principe is de omgeving aangetast tot in het oneindige door één afwijking. Het is tenslotte één aaneengesloten oppervlak, welke alsmaar het streven van het grensvlak uitwisselt. Dit maakt het berekenen van de totale massa van een deeltje niet eenvoudig.

Een deeltje dat bijna geen massa heeft moet in dit model dan ook een deeltje zijn, dat bijna geen afwijking van de “lege ruimte” veroorzaakt. Stel dat er een afwijking bestaat van twee langpootjes tegenover elkaar met dwars erop twee vierpootjes tegenover elkaar. Eén verbinding te weinig met dwars erop een verbinding te veel . Geen lading via volume overschot van één van de ruimtes. Een dergelijke afwijking moet wel klein zijn, want als deze extra verbinding tussen de twee vierpootjes een kwart slag draait blijft er weer lege ruimte over. Dit zou een kandidaat kunnen zijn voor een neutrino (of antineutrino). Een deeltje zijn zonder lading en zo goed als geen massa.

[spacebel]

Hoe zit het nu met de positieve of negatieve massa van een deeltje? Het is heel aannemelijk dat een stabiel deeltje een kleinere energie heeft dan de lege ruimte. Daardoor blijft hij tenslotte stabiel. Dit noem je negatieve energie ten opzichte van de lege ruimte. In dit model is de lege ruimte de meest energierijke vorm van ruimte. Waar deeltjes zijn is de ruimte minder gekromd, dus minder energierijk (behalve natuurlijk een ruimte gevuld met onstabiele deeltjes, die zijn samen energierijker)

Zwaartekracht

In dit model komt de zwaartekracht voort uit het gegeven dat stabiele deeltjes altijd minder gekromd zijn dan de lege ruimte. Elk deeltje merkt zodoende dat de ruimte in de richting van een ander deeltje minder gekromd is en zal die richting op willen gaan. Het verschil in gekromdheid bepaalt zodoende de massa van een deeltje en tegelijkertijd de door hem veroorzaakte aantrekkingskracht, de zwaartekracht.
Elk deeltje trekt naar de minst gekromde omgeving, daar kan hij “ontspannen” (vlakker worden). Zo moet de spacebelmaat in de buurt van veel materie iets groter zijn dan in de lege ruimte. Toch kunnen we dit niet merken, omdat de maat van de ruimtestructuur onze enige referentie is. Die blijft voor ons altijd hetzelfde. Net als een constante lichtsnelheid is er ook een altijd constante gemiddelde afstand van de ruimtestructuur vanuit ons standpunt gezien, met als gevolg dat de afmetingen van materiedeeltjes ook altijd gelijk (lijken te) blijven.

Als de Algemene Relativiteitstheorie van Einstein spreekt over de kromming van de ruimte door de zwaartekracht, dan spreek je in dit model over het verschil van de gemiddelde kromming ten opzichte van die van de lege ruimte. Vlakbij een grote massa is deze gekromdheid minder dan ver weg. Alleen het verschil van de gemiddelde kromming is vergelijkbaar met de kromming in de Relativiteitstheorie. Bij een niet gekromde ruimte van Einstein zegt dit model dat er wel degelijk plaatselijke krommingen zijn, maar met een constante waarde en als consequentie wegens die constantheid ook helemaal leeg.
Het voordeel van deze structuur is dat je in gedachte iets kan voorstellen bij een gekromde ruimte door de aanwezigheid van materie. Maar nu drie richtingen. Dat is beter dan het voorbeeld dat altijd wordt gebruikt van een rubber vel met een deuk in het midden door een zware bal en een kleinere bal welke er omheen draait.

[spacebel]

Sterke kernkracht

De sterke kernkracht die zorgt dat de atoomkernen bij elkaar blijven en die veel sterker is dan alle andere krachten, heeft maar een hele korte dracht. Als we een proton als een plaatselijke afwijking combineren met een neutron moet hierin deze kernkracht zichtbaar worden. De kernkracht moet een rol spelen in het combineren van afwijkingen. Als er een mogelijkheid bestaat dat afwijkingen gecombineerd minder afwijken van de omgeving (de som van alle krommingen) dan is dit het karakter van de sterke kernkracht. De sterke kernkracht is de baas over alle verbindingen. Die bepaalt de beste afstand ertussen. Dit wordt ons pas duidelijk als we precies weten hoe de deeltjes er uitzien. We stellen dit nog even uit. De sterke kernkracht zit op deze manier gewoon verborgen in dezelfde eigenschap van het grensvlak om zo vlak mogelijk te willen zijn. Hiermee lijkt de sterke kernkracht op de zwaartekracht. Alleen de kracht tussen geladen deeltjes werkt anders, zoals we na de fotonen zullen zien.

