Magnetisch Pluto?

[Anonymous]

Hoi!

Ik ben dus bezig met een werkstuk over magnetosferen (vwo6).

Ik heb nu een hele mooie pagina erover gevonden op http://www-ssc.igpp.ucla.edu/ssc/tutorial/...etospheres.html

Daar worden twee dingen beweerd:

1. Elke planeet die we tot nu toe kennen is in het bezit van een magnetosfeer

2. Een magnetosfeer onstaat als er a: een magnetische kern is, b: als (een deel van) de atmosfeer geïoniseerd raakt

Mijn vraag is nu, hoe zit dat met Pluto? Heeft die dus een magnetosfeer, want volgens mij schijnt Pluto alleen maar een rotsklomp te zijn, zonder ijzeren kern, en volgens mij heeft het ook zeker geen atmosfeer (al herinner ik me nu een of ander artikel waarin stond dat Pluto gedurende een deel van zijn omloop rond de zon een methaanatmosfeer had)

Maar goed, kan iemand mij een antwoord geven?

Stephan

[Anonymous]

gegevens over pluto:

Een andere reden om Pluto een planeet te noemen is dat het hemellichaam een eigen atmosfeer heeft, en een eigen maan, Charon?. Er is over Pluto niet veel bekend, omdat er letterlijk niet veel zicht op is, en het nog te ver weg staat om er ruimteverkenningsvaartuigen naar toe te sturen.

Er is weinig geweten over de atmosfeer van Pluto. Wanneer Pluto zich in het perihelium bevindt dan is de materie in de atmosfeer in gasvormige toestand; maar gedurende het grootste gedeelte van Pluto's omloop (243 jaar) bevindt het gas zich in de atmosfeer in een bevroren ijsvormige toestand. Het lijkt er op dat in de buurt van het perihelium een gedeelte van de atmosfeer ontsnapt en zelfs tot interactie komt met Charon. De astronnomen zouden graag hebben dat een eventuele ruimtemissie Pluto benadert op het ogenblik dat het gas in de atmosfeer ontvrozen is.

[Anonymous]

De status van Pluto als planeet in de volksmond is onderhand zeker bevestigd. Bij astronomen denken steeds meer mensen echter dat er nog meer 'Pluto's en Charon's' rondhangen in de banen voorbij Pluto. Deze objecten bevinden zich in de kuiper belt en reflecteren zo weinig licht dat ze met de huidige methodes gewoon nog niet ontdekt zijn.

[DePurpereWolf]

Die magnetosfeer komt door een magnetsiche kern?

Nou ontstaat magnetisme door lading en snelheid. Dit komt voor bij een magneet als de spin van electronen om de kern de zelfde kant op gaan. Ijzer kun je magnetiseren door er voor te zorgen dat de electronen allemaal de zelfde richting om de kern heen gaan draaien. En de laatste is een electromagneet. Je laat dan electronen door een spoel heen vliegen.

Dus, of de kern is van magnetisch materiaal, of van dia/para of ferro magnetisch materiaal. Die dus zonder invloed van een ander magnetisch veld geen magnetisme opwekken.

De aarder bestaat in het midden uit vloeibaar ijzer. Dit ijzer draait rondt, maar de electronen erin niet door de polariteit van de zon. En daar door heb je een magnetisch veld.

[Jeroen Streep]

De aarder bestaat in het midden uit vloeibaar ijzer. Dit ijzer draait rondt, maar de electronen erin niet door de polariteit van de zon. En daar door heb je een magnetisch veld.

Ik kan het fout hebben, maar naar mijn weten zorgt deze gesmolten ijzer en de beweging ervan voor de magnetosfeer. Het werkt als een grote dynamo.

De Polariteit van de zon wisselt zo nu en dan naar mijn weten. Ook de magneetlijnen op de zon zijn sterk aan wisselingen onderhevig en komen op willekeurige plaatsen door het oppervlak heen. Op deze plaatsten ontstaan dan coronale gaten en zonnevlekken.

