Zorgelijkzou ik de venus illusie niet willen noemen. Omdat het iets is dat zich duidelijk ver weg afspeeld en de illusie slechts van korte duur is werkt het niet op je nekharen.
Maar wat doe je er als piloot eigenlijk mee als zoiets gebeurt buiten het bereik van (primaire) radar van enige controller, bijvoorbeeld midden de atlantische oceaan? Als het min of meer op ramkoers lijkt te liggen, vlieg je er dan uit voorzorg omheen? Of vlieg je gewoon door tot op het punt waarop je zeker bent dat het geen vliegtuig is maar er, indien het toch wel een vliegtuig is, je het nog net zou kunnen ontwijken?
Ik vermoed dat het iets te off-topic wordt om daar een volledig antwoord op te geven omdat er meteen zeer veel factoren spelen.
Het is sowieso, tot je een vliegtuig heel dicht nadert, vrijwel ondoenlijk om iets als ramkoers te beoordelen. Met de huidige nauwkeurige navigatie methode is horizontale seperatie op oceanic tracks vrijwel 0. Vertikaal is de seperatie minimaal 300 meter. Dit klinkt misschien veel maar als je iemand vraagt visueel in te schatten of een tegengesteld vliegtuig op 10 nm 300m hoger of lager vliegt dan veranderd hij waarschijnlijk 3 keer van keuze voor de tegenligger tot 3 nm is genaderd. Niet te doen dus.
Je zult dus zo lang mogelijk de afgesproken procedures voor oceaan navigatie en gebruik van tcas volgen. Uiteindelijk geldt altijd de belangrijkste kapstok wet dat: The commander shall take any action he considers necessary in an emergency situation that requires immediate decision and action....enz.