Zwakke kernkracht

Deze is verantwoordelijk voor de stabiliteit van een atoomkern. In wezen is het een gevecht tussen de aantrekkende kernkracht en de afstotende elektrische kracht. Een combinatie van beide. De aantrekkende sterke kernkracht houdt de protonen in de kern bij elkaar, zeker als de kern klein is, terwijl ze elkaar alsmaar afstoten. De hoeveelheid neutronen in de kern helpen hierbij. Op een zeker moment lukt het deze sterke kernkracht niet om de kern bij elkaar te houden, dan wordt hij te groot, of te langwerpig. Op dat moment overwint de afstoting. Dit is het verval van een kern.

[spacebel]

Fotonen

We hebben het voornamelijk gehad over materiedeeltjes, maar ook fotonen spelen een zeer belangrijke rol in het geheel. Bijna de gehele wisselwerking met elektronen verloopt volgens de Standaardtheorie via deze fotonen, die dan ook als krachtwisselende deeltjes worden gezien. In ons model zijn fotonen golven op het grensvlak. Laten we eens gaan nadenken over het verstoren van dit zeepbelachtige oppervlak. We weten dat een verstoring niets anders kan doen dan zich verspreiden. Met een snelheid die op grote schaal overeenkomt met de lichtsnelheid.

Is elke verstoring dan een foton? In principe wel, maar een enkele verstoring komt nooit voor. Stel dat een elektron zich verplaatst. Dan verplaatst zich niet alleen het centrum van de afwijking, maar ook de gehele bijbehorende omgeving rondom dit elektron. In feite is het een zeer complexe verplaatsing. Ook al omdat het even duurt voordat alles volgt wegens de onderlinge communicatie snelheid. We zijn gewend bij een verplaatsing van een boot in het water dat alleen de boot zich verplaatst en dat alleen deze de boeggolf veroorzaakt. Je moet je nu voorstellen dat een elektron zich door dit “water” verplaatst. Dan zie je een belangrijk verschil ten opzichte van de boot. Als de boot in stil water ligt, is het water vlak tot aan de boot. Bij een stil liggend elektron is dat niet het geval. Als een elektron stil ligt dan lijkt ver weg het “water” wel vlak maar dichterbij komend zal het water steeds verder omhoog komen om bij het elektron op maximum hoogte te zijn. Ondanks het feit dat het elektron stil ligt. In wezen is het elektron alleen maar een bobbel in het “water”. In dit voorbeeld gaan we er gemakshalve even vanuit dat een elektron alleen maar een extra verbinding is (wat niet het geval is).
Ga maar na, een extra verbinding trekt het spacebeloppervlak verder naar elkaar toe en dat kun je dan versimpeld zien als een plaatselijke bobbel t.o.v. de vorm van de lege ruimte. Als ons elektron zich nu verplaatst dan verplaatst zich een complete bobbel. Deze verplaatsende bobbel heeft een veel verder uitstrekkende invloed op “zijn boeggolf” dan een bootje. Het lijkt alsof zich een zeer brede boot verplaatst. We weten dat een elektron uit minstens twee soorten afwijkingen moet bestaan en dat betekent minstens dat de bobbel niet rondachtig maar waarschijnlijk langwerpig is, of een scheve bobbel of met ernaast een holte. Er zit in ieder geval een soort richting in (de spin van het elektron). Doordat zich nu een breedachtig soort front verspreidt heeft dit ook invloed op het dan ontstane golffront. Dit golffront wordt voordurend gestart op heel veel punten. Dit betekent altijd dat deze vele startpunten elkaar versterken of verzwakken, wat uitmondt in een gezamenlijke richting van het overblijvende golffront. Dit overblijvende golffront kun je nu zien als de foton, veroorzaakt door verplaatsende elektronen. Dankzij de speciale vorm van ons grensvlak waaiert dit golffront niet uit, maar blijft bij elkaar (door interferentie met zichzelf), zoals we later zullen zien. Fotonen zijn om deze reden als deeltjes te beschouwen.

