afbuiging licht rond zware objecten via grondbeginselen relativiteitstheorie

[HansH]

Niet met één liftje. Maar met een stilzwijgende aanname; een hele rij liftjes in een gekromde ruimte. Zoals hier dus beschreven:

https://www.einstein-online.info/en/spo ... nce_light/

Ik denk dat je daarmee het snelst op de juiste waarde (buiging) komt.

Dat is precies wat ik al heel lang probeer aan te geven op basis van de hele historie van dit topic.
blijkbaar is dit dus ook elders uitgevonden zoals blijkt uit jouw link: 'The model known to historians of science as “Nordström’s second theory” incorporates the equivalence principle, but space is curved in exactly the right way to cancel out local light deflection.

als ik teruglees in het topic, dan was ik dit feitelijk al op het spoor in Bericht vr 27 jul 2018, 08:38. alleen formuleerde ik het daar wat onhandig door de liften te roteren, en dan is natuurlijk terecht de opmerking dat het roteren van liften op zich niets doet, maar wat ik feitelijk daar al had moeten zeggen is dat ik niet de liften roteerde, maar de kromming van de ruimte corrigeerde door de ruimte inclusief lichtstraal locaal te gaan buigen. Dus niet de liften maar het geheel waar de liften ook bij horen.

'

[HansH]

zon 828 keer bekeken

kan iemand die de ART kan toepassen via de ART uitrekenen hoeveel boogseconden het licht afbuigt van een sterke laser die ontvangen wordt door een camera waarbij laser en camera onder een hoek van bv 90 graden staan tov het massacentrum van de zon? of nog beter een formule voor de afbuiging waarbij de hoek geen 90 graden is maar instelbaar. (en mogelijk ook de straal van de zon instelbaar, zodat je de zon in gedachten langzaam kunt samendrukken tot een zwart gat)

Dan kan ik kijken of de daaruit voortkomende afbuiging gelijk is aan de afbuiging die ik kan berekenen met de door mij voorgestelde methode. zo kunnen we zien of/welke verschillen er ontstaan. Ik heb zelf onvoldoende ervaring met de ART om zo'n formule op te kunnen stellen.

[Gast]

Wat je vraagt is wel erg moeilijk. Ik kan het niet en ken maar één (misschien twee) die het wel zouden kunnen. Misschien ook Flappelap?

Of de Zon nu een ster of een zwart gat is met dezelfde massa maakt voor de afbuiging van licht (op die straal) niet uit. Het veroorzaakt op die afstand vanaf het centrum evenveel kromming.

Maar heb je dan al een methode klaar?

(En ik meen ergens gelezen te hebben dat dit bedoeld was om de relativiteitstheorie beter te begrijpen?)

[HansH]

Juist omdat de ART niet zo simpel toegankelijk is had ik dit topic aangemaakt om te zien hoe ver je kunt komen met alleen de grondbeginselen (zwaartekrachtsveld van Newton+ effecten die voortkomen uit het equivalentieprincipe zoals 'vallen van het licht in een zwaatrtekrachtsveld en tijdsdilatatie'). Met het mathcad model wat ik heb (er zijn hier al wat varianten van gepasseerd) kan ik die effecten simuleren en wat ik nu wil is die vergelijken met een berekende uitkomst via de ART. dus mijn doel is niet in eerste instantie de ART helemaal te begrijpen, maar inzicht te krijgen tot hoever simpeler modellen blijven werken en wanneer die af gaan wijken. die factor 2 mbt afbuiging tov standaare Newton had ik al aangetoond voor licht dat van -oneindig naar + oneindig reist, maar de vraag was of die factor 2 in afbuiging ook geldt voor kortere afstanden.

er was eerder ooit een link lansgekomen
edit/ http://www.mathpages.com/rr/s8-09/8-09.htm edit/
die aangaf dat de afbuiging niet over het hele pad een factor 2 is, maar voor een bepaalde coordinatenkeuze weer wel. dat levert bij mij dus weer vooral verwarring op. als je het hebt over afbuiging zoals de waarnemer die ziet in boogseconden dan kan er geen onduidelijkheid meer zijn. vandaar mijn vraag.

Voor zon of ster zou je inderdaad gewoon uit kunnen gaan van alle massa in een punt en de lichtbaan dan laten scheren op een afstand R van de massa.

[Gast]

die aangaf dat de afbuiging niet over het hele pad een factor 2 is, maar voor een bepaalde coordinatenkeuze weer wel. 

Dat is wel voor het hele pad hoor. Einstein kwam in 1915 kennelijk op twee pieken voor de afbuiging niet op de coördinaat met de kortste radius tot centrum zon, zoals in 1911. Maar de piek ligt natuurlijk wel degelijk daar waar het licht het dichtst bij de zon langs scheert.

Maar er zijn m.i. vele betere manieren om intuïtie te krijgen van de ART (en SRT).

