Ben je mee opgegroeid Rhiannon
Natuurlijk is 'beste gitarist' aan smaak onderhevig, maar door het verschuivende paradigma van 'phrasing' naar 'technische vaardigheden' in de gitaarmuziek, is Santana in dat opzicht een gemiddelde gitarist (ahumm...). Daar kan Santana niets aan doen, of jij, maar dat is gewoon de ontwikkeling die je binnen de gitaarmuziek ziet. De oude garde bluesgitaristen zoals Santana, Knopfler, Clapton, Blackmore, Page, Hendrix, Vaughan en ga zo maar door, zijn allen technisch ingehaald door de generatie die in de jaren '80 en '90 begon te spelen. Vanwege de toenmalige populaire muziek (vooral punk, metal en uit de metal voortkomende neo-classicisme) zag je die verschuiving optreden.
Mijn vader vindt ook nog steeds Hendrix de beste gitarist (ik denk overigens dat als je een enquête zou houden onder de totale bevolking -dus ook mensen die niet zoveel van muziek afweten, laat staan gitaristen-, Hendrix het meest genoemd zal worden).
Het is interessant om na te gaan hoe dit komt. Ik heb een vermoeden...gitaarmuziek is nog nooit zo impopulair geweest als nu sinds de jaren '20 à '30 toen de bluesgitaristen kwamen opzetten in de VS.
Europa bleef hangen in de zeer conservatieve klassieke muziek met roots in het Romanticisme.
Als reactie hierop ging men van 'improviseren om te oefenen' naar gewoon 'improviseren' en werden met name in de jazz de toentertijd geldende conventies totaal overboord gegooid.
Gelukkig deden ze dat, anders hadden we bijvoorbeeld geen Santana gehad als gitarist, maar 'Santana plays Haydn on clavichord'
Maar goed, gitaarmuziek werd synoniem aan bluesgitaarmuziek en dat piekte ergens tussen eind jaren '50 en eind '60. Dé jaren dat de babyboomers natuurlijk intensief naar muziek gingen luisteren. En de eerste 'liefde' blijft voor altijd hangen
Hierdoor krijg je polarisatie:
Een groep mensen die opgroeide met deze muziek en daarna niet alle nieuwe muzikanten hebben bijgehouden (en dat kan ook niet, sowieso veranderen je interesses van nieuwste hype volgen naar kinderen naar school brengen).
En een groep mensen die niet opgroeide met die muziek en (tot op vandaag) ook niet echt in aanraking komt met die muziek omdat het anno 2016 niet meer in is, of zeg maar gerust erg uit...Eigenlijk al sinds de laatste alternatieve bandjes die begin jaren '90 in de luwte lagen van de grunge-monopolie, ook de gitaar en masse weg begonnen te leggen (Radiohead, Smashing Pumpkins, Silverchair (die heeft het nog lang volgehouden), Bush, nou noem ze maar allemaal op.
Dus de 'beste' gitarist anno 2016 is of een bluesgitarist of Kanye West...
De neo-klassieke gitaristen zijn hierdoor ten onrechte onder de radar gebleven van de mainstream media en de mensen zélf. Terwijl dit juist de gitaristen zijn die zo ongelovelijk goed zijn, dat als je hen ziet spelen, je alleen maar naar huis wilt gaan om je gitaar uit het raam te mieteren.
De gitaristen waar ik dan op doel zijn: Malmsteen, Satriani, Vai, Becker, Lane, Buckethead, Govan, Friedman, Petrucci etc. Bonamassa is dan weer, je raadt het al, een bluesgitarist. De neo-klassieke gitaarmuziek heeft het vanwege bovenstaande redenen dus niet gered. Ja ok, Petrucci kent men wellicht nog van Dream Theater en een stel anderen hebben mensen wel eens van gehoord, alleen spijtelijk nooit géhoord.
Ik heb een soortgelijk betoog eerder gehouden volgens mij
Dat had toen te maken met de 100 beste gitaristen ooit in de Rolling Stone. Even een top 10 van een paar jaar terug met genre erachter:
10) Keith Richards (bluesrock)
9) Jimmy Page (bluesrock)
8) Ry Cooder (blues)
7) Stevie Ray Vaughan (blues)
6) Chuck Berry (blues)
5) Robert Johnson (blues)
4) Eric Clapton (blues)
3) BB King (blues)
2) Duane Allman (blues)
1) Jimi Hendrix (bluesrock)
Ik denk dat dit mijn hypothese wel kracht bijzet. Waar zijn de neo-klassieke gitaristen? Nergens. Helaas nergens...
That which can be asserted without evidence can be dismissed without evidence.