Evenzo kunnen we deeltjes beschouwen als golven, wegens het feit dat als ze zich bewegen door het oppervlak ze voordurend een soort begeleidende verplaatsingsgolfvorm om zich heen verspreiden. Zo kunnen we begrijpen dat een enkel elektron met zichzelf kan interfereren in een dubbelspleet experiment.

[Math-E-Mad-X]

Het heeft niet zoveel zin om zulke lange teksten te schrijven. Beter kun je wachten tot iemand reageert voordat je verder gaat.
 
Hoe langer de tekst, hoe kleiner de kans dat iemand dit nog gaat lezen.

[317070]

Het heeft niet zoveel zin om zulke lange teksten te schrijven. Beter kun je wachten tot iemand reageert voordat je verder gaat.

Ach, hij vroeg om te wachten met reageren tot hij zijn verhaal heeft afgemaakt:

 
 
spacebel schreef op 21 Aug 2015 - 11:35:

Daar ben ik nog niet aan toe gekomen. Dit zal langzamerhand duidelijk worden als ik elke keer weer een stukje toevoeg. Het hele verhaal is te lang om in een keer uit te leggen.

 
 
Dus ik wacht nog wel even.

[JorisL]

Ik zie tot nu toe jammer genoeg geen wiskundige beschrijving.
Een interessante blog is http://backreaction.blogspot.be/2015/08/dear-dr-b-can-you-make-up-anything-in.html
Meer bepaald alinea 8-10.

[spacebel]

Waarom blijft een foton bij elkaar.

Hiervoor maken we gebruik van de Willmore energie (1965) voor membraam oppervlakken.
k1 = 1/R1 en k2 = 1/R2 (kromming k1 is 1/straal R1)
H = (k1+k2)/2 somfunctie (H=Mean curvature in 1/meter )
K = k1 x k2 productfunctie (K=Gauss curvature in 1/meter^2)

De totale energie van een stukje oppervlak volgens Willmore noemen we W. Als we er vanuit gaan dat beide waarde van H en K op een klein stukje oppervlak niet al te veel veranderen kunnen we als benadering de simpelste vorm van de formule nemen en de integralen vergeten.
De simpelste Willmore formule luidt W = (H^2 K) x oppervlak (Dit moet energie zijn)
Omdat in ons geval meestal H nul is (beide kromming zijn gelijk aan elkaar en tegengesteld) en K overal negatief, staat hier gewoon dat de energie van een stukje oppervlak gelijk is aan K maal oppervlak, iets positiefs dus, omdat K altijd negatief is. Dit hadden we de potentiële energie van de lege ruimte genoemd. Als we nu zorgen dat elk stukje oppervlak dezelfde energie bevat, omdat een kleine K waarde beschikking krijgt over een groot oppervlak en een grote K waarde een klein stukje, dan wordt op die manier de massa van elk stukje oppervlak aan elkaar gelijk. We beschouwen nu stukjes oppervlak met dezelfde energie.

[spacebel]

Zodra er een kleine verstoring aankomt, zullen beide waarden H en K veranderen. H wordt een klein beetje positief of negatief, H2 verwaarloosbaar klein, maar K verandert nauwelijks. Dat betekent dat K de dienst blijft uitmaken voor de totale energie van ons stukje oppervlak. We nemen nu aan dat voor een kleine verstoring de energie van elk stukje oppervlak constant blijft. Dan blijft ook z’n traagheid constant. Onze dynamische routines moeten er eenvoudig van worden. Wat gebeurt er nog meer als gevolg van een verstoring? Als er ergens een stukje oppervlak iets boven of onder de evenwichtssituatie uitkomt zal deze aan zijn buren trekken. Dit zal gebeuren met een kracht die evenredig is met deze uitwijking.
Op het spacebel oppervlak verspreidt een golfbeweging zich met een snelheid die afhankelijk is van de plaatselijke massa. Door nu de grootte van alle stukjes oppervlak zo te kiezen dat deze allemaal evenveel energie bevatten, dus even zwaar zijn, zullen ze net zo snel bewegen bij dezelfde kracht. Dit maakt het eenvoudiger om precies te snappen wat er gebeurt.
Als we hele kleine stukjes oppervlak nemen met allemaal dezelfde energie, dan blijken deze ook allemaal dezelfde hoek fhi tussen beide uiteinde te hebben. Vlakkere stukken zijn wel groter, maar de hoek fhi hebben ze gelijk. Elk stukje oppervlak geeft na dezelfde tijd zijn buurman een seintje dat er een verandering aankomt. Elk stukje oppervlak wordt zo op precies dezelfde tijd doorlopen, zolang we maar zorgen dat de energie per stukje gelijk blijft. Dit oppervlak zorg voor een constante hoekverdraaiing, terwijl je dat in het begin niet zou verwachten.
Je kunt dit oppervlak beschouwen als een oppervlak met een constante kromming als je naar de tijd kijkt die een verstoring over dit oppervlak aflegt en de werkelijk afstand even vergeet.

