Klassieke gravitatie met eindige voortplantingssnelheid en Mercurius

[HansH]

Met Python kan ik als het moet overweg, maar ik geef de voorkeur aan afleidingen en gedachte-experimenten. Misschien probeer ik het uiteindelijk toch nog numeriek als ik er analytisch niet uit kom...

Heb je al geprobeerd of de instabiele banen verdwijnen als je de rekenstapjes kleiner maakt?

ja. kleinere rekenstapjes lossen het probleem niet op. wat je ziet is als je kleinere stappen maakt dat dan de oplossing niet meer verandert.
onderstaand:
links 1stap= 3600s
midden 1 stap is 36000 s
rechts 1 stap=360000s

[HansH]

en hieronder zelfde voor Newton zonder tijdseffecten dus de standaard Newton methode
links 1stap= 3600s
midden 1 stap is 36000 s
rechts 1 stap=360000s

[Professor Puntje]

Aan de stapgrootte zal het dan niet liggen. Wat gebeurt er als je de massa van het ene object veel groter maakt dan van het andere (zoals dat bij Mercurius en de zon ook is)?

[Professor Puntje]

Ik moet terug naar de tekentafel: vooral de schending van het behoud van impulsmoment (door het "scheef" staan van de vertraagde krachten) is problematisch.

[HansH]

Ik moet terug naar de tekentafel: vooral de schending van het behoud van impulsmoment (door het "scheef" staan van de vertraagde krachten) is problematisch.

klopt. vandaar mijn voorstel om dat op te lossen met rotatie van de ruimte.

[HansH]

Aan de stapgrootte zal het dan niet liggen. Wat gebeurt er als je de massa van het ene object veel groter maakt dan van het andere (zoals dat bij Mercurius en de zon ook is)?

ik heb de settings voor de sheet met de 2 sterren even teruggezet naar de mercurius situatie. dan krijg ik echter precies dezelfde baan als zonder delay over minstens 10 rondjes. De delay had ik voor de eerste versie even een vaste waarde gegeven, maar moet nog een waarde hebben die overeenkomt met de afstand tot de zon. dus kost nog wat programmeerwerk

[Professor Puntje]

Ik moet terug naar de tekentafel: vooral de schending van het behoud van impulsmoment (door het "scheef" staan van de vertraagde krachten) is problematisch.

klopt. vandaar mijn voorstel om dat op te lossen met rotatie van de ruimte.

Ik wil niet simpelweg naar een gewenste uitkomst toerekenen, dat zie ik als vals spelen. Mijn model moet ook op zichzelf beschouwd (zonder ad hoc ingrepen) plausibel zijn. Bij de lichtbuiging was het relatief simpel omdat de lichtbaan bij benadering als een eenparig doorlopen rechte lijn kon worden beschouwd. Maar hier wordt het allemaal veel ingewikkelder omdat alles elkaar (met een variabele vertraging) beïnvloedt.

[Xilvo]

ik heb de settings voor de sheet met de 2 sterren even teruggezet naar de mercurius situatie. dan krijg ik echter precies dezelfde baan als zonder delay over minstens 10 rondjes. De delay had ik voor de eerste versie even een vaste waarde gegeven, maar moet nog een waarde hebben die overeenkomt met de afstand tot de zon. dus kost nog wat programmeerwerk

Als die vertraging dezelfde precessie zou veroorzaken als de ART voorspelt (wat ik niet verwacht), dan zou de rotatie van de elips na 10 omlopen ca 1'' bedragen, ongeveer 0,5E-6 radiaal.
Ik weet niet hoe je hebt bepaald dat het "precies" dezelfde baan is, maar op het oog zie je dat absoluut niet.

[Professor Puntje]

Mogelijk kun je wat parameters veranderen zodat je bij een simulatie sneller iets moet kunnen zien (als er bij een vertraagde gravitatie inderdaad iets te zien is)?

