Een eenvoudig antwoord, suggereren onderzoekers nu, is dat daar bouwmaterialen voor de site - grote hoeveelheden gebroken gesteente - gewoonweg beschikbaar waren.
Zowel satellietbeelden als recent veldwerk laten zien dat de grond onder Machu Picchu wordt doorkruist met breukzones van verschillende groottes. Sommige van deze breukzones bepalen de oriëntatie van rivierdalen in de regio door de zwakke zones die ze creëren die gemakkelijker kunnen worden geërodeerd door stromend water. Omdat sommige van deze breuken van noordoost naar zuidwest lopen en andere van noordwest naar zuidoost, creëren ze samen een X waar ze elkaar kruisen onder de locatie van Machu Picchu, meldde onderzoekers op de jaarlijkse bijeenkomst van de Geological Society of America in Phoenix.
Wanneer aardbevingen langs deze breukzones rotsen laten verschuiven, genereren ze enorme hoeveelheden gebroken gesteente (de grote stenen op de voorgrond in de foto). Maar deze breukzones voeren ook smeltwater van ijs & sneeuw en regenwater af, waardoor bewoners het effectiever kunnen opvangen. Ze helpen ook om het water weg te voeren tijdens intense onweersbuien, waardoor schade wordt voorkomen en het behoud van de locatie op lange termijn is bevorderd.
Verder bewijs dat de locatiekeuze voor Machu Picchu misschien geen ongeluk was: soortgelijke analyses onthullen dat andere oude Inca-sites, waaronder Ollantaytambo, Pisac en Cusco, ook werden gebouwd op de kruispunten van breukzones.
Bron: Science