[spacebel]

Dit is een zeer belangrijk feit. In de geometrie wordt een dergelijk oppervlak beschouwd als de tegenhanger van een bol. Een bol oppervlak kan gedefinieerd worden door alleen maar de Gauss curvature op te geven welke 1/R^2 is. Een zadeloppervlak met een Gauss curvature van -1/R^2 is in de geometrie zeer interessant, omdat met deze eigenschap de wetten van Maxwell uit de Relativiteitstheorie gedestilleerd kunnen worden (Kazula-Klein). Ons oppervlak komt nu door deze constante hoekverdraaiing overeen met een Gauss curvature van -1/R^2 terwijl zo'n oppervlak in werkelijkheid niet kan bestaan, als we naar de weglengte kijken, maar hij kan wel bestaan als we naar de tijd kijken.
In feite komt dit oppervlak overeen met alsmaar aan elkaar gekoppelde harmonische oscillatoren. We zien nu dat een uitbreidende verstoring over ons speciale oppervlak opgevat kan worden als een constant draaiende beweging, maar hoe verplaatst zon verstoring zich nu?
We houden ons voorlopig maar vast aan het idee dat als de wetten van Maxwell gelden, welke ook de elektromagnetische golven beschrijven, deze verstoring zich ook moet gedragen als een foton welke een elektromagnetische verstoring is en die ook bij elkaar blijft.
Door deze eigenschap van het spacebel oppervlak verliest een verstoring (foton) niets van zijn energie door uit te waaieren en kan daardoor als een deeltje gezien worden, omdat er een verplaatsend centrum aan te wijzen is. Onze simulatie zal dit effect zonder meer moeten bevestigen, ik ben benieuwd. Je kunt ook makkelijk inzien dat bij het zelf veroorzaken van een verstoring (in gedachte althans) door het oppervlak in te deuken (speciaal in het umbillical punt), er altijd twee verstoringen ontstaan in tegengestelde richting, het kan niet anders.
Voor de simpelheid heb ik hier een spacebel4 (Schwarz-D) oppervlak gebruikt omdat die veel makkelijker te begrijpen is. In principe zou dit ook moeten werken met een Gyriod of een Schwarz-P oppervlak.

[spacebel]

Elektronenbanen

Los reizende deeltjes verliezen in dit model altijd iets aan energie en dus snelheid. Dit lijkt een onherroepelijk gevolg van deze ruimtestructuur. Ook een elektron die om een proton draait zou tot stilstand kunnen komen. Toch hoeft een elektron niet om zijn proton te draaien, hij mag ook een beetje heen en weer bewegen. Je verwacht misschien dat het elektron op zijn proton valt wegens de onderlinge aantrekkingskracht, maar dat gebeurt niet. Als een elektron te dichtbij komt wordt hij weer afgestoten.
We kunnen dit gedrag makkelijk begrijpen aan de hand van een los neutron, die instabiel is. Een los neutron valt vaak al binnen tien minuten uiteen in een proton plus een elektron plus een antineutrino. Dit komt omdat de massa van een los neutron een heel klein beetje meer is dan de som van de aparte massa’s van een elektron en proton en antineutrino samen. Een dergelijke samenstelling moet dus energie kosten en niet vanzelf ontstaan. Vandaar dat we een elektron op het allerlaatst naar zijn proton zullen moeten duwen.
Een elektron blijft een beetje in de buurt van “zijn” proton hangen. Hij kan niet weg maar ook niet dichterbij komen (Bohm-mechanica in plaats van Quantum mechanica). Je ziet hier als vanzelf het mechanisme ontstaan welke ervoor zorgt dat een elektron die te ver van zijn proton af is (eventueel aangeslagen toestand), binnen een zekere tijd moet terugvallen tot zijn kleinst mogelijke afstand (baan). Tijdens dit terugvallen (in feite afremmen) wordt een aaneengesloten stroom trillingen (foton) uitgezonden. In dit model is het een vanzelfsprekende noodzaak, terwijl de Quantummechanica alleen maar over een kans spreekt.
Dat een elektron uiteindelijk “stil” blijft hangen op een zekere afstand zal door simulaties van dit model moeten blijken. Alle mogelijke afstanden tot (of zoals we gewend zijn, banen om) de kern, moeten zijn opgesloten in de eigenschap van dit oppervlak.
Dat een elektron blijft hangen op een bepaalde afstand moet het gevolg zijn van twee tegenstrijdige krachten. Het moet een redelijk subtiel evenwicht zijn, want een elektron blijft al op zeer grote afstand van een proton hangen. Helaas zal met mijn simpele laptop deze simulatie niet lukken vrees ik. We hebben dan veel te veel spacebellen nodig die zelf ook nog eens uit een redelijk aantal driehoeken moeten bestaan.

