Wat dachten jullie hiervan: De tweede kamer wordt niet gekozen, maar wordt toegewezen. Elke 2 maanden worden 75 willekeurige mensen opgeroepen om voor een periode van 4 maanden zitting te nemen in de tweede kamer ter vervanging van 75 mensen die de afgelopen 4 maanden gediend hebben. In totaal zijn er dan steeds 150 personen.
De tweede kamer stelt het kabinet aan, ministers kunnen blijven zolang dezen dit willen, er toe in staat zijn of tot dat de tweede kamer iemand anders vind die beter is.
Wetten worden niet langer door het kabinet voorgesteld maar mogen alleen door leden van de tweede kamer worden ingediend, om het aantal wetten beperkt te houden maximaal 1 wetsvoorstel per 4 maanden per kamerlid. Voorstellen om wetten te schrappen mag zo vaak gedaan worden als men wil.
Over een wetsvoorstel mag pas worden gestemd nadat het kamerlid die het heeft voorgesteld zijn/haar termijn heeft uitgezeten en is vervangen: Kamerleden mogen niet op hun eigen voorstellen stemmen.
Voor de leesbaarheid (vooral voor mezelf) heb ik er een layout in gebracht, dan kan ik makkelijker goed reageren.
Jouw ideeën zijn origineel maar ik zie het in deze vorm niet zo zitten.
Als je elke 2 maanden 75 nieuwe mensen gaat oproepen dan krijg je geen enkele stabiliteit en routine. Het feit dat je ze willekeurig oproept zorgt er ook nog eens voor dat ze nog minder deskundig gaan zijn dan dat nu al het geval is (ik zal maar zwijgen over die ene rooie die van de LPF afkomstig is en nog niet eens de minster kent
).
Voor een goed functioneren van de kamer is het nodig dat er een kern is die al een aantal jaren ervaring heeft en de kneepjes van het vak kent, anders zie ik het snel een chaos worden en dat is niet bevorderlijk voor een goede controle van het kabinet en de wetgeving.
Ministers kunnen zo lang blijven zitten als dat ze willen totdat de kamer ze naar huis stuurt? Is dat om te voorkomen dat er elke 4 jaar weer een ander beleid wordt gevoerd? Als je elke 2 maanden de kamer gaat vervangen dan zie ik de meeste ministers nog niet eens de 4 jaar halen. Bovendien vind ik het wel een goede zaak dat een minister weet dat hij in principe maar 4 jaar de tijd krijgt, het voorkomt dat hij al te comfortabel gaat zitten (motiveert, voorkomt tot op zekere hoogte dat iemand dronken wordt van macht). Als een minister zijn werk erg goed doet dan is de kans groot dat hij na 4 jaar nog eens 4 jaar de kans krijgt. De kiezers lonen het en de andere partijen zijn eerder geneigd om met de partij van die minister een coalitie te vormen. Zalm is hier een mooi voorbeeld van.
Bovendien bepalen ministers veel minder het beleid dan dat veel mensen denken. De ambtenaren voeren het allemaal uit en zo'n heel ambtenarenapparaat kan je onmogelijk 180 graden laten draaien na de verkiezingen hoe graag je het ook zou willen. Het zou ook veel te veel onzekerheid geven bij het volk als het al mogelijk zou zijn. De meeste partijen beseffen dat en doen dan ook eerder koerswijzigingen dan zo'n jumbo om te laten keren. Het nadeel hiervan is dat je een zeer ingewikkeld stel van regels krijgt die eens in de zo veel tijd vereenvoudigd moeten worden om bureaucratie tegen te gaan (voorbeeldje: zorgpremie verhoogd dus weer ingewikkeldere belastingsregels om dat te compenseren).
Beter dat dan dat elke 4 jaar het beleid compleet wijzigt, het zorgt voor stabiliteit en zekerheid wat goed is voor de rust in een land en goed is voor de economie van het land.
Als er pas op een wetsvoorstel gestemd zou mogen worden als het kamerlid zou zijn opgestapt dan zijn er toch een aantal problemen:
- Het kamerlid kan zijn voorstel niet adequaat verdedigen en motiveren. Wie is er geschikter voor dan de ontwerper?
- Het kan leiden tot onnodig uitstel van invoering van wijzigingen.
Bovendien maakt die ene stem van het kamerlid zelf weinig uit, het is zeldzaam dat een wetsvoorstel met één stem mieerderheid wordt aangenomen. Als dat voor jou een probleem is, dat is ook simpel op te lossen door dat kamerlid niet mee te laten stemmen.
In het algemeen: grote politieke revoluties vind ik zeer onverstandig tenzij er echt enorm veel mis is zoals met de adel het geval was. Het zorgt voor veel onrust, onzekerheid (de oorzaak van onrust) en economische malaise.
Beter kan je een systeem geleidelijk wijzigen.
Ik vind het huidige systeem niet perfect maar toch wel vrij goed geregeld. Het zijn de details die ik graag gewijzigd zou willen zien.
Ik ben bijvoorbeeld een groot voorstander van een referendum maar dan wel enkel over waardeoordelen, niet over zijnsoordelen omdat het volk daarvoor niet bevoegd is. Wanneer het over zijnsoordelen gaat zou je eventueel nog referenda kunnen houden onder alle deskundigen (bijvoorbeeld alle economen bij economische beslissingen, alle artsen bij beslissingen over de gezondheidszorg enz.), dan heb je een combinatie van volledige democratie én deskundigheid.
Ook zou ik graag zien dat de burgers bij de verkiezing één iemand uit de regio aanduiden tot kamerlid en de rest aanvullen uit het hele land. Hierbij zouden de regio's zorgvuldig gekozen moeten worden en bijvoorbeeld niet simplistisch per provincie. Ik veronderstel dat een provincie als Noord-Holland meer politiek talent zal hebben dan een provincie als Limburg of Twente, gewoon omdat er veel meer mensen wonen en het percentage mensen met een specifiek talent niet per provincie zal verschillen (mogelijk beperkte verschillen in capaciteit door verschillen in vorming en regionale cultuur).
In feite pleit ik dus voor een soort van districtenstelsel.
Ik voel ook wel wat voor het idee wat hier is geopperd door Rogier om het volk voor bepaalde standpunten één partij aan te wijzen en dan die partij de minister te laten voorstellen (enkel geen bekrachtiging van de 'koningin' wanneer er gegronde bezwaren zijn). De vraag is wel of dat dit uitvoerbaar zou zijn omdat het van het volk een serieus grote inspanning vergt maar we zouden er voorzichtig mee kunnen experimenteren door te beginnen met bijvoorbeeld voor 1 of 2 onderwerpen zo één partij de ministerskandidaat te laten voordragen.
Dan zou je dus geen samenwerking van ministers tussen de coalitiepartijen krijgen maar een samenwerking van minister van willekeurige partijen. Een risico is dat zo'n systeem minder stabiel zou zijn (de politieke kleur van de ministers gaat dan meer verschillen wat tot onenigheid zal leiden) maar er mee experimenteren op kleine schaal kan geen kwaad.
Nogmaals, dit zijn details die ik ook nooit in één keer ingevoerd zou willen zien maar eerder geleidelijk, het geraamte is wat mij betreft in orde.