De link tussen uitdijing en tijd in het universum.

[D1tch]

Hallo mensen.

Ik zit een tijdje met een theorie die mischien kan verklaren waarom het universum aan het uitdijen is en waarom dit steeds sneller gaat.

Steeds meer hoort men over meerdere dimensies. Stelt u zich eens voor dat tijd een energie is dat uit bewegende massa komt en dit als golvend effect de uitdijing van de universum voed.

Sinds de big bang zijn er meer en meer zeer zware punten (Quasars) bij gekomen waar tijd ook op reageerd.

Stel je voor dat na verloop de uitdijing zo snel gaat dat massa verdwijnt en zonder massa verdwijnt tijd waardoor alles poef (big bang) overnieuw begint.

Mochtot deze theorie onmogelijk zijn vertel het mij aub dan kan ik het achter mij laten.

Mvg,

Mark Pennings

[efdee]

Energie biedt een voorwerp de mogelijkheid arbeid te verrichten.
Tijd kan geen arbeid verrichten. (Arbeid = kracht maal verplaatsing x...)
Dus tijd kan niet worden omgezet in energie.

[NewScience]

Dus tijd kan niet worden omgezet in energie.

Dat hoeft niet per definitie zo te zijn ... want 'wat is tijd?' ... zolang daar geen antwoord op is ...
 
En bekijk bv. de aarde, overal vinden we fossielen, door te graven kunnen we 'in weze' reizen in de tijd (of we kunnen iig achter halen wat er toen was), dit betekend 'in principe dat 'de tijd' is vastgelegd in materie, en we weten dat dat enkel kan als er energie is, ofwel tijd kan worden omgezet in energie, ander kon het niet worden vastgelegd in materie, en konden wij het verleden niet achterhalen middels archeologie...

[efdee]

Ik denk, dat tijd niets fysisch is maar zuiver mathematisch, net als
lengte- en breedtecirkels op de aardbol en andere coördinatenstelsels,
rechte lijnen, platte vlakken, lengte, breedte en oppervlakte van een rechthoek en Euclidische ruimtes.
Een wiskundig bedenksel kan never nooit not energie leveren.
 
Het bedenksel tijd maakt het mogelijk gebeurtenissen te ordenen en er 'afstanden' tussen te meten.

[D1tch]

Als eerste, excuses voor late reactie.

Het onderwerp ben ik begonnen aangezien tijd reageert op massa waardoor ik dit als meer beschouw dan alleen coördinatie waarden. Het is momenteel niet duidelijk voor mij wat exact de oorzaak is waardoor de universum die wij beleven aan het uitbreiden is.

Mijn kennis op natuurkunde is beperkt en het is waarschijnlijk meer filosofisch.

De big bang word gezien als het begin. Begin van de vooruitgang, beweging, tijd.

Massa is na een afkoelingsperiode toegenomen en misschien neemt het nog steeds toe de uitbreiding en tijd versnelt misschien door deze reden echter is tijd niet te meten maar afstand wel.

[gast031]

De eenheid van tijd is de seconde, dus je kunt tijd wel meten. De eenheid van afstand is de meter, beide zijn relatief. 

[atomos]

Volgens Max Planck heb je: Planck lente en Planck tijd, zijn die dan niet absolute ?

[efdee]

Planck-lengte en -tijd komen voort uit een specifiek eenhedenstelsel.
Toevallig zijn het de kleinste, berekende waarden.
Voor mij hebben ze geen enkele bijzondere betekenis.

[megabon]

Tijd is eigen aan de mens. Hoe ervaren dieren tijd? Zij hebben geen uurwerk, wel volgen zij de seizoenen bv. wanneer een nest bouwen of een bepaalde migratie. 
 
Dus tijd is eigenlijk maar een cyclus die de mens is beginnen meten.

[D1tch]

Met 'tijd niet te meten' bedoel ik in samenhang met de toenemende ruimte. De afstand is te meten tussen sterrenstelsels en de versnelling hiervan maar als overal voortgang 'tijd' versneld ervaren wij dat waarschijnlijk niet.

[Hecate909]

Is het trouwens zo dat hoe verder het universum uitdijt de afstand tussen de fotonen zo groot worden dat uiteindelijk het lijkt alsof het universum niet meer uitdijt? Puur omdat we het niet geheel meer kunnen waarnemen? En zo ja bij welke leeftijd van het heelal zal dit ongeveer gaan gebeuren?

[Michel Uphoff]

Puur omdat we het niet geheel meer kunnen waarnemen?

 
Het ligt wat ingewikkelder dan toenemende afstanden tussen fotonen maar inderdaad zal, volgens een van de scenario's rond een versneld uitdijend heelal, op de zeer lange termijn het heelal niet meer waarneembaar zijn.
 
Zie dit bericht waarvan hier een stukje:
 

Inderdaad verdwijnt er dan door een toenemende invloed van de donkere energie in een almaar versnellend expanderend heelal op de lange duur van alles achter de event horizon. De schaalfactor wordt in een eindige tijd oneindig groot. Eerst verdwijnen de verre sterrenstelsels achter de event horizon, later delen van onze lokale cluster, en het gaat sneller en sneller. Zestig miljoen jaar voor het einde vallen grote delen van de Melkweg achter de horizon totdat de Zon (die dan overigens al lang niet meer als zodanig bestaat) drie maanden voor het einde verdwijnt, en vervolgens in de laatste minuten worden planeten en wat later de atomen aan stukken getrokken als de werkingsafstand van de elektromagnetische- zwakke en sterke kernkracht te groot wordt om binnen de event horizon te vallen. Dit gebeurt op elke denkbare positie in het heelal, dat na deze gebeurtenis energie/massa/tijd/wetteloos en dus niet meer bestaand zou zijn.

 
Maar, zekerheid hierover bestaat allerminst, het is zeer speculatief en er zijn andere modellen met sterk uiteenlopende consequenties. De tijdspanne tot het einde van het heelal varieert in de big rip en big freeze modellen van 22 miljard tot onbeschrijfelijk lang (> 10¹⁰⁰ jaar), maar er zijn ook wat minder waarschijnlijke modellen waarin het heelal oscilleert (uitdijt en weer krimpt) en een eeuwige aaneenschakeling van oerknallen en opeenvolgende expansies laten zien.
 
Kortom, niets is echt zeker als het gaat om het lot van het heelal.