Nadelen van het model

Dit model kan in zijn huidige vorm niet verklaren waarom er alleen maar normale materie is en geen antimaterie. Wegens de symmetrie kan elke afwijking gespiegeld worden in de andere ruimte. Dit zou dan het antimaterie deeltje met gespiegelde eigenschappen moeten zijn. Omdat we hebben aangenomen dat er geen verschil is tussen beide ruimtes qua eigenschappen, verwacht je evenveel materie als antimaterie. Dit is niet zo, er is alleen maar materie en zover we weten geen antimaterie in ons universum. Alleen als de eigenschappen van beide ruimtes niet helemaal gelijk zijn zou dit kunnen. Er moet verplicht een klein verschil zijn. Dit kan als één van de ruimtes eindig is. Deze moet dan wel willen uitbreiden, anders hadden we al niet meer bestaan wegens een mogelijk streven naar minimaal oppervlak. Als dit oppervlak ergens ophoudt is het niet meer zadelvormig maar bolvormig. Zodoende moet een bolvormig oppervlak willen uitzetten, bijvoorbeeld omdat de opgesloten dimensies verder willen uitvouwen. Er lijkt dan een soort druk van binnenuit te heersen. Tegelijkertijd is het gevolg ook dat het heelal in zijn geheel zal willen uitbreiden. Het kan bijna niet anders. Maar toch?

Als beide ruimte wel oneindig zijn, is er nog een andere mogelijkheid. Dan moet er een hele kleine trekkracht aan het oppervlak heersen. Door deze kleine trekkracht zal één van de ruimtes kleiner worden dan de andere. Welke is toevallig. De buigkracht houdt een verdere verkleining tegen. Ten gevolge van dit kleine volume verschil, is er ook een verschil in het ontstaan van nieuwe verbindingen bij heftige bewegingen van het oppervlak of in de kans dat een verbinding breekt in de ene of de andere ruimte. Zodra er een verschil in volume is, is er ook een kansverschil in het ontstaan van nieuwe verbindingen, wat uitmond in materie of antimaterie. Deze kleine extra trekkracht bepaalt zodoende het verschil tussen het ontstaan van materie of antimaterie.

[spacebel]

Voordelen van dit model

Een voordeel van dit model is, dat het staat of valt met maar één beschrijving, namelijk het gedrag van een klein stukje oppervlak bestaande uit driehoeken welke het plaatselijke oppervlak vertegenwoordigt. Zodra we dit stukje oppervlak goed genoeg kunnen berekenen, moeten we alle eigenschappen van de natuur weten en kunnen bepalen welke afwijkingen van de lege ruimte overeenkomen met de bekende materie. We kunnen nu al voorspellen dat “als” we die vinden, we ook de massa van alle deeltjes moeten kunnen uitrekenen als logisch gevolg van hun vorm, en mogelijk nog meer natuurconstanten.
Ook de “vaagheid” uit de Quantum mechanica verdwijnt op puur theoretisch gebied (helaas niet op experimenteel gebied), omdat het nu wel degelijk mogelijk is tegelijkertijd de positie als de snelheid van elk deeltje te beschrijven, iets wat in de QM onmogelijk is. Het grensvlak is mogelijk te beschouwen als een beschrijving van “de onzichtbare variabelen” van de QM.
Omdat we theoretisch stil kunnen staan ten opzichte van deze structuur hoeven we ook geen rekening te houden met een verbod uit de Relativiteitstheorie, dat alles voor elke waarnemer gelijk moet zijn (equivalentie principe). Theoretisch zijn we “absoluut” geworden, we nemen namelijk een speciale positie in, we weten wanneer de lichtsnelheid nul is ten opzichte van ons, iets wat in de Relativiteitstheorie onmogelijk is. Toch moet de Relativiteitstheorie ook hier gelden, we kunnen ons grensvlak gewoon als één van de coördinaten frames zien. In dit model moet zowel de Relativiteit als de Klassieke mechanica geldig zijn, voor de snelheid van deeltjes. Deze blijven gewoon de wetten van Newton volgen tot “aan” de lichtsnelheid. Zo moet de Lorentz contractie als eigenschap van samengestelde materie in het gedrag van het grensvlak terug te vinden zijn en zal de massa van een deeltje moeten toenemen bij toenemende snelheid. Ook de wetten van Maxwell zijn aanwezig wegens de speciale eigenschap van dit grensvlak, zoals we eerder aangenomen hebben. De verwachting is dat de maat van deze structuur ongeveer die van een proton is. Geen berekeningen op Planck-schaal. In dit model is de zwaartekracht trouwens een quantum, het verdwijnen van één verbinding, minder kan niet.

