Waar ik het had over fantasie ging dat over je veronderstelling dat het net stabieler is gemaakt om de werking van digitale apparatuur te verbeteren. Dat heeft er echt niks mee te maken.
Ik weet niet hoe de situatie in België is, maar de collectieve aarding (zo heet het verbinden van aarde en nul) is in Nederland vrij algemeen ingevoerd. Ik werk bij het energiebedrijf in Zeeland en daar bestond collectieve aarding in ieder geval al in 1960.
De enige reden voor collectieve aarding is het verminderen van de aardverspreidingsweerstand, en het dichter bij de verbruiker brengen van het aardpunt.
Als er nl. een echte aardsluiting ontstaat in een apparaat waardoor er b.v. een paar honderd ampere gaat lopen over de aardverbinding, dan ontstaat er een spanningsval over de aardleiding waardoor andere apparaten in hetzelfde huis op een gevaarlijk hoog potentiaal t.o.v. aarde kunnen komen. Door in de meterkast aarddraad en nuldraad te koppelen en bovendien aan een hulpaardelektrode te verbinden wordt dat aardpotentiaal veel minder.
Je hebt gelijk dat er een potentiaalverschil kan ontstaan tussen de nul in jouw huis en de nul bij de buren. Maar dat verschil is in normaal bedrijf verwaarloosbaar. Het net wordt berekend op een zo laag mogelijk verlies binnen economisch haalbare grenzen. In de praktijk betekent dat dat het spanningsverlies over de nul hoogstens 1 volt zal zijn.
Maar juist in geval van een volle aardsluiting in het ene huis zorgt de collectieve aarding er voor dat het aardpotentiaal bij de buren daardoor nauwelijks merkbaar hoger wordt. Juist als je de zaak niet met elkaar verbindt, dus als de aardegeleider alleen maar bij de nettrafo aan de nul en de aardelektrode is verbonden, dan kan in de hele straat het aardpotentiaal gevaarlijk hoog opzwiepen.