Ik doelde met beïnvloeding o.a. op de klinische onderzoeken zelf. Zo veel mogelijk potentiële voorschrijvers (toekomstige wederverkopers) worden in de gelegenheid gesteld mee te doen en krijgen daarvoor een ruime vergoeding. Dit met het oog op 1) een gevoel van verplichting te bewerkstellen door de genoten verdiensten. 2) een emotionele binding met het bedrijf en het product op te bouwen 3) vooruitzichten op toekomstige voordelen zoals congressen en participatie aan toekomstige onderzoeken.
Wat is hier mis mee? Je kunt er toch vanuit gaan dat onderzoekers/artsen in het ziekenhuis - die meedoen aan onderzoeken van de industrie - wel weten of een studie wetenschappelijk valide is? En je kunt er toch vanuit gaan dat diezelfde artsen zo slim en eigenwijs zijn dat ze geen medicijnen voorschrijven die niet werken? Toen ik zelf nog patienten behandelde werd ik veel meer geleid door wat mijn collega's mij vertelden dan wat de industrie mij vertelde, ondanks de eventuele verdiensten/emotionele binding/toekomstige voordelen!
Een voorbeeld van een andere tactiek die ik me herinner: een aantal maanden voor het aflopen van het patent op een maagzuurremmer werd het middel door de producent uit de handel genomen en vervangen door een bijna identiek middel met een nieuw patent. Men rekende er kennelijk op dat een deel van de klanten niet nogmaals van medicijn zouden willen wisselen als de goedkopere generieke variant verkrijgbaar zou worden.
Klopt ongeveer. Maar het belangrijkste is dat je het hier hebt over de "life cycle" van een product. Soms kan je een medicijn verbeteren waardoor je iets nieuws hebt (nieuw patent), wat wel iets beter is dan het oude, maar niet zoveel dat het onethisch is om het niet meteen op de markt te brengen. Dan is dit toch een mooie oplossing?
Ik vraag me trouwens af of een ander aspect van het maagzuur-maagzweer probleem niet exemplarisch is voor sommige tekortkomingen: de farmaceutische industrie heeft lang veel geld verdient met maagzuurremmers. De belangrijkste oorzaak en (goedkope) behandeling helicobacter pylori besmetting is ontdekt door een Australische plattelandsarts.
Dat klopt. Maar het blijft nu eenmaal zo dat je met elk medicijn uiteindelijk achterloopt op de nieuwste ontwikkelingen. Het is aan de voorschrijvende artsen om de medicijnen voor te schrijven die het beste werken! Toch?
