Sommige mensen die in werkelijkheid niets voorstellen, maar kunnig genoeg zijn om zichzelf wel iets te laten voorstellen, ook al is het niet zo. Om zo toch aan contact met de buitenwereld te kunnen maken omdat het in werkelijkheid gevoeliger ligt.
Een gebochelte man vol met wratten op zijn gezicht kan ik begrijpen dat ie zich niet graag wilt mengen in de maatschappij, omdat die anders gillend wegrennen.
Die man (om als voorbeeld te nemen) kan van binnen hoogstwaardig intelligent zijn, maar dat zou nooit naar voren kunnen komen vanwege zijn schaamte. Niemand zou iets met die persoon te maken willen hebben vanwege zijn uiterlijk, dus doet ie zich voor als ware hij iemand anders is, met een normaal uiterlijk, terwijl je met behulp van de chat WEL zijn innerlijkheid leert kennen. Of juist niet...
Dat ie te slim is en niet door de maatschappij begrepen kan worden, doet ie zich dommer voor om zich toch te kunnen socialisen.
Ik zou me ook kunnen voordoen als een professor, maar dan weet ik dat ik snel genoeg uit de boot val. Ben maar een restaurator van beroep met uiteenlopende interesses. Al weet ik wel een hele hoop wetenschappelijke dingen waarover ik kan meepraten en jouw onderwerp heeft mij tot denken gebracht, in de hoop jou enigszins te "helpen"... Alleen de literatuur ontbreekt dan...
Doet me denken aan een andere topic dat hier eens werd aangeschaard: THE MATRIX... Ken je die film?
Als je hem kent dan begrijp je wat ik bedoel... Mensen liggen in "werkelijkheid" in soort cocons, onderhouden door robots en in hun gedachten is een identiteit ingeprent dat je bijvoorbeeld een succesvolle advocaat bent of een chefkok. Maar in wezen lig je gewoon te dobberen in een cocon met vloeistof en een stekker in je nek om je dat idee te geven dat je een leven hebt...
Maar ik zal maar ophouden met kwebbelen, want heb het idee dat ik je toch niet kan helpen.
Succes met je onderzoek. Waar een wil is, is een weg... Of helpt jou juist die uitspraak?
Bye bye,
Vantazzy