Als ik een koolstofstaafje van een bepaalde lengte in de magnetron stopt dan wordt het staafje in het midden witheet (zelfs onder water).
Een staafje van kortere lengte en/of grotere reageert anders.
In het lichaam hebben we banen van zoutachtige vloeistoffen die geleiders vormen.
Dit is wel een aardige opmerking, omdat het een suggestie doet naar een mogelijk mechanisme van schadelijkheid.
Zo'n koolstaafje in de magnetron wordt heet omdat het bij de juiste lenge(s) een goede (dipool)antenne vormt, waarbij de stroom in het midden het grootst is. Je zou kunnen veronderstellen dat iets soortgelijks ook voor een bloedvat, spier, oid kan opgaan.
Maar of het nou gevaarlijk is? Bij beperkte vermogens (tot zeg tientallen watts) is op enige afstand nooit een effect waargenomen. Bij veel grotere nivo's treden wel effecten op a.g.v. opwarming, die uiteraard op een gegeven punt zelfs acuut dodelijk zijn. Bij blootstelling onder de hoeveelheid die thermische problemen veroorzaakt zijn eigenlijk nooit effecten gevonden, terwijl je dat toch wel zo verwachten als er 'meer aan de hand' was.