Het woordbeeld van bedoelt en ook bedoeld zorgt er voor dat je het woord als geheel niet anders kan lezen dan als bedoelt(d), en je weet dan dus de bedoeling. Dus voor het begrip van de tekst maakt het niet echt veel uit of het nu correct of foutief geschreven wordt.
Ik kan me levendig voorstellen dat een tekst barstensvol fouten je afhoudt van het concentreren op de inhoud. Een tekst met een enkele spelllingsfout doet dit niet. Dan is het aan jou of je er overheen wil lezen of niet. Of lees je zo dat je al corrigerend leest, dus met het doel de fouten in de tekst te vinden, dat zal je ook zeker van het concentreren op de inhoud afhouden. Dat bedoel ik met, het ligt eraan hoe je een tekst lees, en waar je concentratiepunt ligt.
Het is ook niet echt een overbodige luxe om een tekst nog eens even door te nemen voor je hem doorstuurt, als je dit niet doet en denkt, ach het boeit me niet, dan zou ik dat ook wel onverschillig vinden. En het kan best zijn dat het je totaal niet boeit, maar dan moet je ook niet zeuren als je door lezers van je tekst wordt gewezen op fouten. Want er blijken dus mensen te zijn die het wel boeit.
Ik erger mij echter behoorlijk als je telkens er meteen op gewezen wordt dat er een typefout in je tekst zit. Ik vind dat iets dommigs hebben. Dat vind ik namelijk niets te maken hebben met onverschilligheid van de schrijver of onkunde wat spelling betreft.
Groet,
Kitty