[HansH]

Dat is wel voor het hele pad hoor.

het is dit plaatje wat mij daar dan waarschijnlijk in verwarring brengt:

op de y-as staat dphi/dx en op de horizontale as x, dus het pad haaks langs de zon.
Dus het rode zou dan zijn hoe de hoek van het licht verandert over het pad x.

[Professor Puntje]

Ik vermoed dat die jaartallen op de datums van de publicaties van Einstein over de lichtafbuiging slaan...

[HansH]

blijkbaar was de conclusie dat tussen de rode en de blauwe lijn een factor 2 zit voor de totale hoek waarmee de waarnemer een verre ster ziet verschuiven als de zon er tussenin komt te staan. vandaar mijn vraag wat dan de verschuiving wordt als je bv een lichtbtron en waarnemer zet op de de eerder door mij voorgestelde posities. als ik het plaatje goed begrijp zou dat voor het stukje x van -1/2 tot +1/2 maal de zondiameter (dus een hoek van 60 graden in mijn eerdere plaatje) een veel grotere afbuiging geven dan de factor 2 en op het raakpunt precies langs de zon maar een factor1.

[Gast]

Het oppervlak onder de blauwe lijn is 2x zo groot als die van de rode. Dus de integraal van de blauwe lijn tov de rode. (Zeg ik dat goed? .. ja toch.)

Maar in werkelijkheid is de piek waar het licht het meest afgebogen wordt natuurlijk op x/R=0.
In 1915 was Einstein nog steeds bezig de puzzelstukjes op hun plaats te leggen.

[Professor Puntje]

Maar in werkelijkheid is de piek waar het licht het meest afgebogen wordt natuurlijk op x/R=0.

[HansH]

Het oppervlak onder de blauwe lijn is 2x zo groot als die van de rode. Dus de integraal van de blauwe lijn tov de rode. (Zeg ik dat goed? .. ja toch.)

Maar in werkelijkheid is de piek waar het licht het meest afgebogen wordt natuurlijk op x/R=0.
In 1915 was Einstein nog steeds bezig de puzzelstukjes op hun plaats te leggen.

Dat zou ik ook verwachten maar is niet wat het grafiekje zegt. Op basis van dat grafiekje zou dat niet zo zijn. op x/R=0 is de dphi/dx niet maximaal en is de afbuiging maar 1 x de newton afbuiging. Terwij op 0.5x/R een piek zit dus daar is de dphi/dt het grootste. Ik snap dus niet welk mechanisme dat zou kunnen verklaren. (niet het equivalentieprincipe in ieder geval)

[Gast]

Maar in werkelijkheid is de piek waar het licht het meest afgebogen wordt natuurlijk op x/R=0.

De kromming van de ruimtetijd is het grootst zo dicht mogelijk de Zon. Tegen het oppervlak, waar ook g het grootst is. Dus het lijkt me vanzelfsprekend dat daar het licht het meest wordt afgebogen.

[Gast]

Het oppervlak onder de blauwe lijn is 2x zo groot als die van de rode. Dus de integraal van de blauwe lijn tov de rode. (Zeg ik dat goed? .. ja toch.)

Maar in werkelijkheid is de piek waar het licht het meest afgebogen wordt natuurlijk op x/R=0.
In 1915 was Einstein nog steeds bezig de puzzelstukjes op hun plaats te leggen.

Dat zou ik ook verwachten maar is niet wat het grafiekje zegt. Op basis van dat grafiekje zou dat niet zo zijn. op x/R=0 is de dphi/dx niet maximaal en is de afbuiging maar 1 x de newton afbuiging. Terwij op 0.5x/R een piek zit dus daar is de dphi/dt het grootste. Ik snap dus niet welk mechanisme dat zou kunnen verklaren. (niet het equivalentieprincipe in ieder geval)

Misschien volg ik het even niet goed meer, over wat onduidelijk is. Want ik neem aan dat je niet denkt dat die grafieken het pad van het afbuigende licht voorstelt.

[HansH]

Misschien volg ik het even niet goed meer, over wat onduidelijk is. Want ik neem aan dat je niet denkt dat die grafieken het pad van het afbuigende licht voorstelt.

Wat ik aanneen is dat de curves de afbuiging voorstellen per verplaasting in x richting dus feitelojk de bijdrage van de totale afbuiging per meter verplaasing in x richting. Dus de integraal daarvan zou dan de totale afbuiging zijn. Wat nu onduidelijk en in mijn ogen tegenstrijdig is is dat je aan de ene kant concludeert dat de afbuiging het grootst is op het kortste punt tot de zon terwijl de afbuiging over een stukje deltax het grootst is even verderop. je zegt ook dat de kromming van de ruimtetijd is het grootst zo dicht mogelijk de Zon. Tegen het oppervlak, Dus dan snap ik niet waarom de afbuiging van het licht (boogseconden/meter) daar dan niet het grootste is maar op de 2 punten +/- x/R

[Professor Puntje]

De kromming van de ruimtetijd is een multidimensionaal fenomeen! Zonder hogere wiskunde (metrieken) valt daar niet zinnig over te redeneren.