De Stringtheoretici kunnen hun open en gesloten snaren terugvinden als de essentiële lijnen die de vorm van het grensvlak vastleggen. Dit grensvlak is geheel te beschrijven door gesloten lijnen (cirkel achtig) of geheel door open lijnen, welke beschouwd kunnen worden als de gesloten of open snaren. Ook wordt het oppervlak door buiging bepaald net als bij de snaren. Het enige verschil is dat de snaren hier niet los zweven maar met elkaar verbonden zijn en dat ze niet hoeven te trillen. Alleen een trillende snaar is zichtbaar in de Stringtheorie.

Het einde is in zicht . Nog even geduld.

[spacebel]

Het grootste voordeel van dit model vind ik zelf dat veel eigenschappen van de natuur op basis van ons voorstellingsvermogen zichtbaar worden. Aantrekkingskracht van ladingen en zwaartekracht is niet meer een onzichtbare beïnvloeding op afstand, van elektromagnetische golven krijg je enig idee, ook zelfinterferentie van een enkel elektron bij een dubbelspleet experiment wordt begrijpelijk, je snapt direct dat je nooit sneller dan het licht kan gaan omdat de materie zelf een onderdeel van het grensvlak is. Ook kun je begrijpen hoe een elektron en een positron geheel kunnen verdwijnen. Dit allemaal zonder formules en met maar weinig aannames.

Tot nu toe hebben we de volgende eigenschappen aangenomen:

1. Twee verschillende ruimtes met elk drie dimensies die dezelfde vorm willen aannemen.
2. Het driedimensionale grensvlak hiertussen wil zo vlak mogelijk worden.
3. De lading van een deeltje is het volumeverschil van één van de ruimtes.
4. De massa van een deeltje ontstaat uit het vormverschil met de omringende ruimte zonder dit deeltje.

Tot nu toe is er geen enkel bewijs voor dit model. Ik heb alleen geprobeerd het zo goed mogelijk uit te leggen om het een kans te geven. Zelf probeer ik mij te richten op het bewijzen van drie stabiele afwijkingen en misschien te bewijzen dat een foton niet uitwaart maar bij elkaar blijft door zelfinterferentie en uitdoving in alle andere richtingen dan de bewegingsrichting.

En mocht iemand er ook aan mee willen werken, dan graag.

[spacebel]

Ik zie tot nu toe jammer genoeg geen wiskundige beschrijving.
Een interessante blog is http://backreaction.blogspot.be/2015/08/dear-dr-b-can-you-make-up-anything-in.html
Meer bepaald alinea 8-10.

Ik heb de blog gelezen in ik begrijp wat je hier mee wilt zeggen. Daar ben ik het ook mee eens. Deze blog zegt dat je niet zomaar een nieuwe theorie kan poneren. Het moet aan alles wat we tot nu toe weten en wat algemeen goed bevonden wordt voldoen. Dit heb ik ook geprobeerd, maar daar ben kennelijk niet in geslaagd. De drie mogelijke oppervlakken hebben wel een benaderings formule. Zelf denk ik dat deze genoeg zijn om sommige bewijzen te leveren. Bijvoorbeeld een Schwarz-P surface kan benaderd worden door de formule cos(x)+cos(y)+cos(z)=0. Deze formule zou genoeg moeten zijn om te kunnen bewijzen dat een verstoring bij elkaar blijft door interferentie. Tot nu toe heb ik mij geconcentreerd op de afwijkingen, maar misschien is dit dan een beter begin. Ik zal er over nadenken. Bedankt voor de blog