Vleermuizen laten zich foppen door een opgegooid steentje, soms vliegen ze erop af alsof het een prooi is. Maar vanavond probeerden we het met een wolk zeepbellen. Aan het fladdergedrag was geen duidelijke reactie af te lezen. Is het theoretisch te verwachten dat ze de zeepbellen met hun sonar zien?
Ik zou verwachten dat gezien het materiaal, de geringe dikte (een paar honderd nanometer) een zeepbelwand bij frequenties van ruwweg 50 kHz zo goed als akoestisch transparant is.
Color_Dilution_Map_Dawn_Pro_20130907 608 keer bekeken
Aha. Mijn probleem was dat ik aan de formule voor de reflectiecoefficient R = (Z1-Z2)2 / (Z1+Z2)2 dacht, waarin de reflectie van geluid alleen afhangt van de akoestische impedanties van lucht en water (Z=ρc en Zlucht<<Zwater), en niet van de laagdikte. Maar de reflectie van een dun watervlies is de optelsom van de reflecties op de voor- en achterkant. Ze doven elkaar uit als de dikte van het watervlies veel kleiner is dan de golflengte van het geluid omdat de reflectie op de achterkant een fasesprong van 180° heeft ondergaan. Daardoor is het watervlies akoestisch transparant, ondanks het impedantieverschil van lucht en water.
Je hebt overigens best kans dat vleermuizen die bellen kunnen zien, letterlijk met hun ogen.
Dat vleermuizen blind zouden zijn is een mythe. Alle vleermuizen kunnen zien, hoe goed verschilt per soort. De kleine insectenvangers die in nederland voorkomen zien meestal niet heel scherp, maar goed genoeg om pakweg een insect van de grond of van een plant oid te kunnen pakken.
Grote fruit-etende vleermuizen zien zelfs best goed, sommige soorten beter dan mensen zeker bij weinig licht.