Phaesimbrotos schreef:@ Johan2
Weet u misschien ook waarom het sociologische fenomeen verstarring plaatsvind?
Zegt u maar je hoor.
De kern ligt bij de isolatie. Die kan vele oorzaken hebben, b.v. geografisch: Terwijl in Nederland oma's meehuppen met de klanken van K3 van hun kleindochters, schalt in het Nederlands bejaardentehuis in Sidney of Toronto nog het "Wie Neerlands bloed door d'aderen vloeit". Turken in Nederland gedragen zich vaak "Turkser" dan in Turkije. Als je bent afgesloten van de main stream ontwikkelingen, ga je je meer hechten aan wat je nog weet "van vroeger".
Ook als mensen worden buitengesloten van belangrijkste ontwikkelingen in een maatschappij, of het idee hebben daarvan uitgesloten te worden, b.v. door discriminatie, ook dan zullen zij sterker de neiging hebben zich verder in te graven in wat zij als het meest eigene beschouwen. Het is één van de oorzaken van de radicalisering van moslimjongeren.
Driestarchristenen worden niet gediscrimineerd, maar zijn wel een kleine minderheid en hoe meer de maatschappij achteloos voorbij gaat aan hun opvattingen, hoe sterker zij zich daarop terug trekken, tot de wal het schip keert en ook zij veranderingen accepteren. Ook binnen de SGP mogen vrouwen inmiddels lid zijn en over een jaar of 5 kunnen ze ook namens de SGP in openbare functies verkozen worden.
En ik zie een potentiële discussie in het welzijn van kinderen die leven in een gemeenschap zoals deze.
Ja, maar dat welzijn staat in zo'n gemeenschap niet meer onder druk dan in welke andere gemeenschap ook. Aleyd Schilder heeft, voordat ze met haar New Age gebazel zelf zo gek als een ui werd, een zinnige dissertatie geschreven over psychische problemen bij orthodox gereformeerden. Het bleek dat er niet meer met zware psychische problemen kampten dan onder andere groepen in de samenleving, maar áls ze problemen hadden, dan weten ze die wel vaak aan hun zwaar Christelijke opvoeding. Met andere woorden: het maakt geen zak uit waarin je opgroeit, 5 of 10% krijgt het zwaar. Dat lijkt genetisch bepaald en het wijten aan de opvoeding is niet meer dan het voldoen aan de behoefte om het beesie een naam te geven.
<i Si vis pacem paralellum</i (J. Goedbloed)