[HansH]

Als die vertraging dezelfde precessie zou veroorzaken als de ART voorspelt (wat ik niet verwacht), dan zou de rotatie van de elips na 10 omlopen ca 1'' bedragen, ongeveer 0,5E-6 radiaal.
Ik weet niet hoe je hebt bepaald dat het "precies" dezelfde baan is, maar op het oog zie je dat absoluut niet.

ik heb het model nog niet zover, dus ik kan het ook nog niet bepaald hebben. (en ik heb dus ook nooit gezegd dat het precies alles verklaart) wat ik alleen gezegd heb is dat het een rotatie geeft en dus mogelijk het kan verklaren.
omdat je het niet analytisch kunt berekenen zul je dus een aantal staoppen moeten doen:
1) reken model maken wat het effect kan bepalen (ook qua beperkingen van het geheugen van de computer qua vereiste stapgrootte ebn aantal stappen)
2) kijken of het effect inderdaad hetzelfde is a) of er mijlen ver vanaf zit b)
3 a= verdere analyse zinvol. b=prullenbak

[HansH]

Ik wil niet simpelweg naar een gewenste uitkomst toerekenen, dat zie ik als vals spelen. Mijn model moet ook op zichzelf beschouwd (zonder ad hoc ingrepen) plausibel zijn.

vals spelen zou zijn als je een extra 'tuning factor' nodig zou hebben
wat ik doe is een theorie presenteren en daar zit geen tuning factor in. dus als het dan het gemeten resultaat voorspelt op basis van miljoenen deelsommaties dan kan het geen toeval zijn lijkt mij.
maar je hebt dus ook kans dat het een andere resultaat oplevert dat gemeten en dan weet je ook zeker dat de theorie erachter onzin is.

[HansH]

Mogelijk kun je wat parameters veranderen zodat je bij een simulatie sneller iets moet kunnen zien (als er bij een vertraagde gravitatie inderdaad iets te zien is)?

klopt. zo doe ik het nu ook al. je kunt immers met minder stappen al wel snel zien of het tot iets totaal onzinnigs leidt.
pas als het goed lijkt te gaan zul je uiteindelijk moeten gaan naar de benodigde resolutie zodat het resultaat niet meer afhangt van de resolutie.

[Professor Puntje]

Ik wil niet simpelweg naar een gewenste uitkomst toerekenen, dat zie ik als vals spelen. Mijn model moet ook op zichzelf beschouwd (zonder ad hoc ingrepen) plausibel zijn.

vals spelen zou zijn als je een extra 'tuning factor' nodig zou hebben
wat ik doe is een theorie presenteren en daar zit geen tuning factor in. dus als het dan het gemeten resultaat voorspelt op basis van miljoenen deelsommaties dan kan het geen toeval zijn lijkt mij.
maar je hebt dus ook kans dat het een andere resultaat oplevert dat gemeten en dan weet je ook zeker dat de theorie erachter onzin is.

Een tuning factor zou inderdaad nog erger zijn. Maar zonder achterliggende theorie lokaal een stukje ruimte roteren (wat dat ook moge betekenen) is niet veel beter. Dat noem ik geen theorie. Het me zelfs niet duidelijk hoe we ons dat lokaal roteren moeten voorstellen. Roteren ten opzichte van wat? En wat roteert er dan wel of niet mee?

[Xilvo]

Als die vertraging dezelfde precessie zou veroorzaken als de ART voorspelt (wat ik niet verwacht), dan zou de rotatie van de elips na 10 omlopen ca 1'' bedragen, ongeveer 0,5E-6 radiaal.
Ik weet niet hoe je hebt bepaald dat het "precies" dezelfde baan is, maar op het oog zie je dat absoluut niet.

ik heb het model nog niet zover, dus ik kan het ook nog niet bepaald hebben.

Ik denk dat je niet hebt begrepen wat ik schreef.

Je zegt dat je, met de "Mercurius situatie", na tien rondjes dezelfde baan krijgt met en zonder delay. Ik zeg dat het verschil, mocht het effect overeenkomen met wat de ART voorspelt, na tien rondjes te gering is om te zien.

[HansH]

Je zegt dat je, met de "Mercurius situatie", na tien rondjes dezelfde baan krijgt met en zonder delay. Ik zeg dat het verschil, mocht het effect overeenkomen met wat de ART voorspelt, na tien rondjes te gering is om te zien.

dat heb ik wel degelijk begrepen en daarom ook expliciet toegevoegd dat je computer het moet aankunnen qua benodigde stapgrootte (qua vereiste nauwkeurigheid) en aantal stappen (voor zoveel rondjes).
Enige wat ik op dit moment kan concluderen is dat ik nog geen aanleiding zie voor de prullenbak optie.