Of heb ik het nu bij het verkeerde eind?

[wannes]

Ik kan het fout hebben, maar naar mijn weten zorgt deze gesmolten ijzer en de beweging ervan voor de magnetosfeer. Het werkt als een grote dynamo.

Of heb ik het nu bij het verkeerde eind?

idd je hebt het volgens mij bij het verkeerde eind, het ijzer in de aarde is veel te warm om voor een magnetisch veld te zorgen, bij het bereiken van de curietemperatuur verliest ijzer zijn ferro-magnetische eigenschappen, en daardoor kan het niet verantwoordelijk zijn voor het magnetisch veld

[sen...]

Verklaring voor het aardmagnetisme:

De ware oorzaak van het waargenomen aardmagnetisme moet worden gezocht in convectiestromingen nabij het centrum van de aarde. De aardkern kan worden opgesplitst in een vaste binnenkern en een viskeuze buitenkern. Vanwege de enorme druk die in het centrum van de aarde heerst is de binnenkern van de aarde warmer dan haar omgeving. Het gevolg is dat de buitenkern lokaal wordt opgewarmd, waardoor de viskeuze substantie in beweging komt. De ontstane wervelingen zijn dus op zichzelf staande convectiecellen. De stromingsrichting is zo dat aan de raakvlakken van twee convectiecellen de opgewarmde substantie altijd parallel aan elkaar bewegen en nooit tegengesteld (zie fig. 1). Dit laatste zou immers een behoorlijk onstuimige materiestroming teweeg brengen. Omdat de viskeuze substantie in beweging is, zullen de daarin voorkomende ijzeratomen – mede onder invloed van de warmte – elektronen verliezen met als gevolg dat in de buitenkern reusachtige elektrische stromen zullen ontstaan. Deze elektrische stromen wekken op hun beurt weer lokale magnetische velden op. Met andere woorden: elke convectiecel creëert zijn eigen magneetveld.

De richting van elk opgewekt magneetveldje zal tegengesteld zijn aan dat van zijn buurman, met als nettoresultaat dat er geen dipolair magneetveld aan het oppervlak meetbaar zal zijn. Tenzij de convectiecellen niet geheel identiek aan elkaar zijn. Zeer kleine verschillen in bijvoorbeeld de grootte van de convectiecellen, in convectiesnelheid of in dichtheid kunnen enorme gevolgen hebben. Omdat de opgewekte magneetvelden elkaar dan niet meer volledig opheffen, zal er aan het oppervlak een dipolair magneetveld meetbaar zijn. Dit magneetveld is gelijk aan het verschil in veldsterkte tussen de opgewekte magneetveldjes onderling. Verschillen tussen de convectiecellen onderling in de orde grootte van een procent zijn groot genoeg om het geconstateerde aardmagnetische veld te kunnen verklaren. Met deze theorie, bekend als het convectiecellenmodel, kan niet alleen het aardmagnetische veld worden verklaard, maar ook andere effecten als de ‘seculaire variatie’ en ‘magnetische jerks’. Deze geconstateerde verschijnselen zijn niet te verklaren met de tot voor kort algemeen aanvaarde dynamotheorie van Elsasser en Bullard uit de jaren veertig en vijftig.  

(bron)

Van Pluto weten we nog niet zeker of die een magnetosfeer heeft.

Nasa heeft een nieuwe missie voor Pluto in de startblokken staan. Het gaat hier om de "NASA's New Horizons mission". 19 oktober jongstleden zijn de laatste handen aan de payload gelegd. Onder andere de zogenaamde "SWAP" (Solar Wind Around pluto) is aan boord. Dit apparaat "will measure charged particles from the solar wind near Pluto to determine whether it has a magnetosphere and how fast its atmosphere is escaping".

Voor januari 2006 staat de lancering gepland.

Men hoop dan in 2016 / 2017 bij pluto te zijn aangekomen. (!)

(bron)

Links:

nasa over de missie

technische info over de swap