Hoe komt het dat met een beetje oefening, een Nederlander vrijwel tot een accentloze beheersing van een vreemde taal komt, en bijvoorbeeld Fransen die Engels praten dit hun leven lang niet voor elkaar krijgen ?
Ik heb twee verklaringen gehoord; 1 betreft de spanning op de stembanden. Engelsen kennen een veel relaxtere/rustigere manier van spreken als Nederlanders, en kunnen de klanken niet reproduceren omdat ze hun stembanden niet op de juiste manier stressen.
2de verklaring heeft te maken met het frequentiebereik van de taal. Het Frans zou gesproken worden op een vrij hoge frequentie, laten we zeggen van B tot D hertz. En Engels bijvoorbeel laag, van A tot C. Nederlands zou worden gesproken van A tot D, en zijn daarom getraind op het horen van details in de taal waardoor de klanken reproduceren gemakkelijker wordt.
Indien de tweede verklaring juist is, betekent dit dat Engelsen ook niet door hebben op welk punt ze hun accent nog kwijt kunnen raken. Ikzelf merk het als ik iets met een accent uitspreek. De verklaring klinkt me dus goed in de oren
Kan iemand uitsluitsel bieden ?