Veel, ook zeer serieuze, media melden dat Rosetta nu 'voor eeuwig op de komeetkern rust', maar is dat wel zo?
- 67p water production rate 3387 keer bekeken
Waterproductie van 67p. Bron: Esa
Hierboven een grafiek van de waterdampproductie van de komeetkern gedurende de twee observatiejaren door Rosetta. Net na het perihelium verloor de komeetkern naar schatting 100.000 ton water per dag. Het Rosetta team schat dat er in deze twee jaar ongeveer 6,4 miljard kg waterijs is verdampt. Maar er ging niet alleen waterijs verloren, Esa schat in dat er een factor 10 meer stof en gas de komeetkern heeft verlaten. De diameter van de komeetkern is in de twee observatiejaren met 2 tot 4 meter afgenomen en de komeetkern heeft van haar oorspronkelijke massa van 10
13 kg in twee jaar dus ongeveer 0,65% verloren. De vrijgekomen gassen en het stof van de komeetkern zijn door de zonnewind in lange staarten de ruimte ingeblazen.
Als we aannemen dat de baan van de komeetkern niet wijzigt (wat onzeker is omdat 67P soms dicht bij Jupiter komt, zoals in 1959 toen de planeet de komeetkern naar de binnengebieden van het zonnestelsel dirigeerde) en dat Rosetta met haar grote oppervlak aan zonnepanelen niet de ruimte wordt ingeblazen tijdens een van de komende perihelia (zeer goed denkbaar), kunnen we wat schatten:
De hoeveelheid invallende zonne-energie is evenredig aan het oppervlak, de massa evenredig aan de inhoud. Daar zit een macht tussen, en dat houdt in dat naarmate de komeetkern lichter wordt er per omloop naar verhouding een steeds groter percentage van de komeet verdampt. Per oppervlakte-eenheid verdwijnt er gedurende iedere omloop eenzelfde hoeveelheid materiaal, ongeveer 7,5 kg per vierkante decimeter oppervlak en dat is bij een dichtheid van 0,5 een koker van 1,5 meter diep. Dat houdt dus in dat de komeetkern bij iedere omloop ongeveer 3 meter kleiner wordt. Met een boldiameter (geïdealiseerd) van ruwweg 3,3 km is de komeet dan na 1100 omlopen geheel verdwenen. De omloopduur van 67P is 6,4 jaar, dus is er van de komeet over 7.000 jaar in deze ruwe schatting vrijwel niets meer over, want in een komeetkern zitten geen rotsen.
Rosetta rust dus hoogstwaarschijnlijk niet eeuwig op die komeetkern. Mogelijk is het juist andersom, en kleeft er over enige duizenden jaren nog een teerachtig restantje van de komeetkern op het grootste object dat overbleef; Rosetta.
Komeetkernen die het binnengebied van het zonnestelsel betreden leven dus niet lang. Dat is dan ook de basis voor de hypothese van Jan Hendrik Oort, die zich afvroeg hoe het kan dat wij nu nog steeds, 4,5 miljard jaar na het ontstaan van het zonnestelsel, kometen met een lange omloopduur langs zien komen. Hij opperde dat er zich in het verre buitengebied van het zonnestelsel een enorm reservoir van kometen zou moeten bevinden (de Oortwolk). Daar, zeer ver weg van de Zon, is haar gravitatie-invloed extreem gering. Een passage van een ster een net wat wijzigende gravitatie-invloed van de Melkweg of een botsing van kometen zou dan een deel van die komeetkernen richting het binnengebied kunnen dirigeren waar zij snel aan hun einde komen.
