De kleine parachutes worden vaak gebruikt als remparachute.
Zo wordt ervoor gezorgd dat de krachten die de hoofdparachute te verduren krijgt niet te groot zijn.
Deze techniek is niet enkel voorbehouden aan de Amerikaanse ruimtevaart maar wordt overal ter wereld ingezet. Bijvoorbeeld door Rusland:
Wellicht de grootste parachute ter wereld werd door het Russische bedrijf Parachutostroenja gemaakt voor het gecontroleerd laten neerdalen van de uitgebrande opstuwraketten van de Russische spaceshuttle Boeran.
Voordat de parachute geopend wordt zorgt een cluster van 3 kleinere parachutes ervoor dat de valsnelheid van de stuwraket zover wordt verlaagd, dat de bovengenoemde hoofdparachute geopend kan worden zonder dat de krachten te groot worden.
Er kunnen ook andere middelen worden gebruikt om de zogenaamde openingsschok te verkleinen:
Een parachute krijgt de grootste belasting te verwerken gedurende de opening. In het algemeen wordt er naar gestreefd om de openingsschok te beperken tot drie maal het gewicht van de lading. Als de snelheid vóór de opening te groot is wordt er gebruik gemaakt van een reeflijn. Deze wordt door de buitenrand van de parachute geregen en is zo kort dat de parachute niet tot zijn maximale diameter kan openen. Na enkele seconden, als de snelheid voldoende is afgenomen wordt deze reeflijn met een tijdmechanisme doorgeknipt waarna de parachute zich alsnog tot zijn maximale diameter kan openen. Indien nodig kan dit proces zelfs in meer stappen plaatsvinden.
Naar goed gebruik nog even de
bron van de quotes.
Interessant is ook de wetenschappelijke benadering.
Living on Earth can be expensive, but it does include a free trip around the sun.
