Zoals de meesten wel zullen weten maakt de computer gebruik van binaire code om de opdrachten uit te voeren. Dit is nodig om de geheugenchips anders niet werken, die kennen namelijk niets anders dan "wel" of "niet" (1 of 0). Ook bij optische media wordt dat principe toegepast: een putje of het ontbreken daarvan geeft de 0 of 1 aan.
Maar waarom is dat heden ten dage nog steeds zo? Kan er niet eenvoudig veel meer gecreëerd worden door gebruik te gaan maken van bijvoorbeeld het octale of twaalftallige stelsel? Afhankelijk van de diepte van dat putje kan worden bepaald of het een 0, 1, 2, 3 enz. moet zijn. De snelheid waarmee het uitgezonden signaal terugkeert (bij optische media) is dan bepalend voor de waarde. Bij het wel of niet magnetisch zijn van andere media kan gebruik gemaakt worden van eenzelfde soort principe: de mate van magnetisme is bepalend voor de waarde.
Echter verwacht ik dat het niet zo simpel zal liggen, als het zo'n simpel en briljant plan zou zijn, was het waarschijnlijk al jaren eerder toegepast. Wie geeft mij uitleg?